Fotoĉelo
El Vikipedio
Fotoĉelo estas radiodetektilo. Ĝi similas al elektrontuboj, ĉar en la vakua glasĉelo troviĝas anodo kaj katodo (fotokatodo). Se la fotoĉeloj estas produktita el duonkondukantoj, ili estas duonkondukaj detektiloj.
La fotokatodo konsistas el metalo (ekz. cezio), el kiu povas liberiĝi elektronoj je efiko de lumo (fotoelektra efekto).
Se estiĝas tensio inter la anodo (+) kaj katodo (-), la elektronoj, liberiĝintaj je efiko de lumo, migras al anodo kaj oni povas mezuri elektran kurenton (fotokurenton).
Se la estiĝanta tensio estas tro eta, la fotokurento estas proporcia al la estiĝanta tensio, la proporcia faktoro dependas de la lumintenseco
La fotokurento atingas ĉe pli alta tensio saturiĝon, tio estas la kurento ne grandiĝas plu per la altiĝanta tensio. Tion klarigas, ke ĉe eta tensio ne sufiĉas la kampoforto por ĉiun elektronon – estiĝintaj ĉe la katodo je fotoefekto – akceli en direkton de la anodo kaj tiel estigi fotokurenton.
Kiel plua efekto, formiĝas tensio inter anodo kaj katodo ĉe prilumigo, se la tensia fonto estas kunligita kun la fotoĉelo. Tiu ĉi tensio estas proporcia al frekvenco de la enradiita lumo kaj uzatas al esploroj de la Planck-a efika kvantumo. Tensio estiĝas, ĉar la lumo (supozite sufiĉe altan frekvencon kaj tiel energion) elbatas elektronojn el la fotokatodo. Tiuj ĉi elektronoj posedas energion, kiu egalas al diferenco inter la lumenergio kaj la anstataŭiga laboro de elektronoj el la metalo. La liberaj elektronoj trafas (parte) ankaŭ je la anodo kja ŝargas ĝin negativa. Tiel estiĝas la elektra etnsio inter la elektrodoj. Pliaj elektronoj atingas nun la anodon, se ili trairas la formiĝantan elektran kampon, por kio necesas energio. Finfine la tensio tile grandiĝas, ke la energio de la nove elbatitaj elektronoj ne sufiĉas plu por atingi la anodon, la tensio restas konstanta.
Oni povas mezuri per fotoĉelo la jonizan energion de gasoj.
[redaktu] Vidu ankaŭ
Sunĉelo (lumelektra ĉelo).
