Remake
Z Wikipedii
Remake (wym. rimejk, ang. wytwarzać coś ponownie) – w kinematografii terminem tym określa się nowszą wersję wcześniej nakręconego filmu lub kolejną adaptację jakiegoś materiału źródłowego, np. sztuki, książki, opowiadania itd.
Terminu remake przeważnie używa się w odniesieniu do filmu, który opiera się na jakimś już wcześniej nakręconym, rzadziej do drugiej czy kolejnej adaptacji materiału głównego. Dla przykładu: Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra (2001) rozpatrywany jest jako remake filmu z 1960 roku, natomiast Batman Tima Burtona z 1989 uważany jest za reinterpretację komiksu, który w 1966 zainspirował twórców do nakręcenia wcześniejszej jego wersji. To samo można powiedzieć o powieści Iana Fleminga Casino Royale, która na ekran przenoszona była trzykrotnie: w 1954 jako serial telewizyjny, jako parodia w roku 1967, a w 2006 jako pełnometrażowy film. Uważane są one za osobne adaptacje a nie remaki, chociaż pojawiają się w nich podobne postaci czy zarys fabularny.
Sztuki Williama Shakespeare’a stały się inspiracją do nakręcenia niezliczonej ilości remake’ów, jednak są one raczej akceptowane, jako że Shakespeare był jednym z największych dramaturgów w dziejach. Mniejszą przychylnością cieszą się z reguły filmy przeznaczone dla młodzieży, takie jak Zakochana złośnica (ang. 10 Things I Hate About You – dziesięć rzeczy, których w tobie nienawidzę), O-Otello czy Ona to on, które opierają się poniekąd na wątkach fabularnym ze sztuk Shakespeare’a, ale zmienia się w nich wszystko inne, aby produkcje takie trafiły do młodzieży – z reguły – z Shakespeare’em niezaznajomionej. Z drugiej jednak strony West Side Story jest unowocześnioną wersją Romea i Julii, ale mimo wszystko uchodzi za jeden z najlepszych musicali wszech czasów.
Nie licząc filmów takich jak Psychol (remake Psychozy Hitchcocka) Gusa van Santa, od oryginału różniącego się prawie tylko tym, że jest on w kolorze (nie licząc oczywistych faktów jak zmiana aktorów czy miejsc, w których film był kręcony), remaki ogólnie mają zmienionych bohaterów, fabułę oraz inne zmiany tematyczne. Dla przykładu: w filmie Afera Thomasa Crowna z 1968 roku pojawia się napad na bank, a w remake’u z 1999 kradzież dzieł sztuki. Podobnie było w przypadku Człowieka z blizną – w oryginale z 1932 chodliwym towarem był alkohol (akcja filmu rozgrywa się w czasach amerykańskiej prohibicji), a w wersji z roku 1983 zamieniono go na kokainę.
Oglądając Omena z 2006 roku, będącego remakiem filmu z 1976, obeznany z pierwowzorem widz prawdopodobnie będzie wiedział, jaki dialog usłyszy za chwilę albo co się za chwilę stanie. Jest to spowodowane tym, że dialogi oraz wydarzenia są prawie identyczne w obu filmach, nie licząc drobnych różnic pomiędzy nimi.
Nie wszystkie remaki zawsze mają ten sam tytuł co wcześniejsza wersja, np. Nigdy nie mów nigdy (1983) jest remakiem Thunderball z 1965 roku (co ciekawe, w obu zagrał Sean Connery), a Walk Don’t Run (1966) z Carym Grantem Wesołego sublokatora – komedii z czasu II wojny światowej.
W kontekście historii kina remaki z reguły przez krytyków i widzów uważane są za gorsze od oryginałów, chociaż zdarzały się w tej kwestii wyjątki.
Kręcenie nowych wersji starych filmów zawsze było domeną Hollywoodu, ale można powiedzieć, że od późnych lat drugiej połowy XX wieku zaczęło zakrawać to o obłęd. Kiedyś pomysł nakręcenia remake’u np. Psychozy uważany był za świętokradztwo, nawet przez producentów filmowych, ale obecnie nie ma ku temu większych przeszkód, chociaż twórcy nowej wersji liczyć muszą się z ewentualną ostrą krytyką i klęską w box-offisie. Dawniej, kiedy filmy niedostępne były na nośnikach kasetowych i płytach, nie było także telewizji, różne studia filmowe mogły dość często adaptować oryginalny materiał (sztukę, książkę, opowiadanie itd.), ponieważ publiczność zapomniałaby już o wcześniejszych wersjach. Jednym z przykładów może być The Walt Disney Company, które kilkakrotnie wypuściło film Na psa urok czy Zakręcony piątek.
Na angielskiej Wikipedii zobaczyć można listę filmowych remake’ów.
