Kineski jezik
Sa Wikipedije, slobodne enciklopedije
Kineski jezik pripada sino-tibetanskoj porodici jezika i tonski je jezik (značenja mu se mijenjaju jednostavnim mijenjanjem nivoa visine tona). Tonske razlike utiču kako na vokabular tako i na gramatiku. Kineski jezik ima četiri osnovna i jedan neutralan ton. Prvi ton se opisuje kao visoki ili ravni; drugi, kao visokouzlazni ili uzlazni; treći, kao niskosilazno-uzlazni ili samo silazno-ulazni; ćetvrti, kao visokosilazni ili silazni i neutralni ton čija je tonska vrijednost nultog stepena.
Riječi kineskog jezika su nepromjenljive, nemaju nastavke poput konjugacije ili padeža; grmatički odnosi se izražavaju upotrebom određenog roda riječi i određenim redom riječi u rečenicama.
Kineski jezik kao standardizovana forma jednog od dominantnih jezika naroda Han (94% populacije Kine), u osnovi je sjeverni dijalekat i na pekinški govor, u Kini poznat kao putonghua (普通话). Na zapadu je poznat kao mandarinski kineski. Kina je velika zemlja (56 nacionalnih manjina) i ima mnogo dijalekata koji se potpuno razlikuju, neki čak ne pripadaju istoj porodici jezika. Međutim, ono što ih spaja to je pismo koje je isto za sve bez obzira kojim dijalektom govorili.
