Violetta Villas

Z Wikipedii

Violetta Villas, właściwie Czesława Cieślak (ur. 10 czerwca 1938 w Liège, Belgia) - polska piosenkarka, aktorka, kompozytorka, autorka tekstów. Śpiewa sopranem koloraturowym o rozszerzonej skali, obejmującej cztery oktawy.

Spis treści 1 Dzieciństwo 2 U progu kariery 2.1 W Paryżu 2.2 Pseudonim artystyczny 2.3 Styl 3 W Las Vegas 4 W kraju 5 Lata 90. 6 Życie rodzinne 6.1 Małżeństwo z rozsądku 6.2 Źle zrobiłam, że tak szybko uwierzyłam 7 Schronisko dla zwierząt 8 Dziś 8.1 Chronologiczne ujęcie recitali 9 Wybrana dyskografia 10 Wybrane utwory w zestawieniu chronologicznym 11 Pozostałe utwory w zestawieniu alfabetycznym 12 Linki zewnętrzne 13 Przypisy

[edytuj] Dzieciństwo

Dzieciństwo spędziła w Belgii, ojciec Bolesław Cieślak był górnikiem, był także kapelmistrzem w orkiestrze górniczej, a matka Janina z domu Malczyk zajmowała się domem. W Belgii ochrzczono ją imieniem Violetta Eliza, jednak ojciec sprzeciwiał się - "moje dziecko nie będzie nosić francuskiego imienia - i zarejestrował mnie jako Czesława". Początkowo piosenkarka nie lubiła tego imienia, kiedy jednak dowiedziała się, co ono znaczy, polubiła je.

Wychowywała się wśród rodzeństwa: siostry i dwóch braci. Jesienią 1946 roku rodzina Villas przyjechała do Polski, zamieszkała w Lewinie Kłodzkim, w Kotlinie Kłodzkiej. Już od najmłodszych lat wykazywała zdolności muzyczne - śpiewała, tańczyła, grała na skrzypcach, pianinie, puzonie.

Villas podczas koncertów często powraca wspomnieniami do sielskiego życia w rodzinnym domu, w piosence "W Lewinie koło Kudowy" jest dom mych dziecinnych dni, dziś stary w wspomnieniach nowy, miał z polska otwarte drzwi, na wzgórzach mego Lewina świat w słońcu do mnie się śmiał, wiatr śpiewał dla mnie w leszczynach i strumień szemrał wśród skał (...) i serce moje tam biega jak bose dziecięce sny.

[edytuj] U progu kariery

W 1959 roku podjęła naukę śpiewu w szkole muzycznej w Szczecinie, później przeniosła się do Wrocławia. Kiedy zamieszkała w Warszawie nauczycielem i opiekunem Villas była prof. Eugenia Klopek-Falkowska. Warunki głosowe i uzdolnienia zapowiadały karierę operową, z której ostatecznie zrezygnowała, przyjmując propozycję występów estradowych.

Na pierwszym przesłuchaniu w radiu zaśpiewała "Gdy zakwitną czereśnie", wywołując poruszenie niecodziennym głosem i muzykalnością. Wiosną roku 1961 Villas zadebiutowała w radiu, dokonując pierwszych nagrań radiowych z zespołami Bogusława Klimczuka i Edwarda Czernego. ^[1].

Piosenka "Dla Ciebie miły" zwyciężyła w plebiscycie Expressu Wieczornego na najlepszy polski szlagier. Padło na nią 67 479 głosów, gdy następna na liście "Jeszcze Poczekajmy" w wykonaniu Reny Rolskiej zaledwie 33 tysiące. Sukces ten zapewnił Villas udział w Międzynarodowym Festiwalu Sopot w 1961 r. Na festiwalu tym wystąpiła także w roku następnym. W 1965 roku na III Festiwalu Piosenki w Rennes we Francji zdobyła Grand Prix. Uczestniczyła w radiowych koncertach o międzynarodowej obsadzie m.in. w Szwajcarii, Republice Federalnej Niemiec.

