Motî:disdut
Èn årtike di Wikipedia.
disdut [o.n.] 1. grand brut (sovint avou l' idêye ki ça disrindje les ôtes). C' est l' disdut d' ene trope ki dischind des vagons avou tot s' bôjhin (E. Wartique & E. Thirionet). Mins i m' fåt bén dire ki ci "muzike" la n' est pus, po l' djoû d' ouy, ki samrou, disdut, araedje et bardouxhaedje tot a ene feye (P.H. Thomsin). rl a: tchinisse, derame, ramdam, rimouwe-manaedje, tribole-manaedje. F. tapage, vacarme, tintamarre. >> on disdut d' tos les diales: foirt grand brut. Cwand elle a veyou l' ome sitåré fén lon a costé di s' lét, elle a spité evoye e fjhant on disdut d' tos les diales (J.F. Brackman). Å dfoû del tchambe, on disdut d' tos les cints diales: li vwès da Bögel, d' å dzeu des montêyes, dandjreus: å voleur! å voleur! (L. Hendsche]). F. bruit d'enfer, vacarme assourdissant. 2. dizôre. On s' a batou; gn aveut on bea disdut e manaedje (ramexhné pa J. Haust). Ké disdut avou Anita; ele brait et racabraire a rimpli des saeyeas (R. Viroux). rl a: handele. F. désordre, perturbation, scandale. 3. margaye. Gn a yeu on sfwait disdut al rexhowe do bal (C. Tombeur). I cnoxhe dedja tos nos disduts, Nos deurs vizaedjes et nos displis; Il est l' droete voye disk' å Bon Diu, li ptit Djezus ki vént di skepyî (J. Docquir). rl a: apougnaedje, toubak. F. mésentente, dispute, querelle, empoignade, altercation. >> mete li disdut: amoenner l' margaye. rl a: sizaneye. F. semer la dispute. 4. margaye politike, guere. Sint Lambiet, sint Lambiet, Vosse no s' brairè djourmåy Come i resdondixheut el påye come e disdut (L. Lagauche). C' esteut on vî rapoirteu d' RTL k' aveut baligandé so tote li daegn todi dins les gueres et les disduts (L. Mahin). rl a: bardouxha. F. troubles, émeute, guerre, conflit. Disfondowes: dèsdit, disdut. Etimolodjeye: pårticipe erirece d' on vî viebe disdure (rissaetchî ene sacwè d' on paymint); margaye et boerlaedje cwand on vleut disdure d' on conte k' on dveut a on martchand.
