Transformacja Galileusza

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Obserwator A jest nieruchomy, obserwator B porusza się razem z windą ze stałą prędkością, v_l - prędkość windy, v – prędkość jabłka

Transformacja Galileusza – jest to transformacja zgodna z klasycznymi wyobrażeniami o czasie i przestrzeni. Transformacja zakłada, że prędkość oraz położenie są względne. Wartości te widoczne dla dowolnego obserwatora w każdym inercjalnym układzie odniesienia mogą być różne, ale każda z nich jest prawdziwa. Względność oznacza, że prawda jest zależna od “punktu siedzenia”. We wszystkich układach zegary obserwatorów mierzą czas absolutny, a więc on nie jest względny. Co więcej wymiary liniowe obiektów też są identyczne w każdym układzie nieinercjalnym.

Spis treści

1 Sformułowanie transformacji Galileusza
2 Matematyczna postać transformacji Galileusza
3 Szczególna teoria względności
4 Transformacja Galileusza w praktyce

[edytuj] Sformułowanie transformacji Galileusza

Od napisania przez Arystotelesa w latach 355-322 p.n.e. dzieł dotyczących fizyki obowiązywał pogląd, uznający istnienie absolutnego (wyróżnionego) układu odniesienia, do którego odnoszą się wszystkie obserwacje ruchów ciał.

Przykład z ilustracji pokazuje prosty przypadek względności. Obserwator A jest nieruchomy, a obserwator B jedzie windą. Dla obserwatora B układem odniesienia jest pędząca w dół kabina. Obserwator A postrzega ruch jabłka z prędkością v_w. Obserwator B odnosi wrażenie, że owoc jest nieruchomy. Który z nich ma rację?

W sytuacji pokazanej na rysunku obok, zgodnie z podejściem Arystotelesa tylko obserwator nieruchomy ma rację. W roku 1604 Galileusz uznał, że obaj obserwatorzy mówią prawdę, formułując prawo względności:

Wszystkie układy odniesienia poruszające się względem siebie ze stałą prędkością są równoważne.

Rozumowanie Galileusza wespół z koncepcją absolutnego czasu, płynącego tak samo dla wszystkich obserwatorów, prowadzi do transformacji, która pozwala przeliczyć te same obserwacje dla różnych układów odniesienia. Transformacja Galileusza prowadzi do wniosku, że prędkości postrzegane przez różnych obserwatorów nie muszą być takie same, ale niezmienne pozostają odległości między punktami i odstępy czasu pomiędzy wydarzeniami.

[edytuj] Matematyczna postać transformacji Galileusza

Jeżeli przyjmiemy, że zdarzenie w układzie nieinercjalnym A opisane jest współrzędnymi czasoprzestrzennymi $(x, y, z, t)$ , a w układzie nieinercjalnym B przemieszczającym się z prędkością $v$ w kierunku osi x, są to odpowiednio $(x', y', x', t')$ , to transformacja współrzędnych będzie opisana układem równań:

x' = x - v t

y' = y

z' = z

t' = t

W bardziej ogólnym przypadku transformacja Galileusza wiąże współrzędne punktu w dwu różnych układach odniesienia ( $x i$ i $x' i$ ) równaniami:

$x^i \rightarrow {x'}^i = x^i +v^i t +x^i_0$

$t \rightarrow t'=t+t_0$

x i x' są wektorami od początku układu współrzędnych do punktu p w jednym i drugim układzie współrzędnych, v jest prędkością z jaką poruszają się dwa układy względem siebie. Zbiór transformacji Galileusza tworzy grupę nazywaną grupą Galileusza. Z transformacji Galileusza wynika prawo składania prędkości. Oznaczmy:

$\vec{u}=\frac{d\vec{x}}{dt},$

$\vec{u'}=\frac{d\vec{x'}}{dt},$

z właściwej transformacji Galileusza różniczkując otrzymujemy

$\vec{u'}=\vec{u}+\vec{v}$

[edytuj] Szczególna teoria względności

Transformacja ta wydaje się bardzo naturalna, lecz jest niezgodna z równaniami Maxwella, co przejawia się w zmianie wartości prędkości światła przy zmianie układu odniesienia. Na przykład jeśli światło według obserwatora O porusza się wzdłuż osi OX w kierunku dodatnim tej osi z prędkością c, to według obserwatora O' ma ono prędkość c-v. Ponieważ doświadczalne poszukiwania takiej zmiany zakończyły się fiaskiem (doświadczenie Michelsona-Morleya), należy przyjąć, że istnieje sprzeczność pomiędzy doświadczeniem z dziedziny elektromagnetyzmu a stosowaniem transformacji Galileusza.

Rozwiązaniem tego problemu była sformułowana przez Alberta Einsteina szczególna teoria względności, która postuluje zmianę praw transformacyjnych dla dużych prędkości układów odniesienia. W teorii tej wykorzystywane są transformacje Lorentza. W codziennym życiu nie mamy możliwości zaobserwowania zmiany prędkości światła, ponieważ nie możliwe jest osiągnięcie prędkości bliskich prędkości światła dla obiektów makroskopowych (samochód, samolot, przedmioty codziennego użytku). W świecie cząstek subatomowych transformacja Galileusza zastąpiona jest ogólniejszą teorią – szczególną teorią względności.

[edytuj] Transformacja Galileusza w praktyce

W życiu codziennym poruszamy się z prędkościami znacznie mniejszymi od prędkości światła i dlatego transformacja Galileusza bardzo dobrze opisuje najbliższe otoczenie człowieka. Dla przykładu, prędkości obiektów poruszających się w tym samym kierunku, odejmują się w ich układach odniesienia. Jeżeli na drodze wyprzedzamy samochód ciężarowy, który porusza się z prędkością 100 km/h w samochodzie jadącym z prędkością 130 km/h, to prędkość wyprzedzania jest równa różnicy obu prędkości i wynosi 30 km/h (130-100). Jeżeli samochód ciężarowy ma 20 m długości, to wyprzedzanie będzie trwało 2,5 s.

Zgodnie z transformacją Galileusza, kiedy dwa obiekty poruszają w przeciwnych kierunkach, to ich prędkości się dodają. Co stanie się, jeżeli na drodze zza drzew wyłoni się TIR jadący z przeciwka z prędkością 70 km/h? W układzie odniesienia kierowcy samochodu osobowego, TIR będzie miał prędkość 200 km/h. (130 + 70).

Źródło: "http://pl.wikipedia.org../../../t/r/a/Transformacja_Galileusza_9f91.html"

Kategoria: Mechanika