W kraju, w roku 1966 zagrała w jednym z odcinków serialu Klub Profesora Tutki, wykonując m.in. piosenkę "Chica Helka".

[edytuj] W Paryżu

W 1966 roku na osobistą prośbę szefa paryskiej Olimpii Brunona Cocquatrixa, znalazła się w gronie artystów polskiego programu rewiowego Grand Music Hall de Varsovie. Premiera programu odbyła się 26 lipca 1966 roku, Villas śpiewała Ave Maria. Po latach artystka wspomina, że podczas wykonywania tej piosenki: jak śpiewałam fortissimo wielki kryształowy żyrandol kołysał się, ludzie patrzyli to na mnie to na żyrandol^[2]. Artystka otrzymała recenzje doceniające walor głosu i interpretacji pieśni.

Rene Boudier pisał w Les Lettres françaises: (...) głos o prawdziwie wyjątkowym rejestrze - cztery oktawy! - wywołuje uczucia niezwykłe, zwłaszcza przy bardzo indywidualnej interpretacji Ave Maria, gdzie przewyższa chyba Ymę Sumac.

Recenzent z L'Humanité: to głos prawdziwie zadziwiający, nie chce się wierzyć jego sile i skali (...) Podobnie brzmiały recenzje w innych dziennikach.^[3]

Tam usłyszał ją Frederick Apcar, na zaproszenie którego wyjechała do Las Vegas.

[edytuj] Pseudonim artystyczny

Witold Filler w swojej książce opisuje rolę, jaką odegrały ówczesne osobistości w dziedzinie muzyki: (...) sukces zawsze ma wielu ojców. Radiowemu debiutowi Violetty, który miał miejsce wiosną 1961 roku, patronował dyrygent i kompozytor Bogusław Klimczuk. Ale olśniewająca skala głosu debiutantki sprawiła, że zainteresował się nią Władysław Szpilman^[3], który w owym czasie był dyrektorem muzycznym Polskiego Radia.

Według relacji Violetty Villas, przyjęła pseudonim za jego radą. W jednym z wywiadów opisała jak doszło do jego powstania:

{przyp. Szpilman}"radził, żebym nie przyzwyczajała ludzi do nazwiska Cieślak (...) <<przepowiadam Pani światową karierę - mówił - pojedzie pani za granicę i nikt poprawnie tego nie wypowie. Niech pani wybierze sobie jakiś pseudonim>> Myślałam długo. Najpierw chciałam sie nazywać Violetta Valdi, ale Szpilmanowi się to nie podobało. Głównie dlatego, ze działał już pianista o tym samym pseudonimie. Wzięłam więc <<V>> z imienia, dodałam <<las>> bo mieszkałam blisko lasu, a że jedno <<l>> nie brzmiało dobrze, dołożyłam drugie.^[4].

[edytuj] Styl

Już od początku kariery piosenkarka przyjęła styl, z powodu którego była poddawana krytyce w Polsce. Autorka książki "Cena sławy" opisuje trudności z jakimi musiała się zmierzyć młoda piosenkarka: ...chciano ją zrównać do szeregu (...) przeszła drogę przez mękę w polskiej chorej rzeczywistości, gdzie każdą indywidualność sprowadza się do zera, zawistne środowisko rzucające kłody pod nogi młodej dziewczynie spoza układów (...)^[5].

Podczas Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki w Opolu, Villas musiała podporządkować się naciskom krytyków.

Włosy niespotykanej gęstości i długości musiała przed występem (...) przerzedzić i upiąć w grzeczny, banalny koczek. Takie było żądanie prowadzącej koncert Ireny Dziedzic. Usiłowano 23-letnią wówczas piosenkarkę pozbawić szokującej jak na owe czasy indywidualności i osobowości.^[5]

Dopiero w USA w pełni dostrzeżono jej indywidualizm. Wylansowała styl hollywodzkiej gwiazdy z lat sześćdziesiątych, który konsekwentnie i wytrwale dziś realizuje. Artystka jest znana z długich, kręconych blond włosów i balowych sukien.

