Valéry Giscard d'Estaing
Z Wikipedii
| Valéry Giscard d'Estaing ur. 2 lutego 1926 w Koblencji |
|
 |
|
| 20. Prezydent Republiki Francuskiej Współksiążę Andory |
|
| Okres urzędowania | od 19 maja 1974 do 10 maja 1981 |
| Partia polityczna | Unia na rzecz Demokracji Francuskiej |
| Poprzednik | Alain Poher (Tymczasowo) |
| Następca | Francois Mitterrand |
Valéry Marie René Georges Giscard d'Estaing (ur. 2 lutego 1926 w Koblencji, Niemcy) - francuski mąż stanu.
Spis treści |
[edytuj] Pochodzenie i najwcześniejsze lata (1926-1951)
Giscard urodził się w bogatej rodzinie, o której można spokojnie powiedzieć, iż zalicza się do tzw. dobrej szlachty, ale nie do arystokracji. Pierwotnie rodowe rodziny przyszłego prezydenta brzmiało Giscard, jednakże na krótko przed urodzeniem syna jego ojciec Edmond Giscard załatwił przedłużenie nazwiska o d'Estaing, na podstawie dalekiego pokrewieństwa między jego rodziną a admirałem d'Estaing, który wsławił się w czasie amerykańskiej wojny o niepodległość.
Ze strony matki, May Bardoux, Valery był wnukiem senatora Jacquesa Barodux i praprawnukiem republikańskiego męża stanu Agénora Bardoux.
Valery przyszedł na świat w Koblencji, ponieważ jego ojciec był w owym czasie wysokim urzędnikiem administracji okupacyjnej.
W czasie II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej rodzina Giscardów nie działała w żadnych organizacjach ruchu oporu. Co więcej: Edmond Giscard d'Estaing był zagorzałym zwolennikiem marszałka Philippe'a Petaina, a nawet otrzymał z jego rąk honorową odznakę Francisque.
Po wyzwoleniu w 1944 roku Valery zgłosił się do armii i przez kilka tygodni brał udział w zdobywaniu Niemiec.
W latach 1949-1951 ukończył politechnikę i École nationale d'administration (Krajową Szkołę Administracji), która jest kuźnią politycznych i gospodarczych elit Francji.
[edytuj] Wczesna kariera polityczna (1951-1962)
W 1951 roku został po raz pierwszy wybrany deputowanym, jako niezależny konserwatysta. W owym czasie jego mentorem był premier Antoine Pinay.
Przełom w jego karierze nastąpił po powrocie do władzy generała Charlesa de Gaulle'a. Wtedy też Pinay został ministrem finansów i gospodarki, a młody Giscard członkiem jego gabinetu.
[edytuj] Minister i opozycjonista (1962-1974)
Dzięki licznym powiązaniom ze światem polityczno-finansowym po odejściu Pinaya ze stanowiska ministra został wpierw sekretarzem stanu w tym resorcie, zaś w 1962 roku ministrem.
W tym okresie nie był popularny, przez wzgląd na swoje liberalne koncepcje. W 1966 roku de Gaulle pozbawił go stanowiska ministra. W międzyczasie Giscard stanął na czele ugrupowania Niezależnych Republikanów, które popierało gaullistów na zasadzie tak, ale... Zwano go wtedy dość powszechnie i, przyznać trzeba, nieco uszczypliwie Fiscard.
W 1969 roku, kiedy to de Gaulle rozpisał referendum, oznajmiając, iż w wypadku przegrania go ustąpi z urzędu, Giscard oznajmił, że będzie głosował przeciw, co w znacznej mierze przyczyniło się do porażki i rezygnacji generała. W owym czasie Giscard poważnie zastanawiał się, czy nie kandydować na urząd prezydenta, ale ostatecznie zdecydował się poprzeć Georgesa Pompidou, za co ten przywrócił mu stanowisko ministra. Urząd ten piastował w latach 1969-1974 w gabinetach Jacquesa Chaban-Delmasa i Pierre'a Messmera.
