Τεχνητός δορυφόρος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ένας τεχνητός δορυφόρος είναι οποιοδήποτε ανθρώπινο κατασκεύασμα που μπαίνει σε τροχιά γύρω από ένα ουράνιο σώμα. Όλα τα σώματα που είναι μέρη του ηλιακού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης της γης, είναι δορυφόροι είτε του ήλιου, είτε, όπως το φεγγάρι, δορυφόροι άλλων αντικειμένων. Τα σώματα αυτά όμως πλέον λέγονται φυσικοί δορυφόροι, για να διακρίνονται από τους τεχνητούς.
Η αρχική ιδέα για τη χρήση δορυφόρων σε γεωσύγχρονη (ή γεωστατική) τροχιά γύρω από τη Γη διατυπώθηκε από τον Άρθουρ Κλαρκ το 1945. Μετά το Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, στηριγμένοι σε γερμανική πυραυλική τεχνολογία, αλλά και σε πειράματα δικών τους επιστημόνων, Σοβιετικοί και Αμερικανοί άρχισαν δοκιμές για την αποστολή δορυφόρων σε τροχιά. Με την ευκαιρία του Διεθνούς Γεωφυσικού Έτους του 1957 εκτοξεύτηκε ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος της ιστορίας, ο Σοβιετικός Σπούτνικ 1. Λίγο αργότερα ακολούθησε και ο αμερικανικός Εξπλόρερ 1.
Στις δεκαετίες του 1960 και 1970, η χρήση τεχνητών δορυφόρων γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη, λόγω της μεγαλής χρησιμότητάς τους σε επικοινωνιακούς, επιστημονικούς αλλά και στρατιωτικούς σκοπούς. Σήμερα υπάρχουν σε τροχιά περίπου 2.000 τεχνητοί δορυφόροι, από τους οποίους όμως χρησιμοποιούνται μόνο γύρω στους 500 (οι υπόλοιποι είναι παλιότερης τεχνολογίας). Τεχνητοί δορυφόροι έχουν τεθεί κατά καιρούς σε τροχιά γύρω και από τους περισσότερους πλανήτες του ηλιακού συστήματος αλλά και τη Σελήνη.