Według relacji piosenkarki: menedżer Frederick Apcar, dyrektor rewii w Las Vegas, powiedział: nie bój się Violetta, jeśli ręka poleci ci w prawo, zostaw ją, jeśli w lewo, też zostaw. Jesteś cząstką natury i nie wolno cię zmieniać. A ten, który będzie chciał to zrobić, to należy go zastrzelić pierwszą kulą z mojego rewolweru.^[6].

Marta Sztokfisz napisała w jej biografii: W Polsce, gdzie nie docenia się wielkich indywidualności (...) trzeciorzędowi dziennikarze określili ją jako królową kiczu. Artystka nie wie dlaczego i nawet się tym nie przejmuje. Uważa, że chociaż miłosierdzie i dobro to niemodne wartości, ona nadal będzie je wyznawać.^[5]

[edytuj] W Las Vegas

Od grudnia 1966 roku przez trzy sezony była gwiazdą Casino de Paris, gdzie śpiewała piosenki, arie operetkowe i operowe w dziewięciu językach. Śpiewała m.in. „Pod dachami Paryża”, „O sole mio”, „Granada” Śpiewała w duecie m.in z Frankiem Sinatrą. Jej nazwisko pojawiło się na neonach liczących 21 pięter, obok Deana Martina, Sammy Davisa, Earthy Kitt, Paula Anki.^[7].

Oto jak pobyt piosenkarki w Las Vegas relacjonuje jej jedyny syn Krzysztof:

Mama była wielką gwiazdą, to było widać, to się czuło. Dla Violetty pracował cały sztab ludzi, którzy stworzyli ją na nowo z piękną fryzurą, w pięknych sukniach. Mama miała tylko śpiewać, nie było mowy o spóźnieniu i spaniu do południa, ona po prostu harowała od rana do nocy. (...) Konkurencyjne kasyno widząc, że gwiazda ze wschodniej Europy robi zawrotną karierę zaprosiło do współpracy Karela Gotta. Wytrzymał tam tylko tydzień, a Violetta Villas była tam trzy lata. ^[8]

Na scenę wjeżdżała białym jaguarem lub na białym koniu. Do każdej piosenki zakładała inną suknię. Cieszyła się uznaniem publiczności, miała wielu wielbicieli. Według jej własnych słów, przysyłano jej codziennie fioletowe róże z Nowego Jorku. ^[9].

Piosenka i estrada ułatwiły jej kontakt z filmem. W USA partnerowała w filmach muzycznych produkowanych przez Joe Pasternaka takim aktorom jak Glenn Ford, Lee Marvin i Bob Hope.

Cytowano recenzje z prasy amerykańskiej, gdzie pojawiały się określenia "fenomenalna Polka", "głos ery atomowej", "biały kruk wokalistyki światowej". ^[10]

Według relacji samej artystki, zimą 1969 roku miała już przystąpić do udziału, w głównej roli, w serialu Joe Pasternaka Dolce vita in Las Vegas jako partnerka Toma Jonesa. Kontrakt z wytwórnią filmową Paramount Pictures miał obejmować okres 8 lat, lecz wiadomość o ciężkiej chorobie matki spowodowała nagły, nieplanowany powrót do Polski.

[edytuj] W kraju

Po powrocie gwiazda zamieszkała w Magdalence pod Warszawą. Odbierała liczne dowody uznania i podziwu: w rodzinnym Lewinie Kłodzkim nazwano jej imieniem dom kultury, a w Stroniu Śląskim uczyniono patronką huty szkła. ^[3] Udzielała wywiadów, brała udział w programach telewizyjnych, nagraniach radiowych. Na scenach w kraju organizowano jej recitale.

W roku 1970 reżyser Konstanty Ciciszwili wyprodukował film telewizyjny o charakterze dokumentu pt. "Śpiewa Violetta Villas", który był inscenizowanym recitalem. Ideą filmu była chęć przybliżenia stylu piosenkarki.