[edytuj] Prezydent Republiki (1974-1981)
Po śmierci prezydenta Pompidou najpoważniejszymi kandydatami na jego następcę byli były premier Chaban-Delmas i lider lewicy Francois Mitterrand. Giscard tym razem jednak postanowił wysunąć swoją kandydaturę. Nieoczekiwanie pomógł mu młody minister spraw wewnętrznych Jacques Chirac, który stanął na czele rokoszu, który odmówił poparcia Chabanowi i przeszedł na stronę Giscarda. W pierwszej turze Chaban znalazł się na trzecim miejscu, zaś w drugiej Giscard o włos pokonał Mitterranda. Spłacając swój dług polityczny, zaraz po objęciu urzędy nowy prezydent premierem mianował Chiraka.
W swojej polityce, jako prezydenta Giscard stawiał na zacieśnienie integracji europejskiej, polepszenie stosunków z USA a także przeprowadzenie licznych liberalnych reform (m.in. zezwolenie na prawo do przerywania ciąży). Giscard popierał też utrzymanie w kodeksie kary śmierci, a za jego prezydentury wykonano trzy wyroki śmierci (ostatni w 1977 roku), czyli w czasie, kiedy wszyscy sąsiedzi Francji już ją znieśli.
Już w roku 1975 zaczęły się kłopoty. Wtedy wybuchł kryzys gospodarczy, zaś w rok później podał się do dymisji premier Chirac, poróżniony z prezydentem. Nowym premierem Giscard mianował Raymonda Barre'a. W 1978 przekształcił swoich Niezależnych Republikanów w Unię na rzecz Demokracji Francuskiej. W tych też latach zaczął coraz bardziej interesować się sprawami militarnymi i polityki zagranicznej.
Warto też wspomnieć, że Giscard już od pierwszych chwil urzędowania przyjął nowy styl. Między innymi na uroczystość objęcia władzy założył marynarkę a nie frak i pieszo przyszedł do Pałacu Elizejskiego.
W 1981 roku ubiegał się o reelekcję. Jego rywalami byli Mitterrand i Chirac. Do drugiej tury przeszli prezydent i kandydat lewicy, jednakże o porażce Giscarda przesądził wówczas Chirac, który świadomie go nie poparł w drugiej turze.
[edytuj] Były prezydent (od 1981)
20 maja 1981, po siedmiu latach, Giscard przestał pełnić funkcję prezydenta. A że miał zaledwie (co jak na polityka nie jest wiekiem zaawansowanym) 55 lat, przeto nie zamierzał wycofywać się na emeryturę. Niedługo po opuszczeniu Eliseum został deputowanym. W latach 1986-2004 przewodniczącym rady regionalnej Owernii.
Giscard był również w latach 1989-1993 i od 1997 deputowanym do Parlamentu Europejskiego. W 2001 roku został mianowany przewodniczącym Konwentu do spraw Przyszłości Europy, któremu zlecono opracowanie nowej konstytucji Unii Europejskiej. Po przegraniu wyborów regionalnych w marcu 2004 zrezygnował z polityki partyjnej i zajmuje się wyłącznie działalnością na forum europejskim. Obecnie jest też członkiem francuskiej rady konstytucyjnej i członkiem (od 2003) Académie française (co spotkało się z krytyką, jako że Giscard jest autorem tylko jednej powieści).
[edytuj] Rodzina
Giscard jest żonaty od 17 grudnia 1952 z Anne-Aymone Sauvage de Brantes, córka markiza de Brantes i jego żony, księżnej Aymone de Faucigny-Lucinge. Mają czworo dzieci. Giscard jest stryjem francuskiej artystki Aurore Giscard d'Estaing, która wyszła za amerykańskiego aktora Timothy Huttona.
[edytuj] Nota
Nawisko Valéry Giscard d'Estaing jest zazwyczaj skracane przez media francuskie do Giscard, albo wręcz do VGE. Nieoficjalnie mawia się też l'Ex, gdyż jest jedynym żyjącym byłym prezydentem Francji.
[edytuj] Niektóre pełnione funkcje
- 1962-1966 - Minister gospodarki i finansów.
- 1966-1974 - Przewodniczący Krajowej Federacji Niezależnych Republikanów
- 1969-1974 - Minister gospodarki i finansów.
- 1988-1996 - Lider UDF.
- 2001-2004 - Przewodniczący Konwentu Europejskiego.
| Poprzednik Alain Poher (tymczasowo) |
 |
Prezydent Francji od 1974 do 1981 |
|
Następca François Mitterrand |
| Poprzednik Alain Poher (tymczasowo) |
 |
Francuski książę Andory od 1974 do 1981 |
|
Następca François Mitterrand |
