Tadeusz Faliszewski
Z Wikipedii
Tadeusz Faliszewski (ps. Jerzy Nowogródzki, Jerzy Orowski, Jan Pobóg, Jan Saskowski; ur. 20 października 1898 r. w Żywcu - zm. 2 listopada 1961 r. Chicago w USA) – jeden z najbardziej cenionych piosenkarzy dwudziestolecia miedzy wojennego, aktor kabaretowy, rewiowy i operetkowy, reżyser.
Ukończył Szkołę Politechniczną we Lwowie, podczas I wojny światowej służył w legionach w I pułku ułanów pułkownika Władysława Beliny-Prażmowskiego, jako oficer łącznikowy z Ministerstwem Spraw Wojskowych.
Jako aktor debiutował w 1922 r., występując w Krakowie, Radomiu, Kaliszu i Częstochowie. Jako wokalista występował razem z Adamem Astonem i Tadeuszem Sas-Jaworskim, w niezwykle popularnym Chórze Warsa, związany był z warszawskimi teatrzykami rewiowymi Morskie Oko i Nowy Ananas. W latach 1929-1930 kierował kinoteatrem Hollywood, a później założył własny kabaret literacki Rajski Ptak.
W konkursie Polskiego Radia zorganizowanym w 1937, mającym wyłonić najpopularniejszego piosenkarza zajął III miejsce, po Mieczysławie Foggu i Stefanie Witasie.
W 1937 r. wystąpił w filmie Konrada Toma „Parada Warszawy”, a w 1938 r. w „Królowej przedmieścia” w reżyserii Eugeniusza Bodo.
Jako wokalista znany był głównie z piosenek do tekstów Andrzeja Własta, jak : „Szkoda twoich łez” , „Przytul, uściśnij , pocałuj”, „Tango andrusowskie”, „Ty, miłość i wiosna”, „U cioci na imieninach” , oraz innych autorów jak „ Bal na Gnojnej” do słów sł. Juliana Krzewińskiego i Leopolda Brodzińskiego, czy słynne „Szczęście trzeba rwać jak świeże wiśnie” Walerego Jastrzębiec-Rudnickiego.
Po wybuchu II wojny światowej, znalazł się jako więzień w obozie w Gusen, gdzie śpiewał w chórze i prowadził zespół artystyczny, organizując teatr estradowy.
Po wojnie pozostał na emigracji początkowo w Wielkiej Brytanii a następnie w USA gdzie współpracował z Feliksem Konarskim.