Po kilku latach nieobecności Villas zaprezentowała polskiej publiczności swoją wizję piosenki, w której nie bała się barw jaskrawych, uczuć wyrazistych; (...) sekwencje rewiowe demonstrowały przepych: schody w jak najbardziej paryskim Casino de Paris, strusie pióropusze i wachlarze, męski balet z ostentacyjnym uwielbieniem wpatrzony w gwiazdę.^[3]

Przeciwnicy piosenkarki, m.in. recenzent Sztandaru Młodych Jerzy Eljasiak, poddali film krytyce, obwołując go kiczem nad kicze^[3] jako nieprzystający do ówczesnej rzeczywistości socjalistycznej. Zwolennicy, m.in. redaktor Janusz Gazda, podkreślali: pewność siebie, z jaką wkracza na estradę, (...) obnosi swe stroje, demonstruje swe wdzięki i śpiewa najbanalniejsze słowa o miłości (...) ujawniając ekstrawagancję, ale i indywidualność.^[11]

W kraju, w roku 1972 zagrała również w filmie fabularnym Dzięcioł w reżyserii Jerzego Gruzy.

Jesienią 1979 roku Villas występowała gościnnie w Teatrze Syrena w widowisku rewiowym pt. "Trzeci Program". Współpracę z Teatrem Syrena kontynuowała także od listopada 1985 roku.

W 1983 roku Violetta Villas zagrała w filmie Pawła Pitery pt. "Sen o Violettcie". Zamiarem reżysera była chęć przedstawienia piosenkarki jako marzenia będącego wyrazem każdego jej wielbiciela. Oto w jaki sposób reżyser filmu uzasadnia inspirację, na której oparł scenariusz: potrafiła stworzyć wokół siebie legendę i mit; (...) dla przeciętnego Polaka, jak i dla milionów jemu podobnych Villas jest jedną z najbardziej ekscytujących postaci, (...) wielu śni o tej niezwykłej kobiecie. ^[12]

28 lutego 1986 roku odbyła się premiera widowiska "Violetta", które szybko stało się popularne w całym kraju. Odbyło się ponad 250 przedstawień na terenie kraju i za granicą.

W roku 1988 powstał krótkometrażowy fabularyzowany film dokumentalny "Sen o kopciuszku" reżyserowany przez Zbigniewa Kowalewskiego i Jerzego Kołata. W filmie zaprezentowano biografię artystki, ze szczególnym uwzględnieniem kontrowersyjnych wątków z jej życia. Na bazie filmu fabularnego miał powstać film "Rok z Violettą Villas", produkcja nie doszła jednak do skutku.^[13]

[edytuj] Lata 90.

Jest m.in. bohaterką książki Witolda Fillera "Tygrysica z Magdalenki" wydanej w 1992 roku, w której autor podejmuje istotne wątki biograficzne na temat Villas. Piosenkarka nigdy nie zaakceptowała książki Fillera, uważając wiele opisów za niezgodne z prawdą ^[14]

W roku 1996 Villas nagrała wraz z Kazikiem Staszewskim piosenkę "Kochaj mnie a będę Twoją", która została wydana na płycie "Tata 2", zespołu Kult a autorstwa Staszka Staszewskiego, ojca Kazika. Duet Kazika z Violettą Villas jest połączeniem muzyki rewiowej z punk rockową. ^[15] Piosenka szybko znalazła się na czele list przebojów.

W roku 1998 przeniosła się do rodzinnego Lewina Kłodzkiego. Wraz z powrotem piosenkarki wiązano wiele oczekiwań, m.in. planowano przebudowę miejscowego kina na rewię. Projekt jednak nie doszedł do skutku. ^[16] Zaś fakt zamieszkania Violetty Villas stał się okazją do promocji regionu. ^[17]

W listopadzie 1999 wystąpiła z koncertem swych największych przebojów "Violetta - taka jestem" reżyserowanym przez Elżbietę Skrętkowską w Teatrze Wielkim w Łodzi, transmitowanym przez program 2 TVP. Podczas koncertu piosenkarka zaprezentowała się w czterech nowych sukniach, wykonując piosenki w nowych aranżacjach z udziałem laureatów programu Szansa na sukces. .

