Ziemia lęborsko-bytowska
Z Wikipedii
Ziemia bytowsko-lęborska - terytorium historyczne na Pomorzu, złożone z dwóch okręgów ze stolicami w Bytowie i Lęborku.
Do XV w. ziemia bytowsko-lęborska dzieliła losy Pomorza Gdańskiego. Od 1329 w rękach zakonu krzyżackiego. W latach 1455-1460 i od 1466 należała do książąt zachodniopomorskich, najpierw na warunkach ogólnikowo określonej zależności od Polski, a następnie, od 1526 jako lenno. Po bezpotomnej śmierci Bogusława XIV, ostatniego księcia zachodniopomorskiego, ziemia bytowsko-lęborska została włączona do Polski i weszła w skład województwa pomorskiego, ale z zachowaniem pewnej odrębności. W 1657 na mocy traktatów welawsko-bydgoskich została przekazana Brandenburgii (od 1701 Królestwo Prus), formalnie jako lenno Polski (do 1772), ale w rzeczywistości utracona. Następnie w pruskiej prowincji Pomorze. Pomimo germanizacji zachowała się na tych terenach ludność kaszubska (na początku XX wieku wynosiła ona około 50 tysięcy ludzi). W 1945 ziemia bytowsko-lęborska z powrotem znalazła się w granicach Polski.
[edytuj] Zobacz też
  |
Historyczny podział Pomorza |
|
Pomorze Zachodnie: Pomorze Przednie | Pomorze Środkowe | Pomorze Szczecińskie | Rugia |
| Własne | • Księstwo Pomorskie • Ziemia santocka • Ziemia sieradzka • Ziemia łęczycka • Księstwo Mazowieckie • Ziemia chełmska • Księstwo Bełskie • Podole • Mołdawia • Księstwo Włodzimierskie • Wołoszczyzna • Księstwo Słupskie • Prusy Zakonne • Ziemia lęborsko-bytowska • Prusy Książęce |
| Wspólne z Litwą | • Księstwo Kurlandii i Semigalii |
