Bakeliet
Bakeliet (PF) is een kunststof die vooral rond het midden van de 20e eeuw veel gebruikt werd.
Bakeliet dankt zijn naam aan Leo Baekeland, een Amerikaanse uitvinder van Belgische afkomst. Aan het begin van de twintigste eeuw experimenteerde hij met mengsels van fenol en formaldehyde. Het resultaat was uiteindelijk de kunststof bakeliet (omstreeks 1908). Op 7 december 1909 werd patent verleend op Bakeliet.
In eerste instantie was de naam Bakeliet een merknaam. Er zijn verschillende fabrieksnamen, onder andere "Philite" (Philips bakeliet) en "Hajaliet"[1] (Hazemeyer bakeliet). Later werd de naam Bakeliet de naam van het materiaal.
In de schematische tekening is te zien dat bakeliet een netwerk vormt. Door deze opbouw is bakeliet een thermoharder. Een thermoharder is een kunststof die bij verhoging van temperatuur eerder ontleedt dan zacht wordt en plastificeert.
Bakeliet is een synthetisch kunstharsproduct en laat zich gemakkelijk in allerlei vormen persen, heeft een grote mechanische stevigheid met daarnaast een hoog isolerend vermogen. Vanwege deze laatste eigenschap werd het toegepast in de elektrotechniek. Later werd die functie overgenomen door nieuwe kunststoffen. Verder werd het veel toegepast in onder andere deurklinken (Bruynzeel) en radiokasten (Philips)
Inhoud |
[bewerk] Technische gegevens
- thermoharder
- dichtheid 1,28 g/cm³
- zeer goede isolator:
- lage elektrische geleidbaarheid
- hoge overslagspanning (in de orde van 20kV/mm)
- bestand tegen temperaturen tot 300 graden Celsius
[bewerk] Toepassingen
- Tussenlaag in geleiders (als isolatie);
- hittebestendige handvatten (bijv. bij pannen)
| Bron(nen): |