W roku 2003 Villas wystąpiła na Festiwalu w Opolu, na którym zaprezentowała swoje największe przeboje. W roku następnym wraz z Michałem Wiśniewskim nagrała walentynkowe hity, m.in. "Nie pragnę złota", "Tango dla Kowalskiej", "Od stóp do głów", "Pod różą".

[edytuj] Życie rodzinne

Piosenkarka dwukrotnie zamężna, w obu wypadkach bez ślubu sakramentalnego.

[edytuj] Małżeństwo z rozsądku

Rodzice widzieli dla niej przyszłość tradycyjną według nich bezpieczną i jedyną możliwą: małżeństwo, dzieci, zwykłe życie, jakie wiodą wszyscy.^[5]

Dlatego w wieku 17 lat na żądanie ojca poślubiła porucznika wojsk pogranicza Gospodarka. Było to małżeństwo z rozsądku, podyktowane wychowywaniem w konserwatywnej rodzinie. Z tego związku zrodził się syn Krzysztof. Związek jednak nie przetrwał długo.

Pragnęła rozwijać zdolności muzyczne, jednak rodzina nie wierzyła w jej sukces. Nawet bliscy śmiali się, kiedy mówiła, że poświęci się śpiewaniu (...) młoda matka i żona wie, że marnuje sobie życie (...) wie, że tym co sprawia jej największą radość jest śpiew. Narastający bunt prowadzi do kryzysu (...) mąż nie znoszący muzyki każe jej wybierać - on albo śpiewanie.^[5]

Zabrała więc ze sobą syna i podjęła naukę w szkole muzycznej w Szczecinie.

[edytuj] Źle zrobiłam, że tak szybko uwierzyłam

W roku 1987 w Chicago poznała biznesmena polskiego pochodzenia Kowalczyka, który zaproponował jej małżeństwo. Ich związek przypominał raj, pod koniec zamienił się w piekło. Jego zamiarem była chęć wykorzystania piosenkarki do przyciągania klientów restauracji Orbit, okazał się przebiegłym biznesmenem (...) przestawał ukrywać, że Violetta miała być dobrą inwestycją, kurą znoszącą złote jaja. ^[5]

Związek zakończył się niepowodzeniem. Piosenkarka powróciła do kraju. Kowalczyk udzielał wielu wywiadów w polonijnej prasie zarzucając Villas m.in. wielogodzinne modły i większe umiłowanie do zwierząt, niż do seksu ^[5]

Artystka w owym czasie nie wypowiadała się publicznie o związku, stwierdzając tylko w jednym z wywiadów, że znowu zawiodła się na ludziach. Po latach w programie telewizyjnym Krzysztofa Ibisza powiedziała: źle zrobiłam, że tak szybko uwierzyłam. ^[18]

[edytuj] Schronisko dla zwierząt

Villas znana jest również ze swej dobroczynności dla zwierząt, które często nazywa braćmi mniejszymi^[19]. W Lewinie Kłodzkim na swej przydomowej posesji założyła schronisko dla zwierząt o nazwie "Moi bracia mniejsi"^[20], liczące obecnie ok. 150 psów i ponad 300 kotów, a także wiele kóz. Piosenkarka występuje również z koncertami wspierającymi organizacje charytatywne (m.in. Fundacja Prometeusz). Oto w jaki sposób piosenkarka wyjaśnia w wywiadzie z 2001 roku własną działalność na rzecz zwierząt:

Zawsze na pierwszym miejscu stawiam ludzi. Dopiero potem są zwierzęta, rzeczywiście, bardzo wierne. Od dwudziestu lat opiekuję się skrzywdzonymi psami i kotami, a one odpłacają mi za to przyjaźnią i miłością. (...) Nie są na uwięzi, bo uważam, że trzymanie zwierzęcia na łańcuchu jest niehumanitarne.

