Alternatieve muziek
Alternatieve muziek is een in de jaren tachtig opgekomen verzamelnaam voor popmuziek waarvan de kunstzinnige pretenties groter zijn dan de commerciële. Het ging daarbij aanvankelijk om artiesten die in het circuit van kleine zalen populair werden en hun platen meestal op kleine, onafhankelijke platenlabels uitbrachten.
Hoewel alternatieve muziek zich hiermee afzette tegen de massacultuur, groeiden veel artiesten die deze muziek maakten uit tot grote sterren. Sinds het commerciële succes van met name U2 en Nirvana wordt de term alternatief dan ook steeds vaker door de gevestigde platenindustrie gebruikt als marketingterm om artiesten met een rebels imago te promoten. Of de geproduceerde muziek ook vernieuwend of tegendraads is, schijnt daarbij minder belangrijk.
[bewerk] Boegbeelden
Boegbeelden van alternatieve muziek waren in de loop der jaren onder meer Joy Division, Prince, REM, Pixies, Pearl Jam, Nirvana, Smashing Pumpkins, Radiohead, The White Stripes, The Strokes, Blur, Creed, Alter Bridge, Hoobastank, Incubus en Muse.
Met terugwerkende kracht worden artiesten uit de jaren 60 en 70 die een vergelijkbare mentaliteit hadden ook wel alternatief genoemd. Het gaat dan bijvoorbeeld om The Velvet Underground, Jimi Hendrix, The Doors, Jethro Tull of Pink Floyd.
[bewerk] Genres
Alternatieve muziek krijgt eens in de zoveel tijd een nieuw etiketje opgeplakt, soms om duidelijke muzikaal-inhoudelijke verschillen aan te duiden, maar minstens zo vaak als verzamelnaam voor een nieuwe generatie zielsverwante muzikanten die tegendraadse rockmuziek spelen. In de loop der jaren hadden we onder andere garagerock, psychedelica, progressieve rock, glam rock, punk, new wave, underground, indie, grunge, stoner rock en low fi. Dat deze muziek vooral populair is onder studenten wordt duidelijk in een Amerikaanse aanduiding voor dit soort muziek: college rock.
