ბლიცკრიგი
ვიკიპედიიდან
ბლიცკრიგი (გერმ.: Blitzkrieg; ქართ.: ელვისებური ომი) ეწოდება ომის წარმოების ერთ-ერთ ფორმას, რომლის დროსაც გამოიყენებიან ერთმანეთთან კომბინირებული სხვადასხვა სახის სამხედრო შენაერთები (სახმელეთ, საზღვაო და საჰაერო ჯარები). "ბლიცკრიგის" მთავარი ამოცანაა ჯარების მოულოდნელი, სწრაფი და უეცარი ფორსირება, რაც მოწინააღმდეგეს სტაბილური თავდაცვის ორგანიზირების უნარს უკარგავს. "ბლიცკრიგის" თეორია XX საუკუნის 20-იან წლებში აღმოცენდა. იდეის ავტორები ბრიტანელი სამხედრო ისტორიკოსები ჯ. ფალერი და ბ. ლიდელ ჰარტი იყვნენ. მათი აზრით "ბლიცკრიგს" ხელი უნდა შეეშალა პირველი მსოფლიო ომის დროს არსებული ცოცხალი რესურსების მასობრივად განადგურების მომტანი ე.წ. "უძრავი ბრძოლებისათვის". პირველი, ვინაც "ბლიცკრიგი" პრაქტიკაში გაატარა იყო «ვერმახტის» გენერალი ჰაინც გუდერიანი.
სიტყვა "ბლიცკრიგი" გერმანიზმია და მსოფლიოსმ რავალ ენაშია შესული. მათ შორის ინგლისურ, ფრანგულ და ქართულ ენებში.