Wokół jej schroniska dla zwierząt miało jednak miejsce wiele kontrowersji. Zarzucano jej, że przyjęła do niego za dużo zwierząt i przestała sobie z nimi radzić, na skutek czego stan zwierząt był zły i zaczął zagrażać epidemiologicznie okolicznym gospodarstwom. Negatywne opinie o jej schronisku wydał wojewódzki inspektor sanitarny oraz wszczęto przeciw niej dochodzenie o znęcanie się nad zwierzętami.^[21] Dochodzenie zostało jednak zawieszone po tym jak artystka podpisała umowę ze schroniskiem "Azorek" w Obornikach, do którego stopniowo przeniesiono część jej zwierząt, a pozostałe zostały poddane sterylizacji i znajdują się pod stałą opieką weterynaryjną.^[22].

Piosenkarka przeznacza dochody z recitali na schronisko. Utrzymanie wielu zwierząt rodzi problemy finansowe. Dlatego w roku 2004 zaapelowała o pomoc w utrzymaniu schroniska m.in odpowiedziała polska piosenkarka Edyta Górniak, która wspólnie z rodzicami wybudowała specjalne pomieszczenia dla kotów. ^[23]

[edytuj] Dziś

Obecnie Villas występuje na zaproszenie różnych środowisk m.in indywidualnych sponsorów, fundacji związanych z ochroną zwierząt, władz lokalnych, środowisk kościelnych.

Podczas organizowanych recitali w skład prezentowanego repertuaru wchodzą m.in : Ja śpiewam piosenki, List do Matki, Melancholia, Miłością znów żyję, Oczy Czarne, Pocałunek ognia, Przyjdzie na to czas, Strangers in the night, Szczęście, W Lewinie koło Kudowy, Z dawna Polski Tyś Królową.

[edytuj] Chronologiczne ujęcie recitali

• 8 września 2005 roku wystąpiła na Scenie Akademii Muzycznej w Krakowie,
• 20 stycznia 2006 na Scenie Rozmaitości Teatru Nowego w Poznaniu
• 11 marca 2006 w Centrum Kultury w Ostrowie Wielkopolskim
• 28 kwietnia 2006 odbył się koncert w Filharmonii Dolnośląskiej w Jeleniej Górze
• 29 kwietnia 2006 recital w Hotelu Bristol w Kielcach
• 29 lipca 2006 odbył się recital w Krzeszowie, podczas którego zbierano środki finansowe na odbudowę kościółka na górze świętej Anny,
• 3 sierpnia 2006 odbył się recital w Mega Arce, w Kołobrzegu.
• 14 sierpnia 2006 odbył się recital w Górach Mokrych, piosenkarka wystąpiła podczas festiwalu Marii Konopnickiej.
• 29 września 2006 recital w Turzynie (woj. mazowieckie) w Hotelu Kamiza

[edytuj] Wybrana dyskografia

• 1961 Rendez-vous z V. Villas Muza
• 1966 Violetta Villas Pronit
• 1967 Violetta Villas Dla ciebie miły Muza
• 1978 Violetta Villas: Nie ma miłości bez zazdrości Muza
• 1980 Violetta Villas i jej przeboje Muza
• 1986 Violetta Villas Pronit
• 1991 Violetta Villas Złote przeboje Tonpress
• 1992 Violetta Villas Najpiękniejsze kolędy Polton
• 1992 Violetta Villas Dla ciebie miły Muza
• 1997 Jestem taka a nie inna Polskie Nagrania PP
• 2000 Platynowa kolekcja Złote przeboje GM Distribution
• 2000 Złota kolekcja Pocałunek ognia EMI Music Poland
• 2003 Do Ciebie Mamo Accord Song
• 2004 Kolędy serca Jorge Studio
• 2006 The best Violetta Villas Agencja Artystyczna

[edytuj] Wybrane utwory w zestawieniu chronologicznym

[edytuj] Pozostałe utwory w zestawieniu alfabetycznym

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Filmografia Violetty Villas
• Prywatna strona o V. Villas