Ranger 3

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Przeprowadzana jest gruntowna przebudowa tego artykułu.

Aby zapobiec konfliktom edycji inni użytkownicy proszeni są o niedokonywanie w nim zmian do czasu usunięcia tego komunikatu lub skontaktowanie się z wikipedystą NH2501.

Ranger 3

Inne nazwy	Probe P-34, RA-3
Zaangażowani	NASA (USA)
Indeks COSPAR	1962-001A
Rakieta nośna	Atlas Agena B
Miejsce startu	Centrum Lotów Kosmicznych imienia Johna F. Kennedy'ego, USA
Cel misji	Księżyc
Cel misji	[[{{{cel_2}}}]]
Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie	Słońce
Czas trwania
Początek misji	26 stycznia 1962 (20:30 GMT)
Data lądowania	[[{{{lądowanie_dzień}}}]] [[{{{lądowanie_rok}}}]] ({{{ląd_hh:mm}}} GMT)
Wymiary
Wymiary	329,8

Ranger 3 – amerykańska bezzałogowa sonda kosmiczna. Razem ze statkami Ranger 4 i Ranger 5 stanowił drugą serię sond programu Ranger . Z powodu serii defektów technicznych, planowane zderzenie Rangera 3 z powierzchnią Księżyca nie doszło do skutku. Sonda weszła na orbitę heliocentryczną.

[edytuj] Plan misji

Ranger 3 miał za zadanie przesłać zdjęcia powierzchni Księżyca wykonane w ciągy 10 minut przed uderzeniem w jego powierzchnię. Sejsmometry w kopule sondy miały przesłać dane o przebiegu zderzenia. W trakcie lotu miały zostać wykonane pomiary promieniowania gamma i odbijalności fal radarowych od powierzchni Księżyca. Statek sam w sobie stanowił test urządzeń i rozwiązań dla przyszłych lotów międzyplanetarnych i księżycowych.

[edytuj] Opis misji

Sonda została zbudowana przez Jet Propulsion Laboratory, część amerykańskiej NASA. Ranger 3 został wystrzelony 26 stycznia 1962 roku. Miał on na pokładzie instrument mający mierzyć promienie gamma z powierzchni Księżyca. Instrument miał wykonać ok. 60 godzin obserwacji przed uderzeniem w Księżyc. Miał on również wykonać pomiary promieniowania międzyplanetarnego i promieniowanie tła dla pomiarów księżycowych. Detektor w pozycji złożonej obserwował niebo przez 12 godzin; resztę czasu działał na 6-stopowym (182,88 cm) ramieniu. Takie pomiary pozwoliły zmierzyć wpływ samego statku na prowadzone badania. Mijając Księżyc (w odległości 36.793 km; 28 stycznia), satelita wszedł na orbitę okołosłoneczną (aphelium: 1,163 AU; peryhelium: 0,9839 AU) i nie zwrócił już żadnych danych.

[edytuj] Budowa i działanie

Ranger 3 należał do drugiej serii sond Ranger, tzw. Block 2. Sonda miała wysokość 3,1 m. Składała się z kapsuły o śr 65 cm, mającej uderzyć o Księżyc, osłoniętej drewnem balsamicznym, oraz silnika na paliwo jednoskładnikowe. U spodu sondu zamontowano antenę dużego zysku.

Również u spodu zamontowano dwa rozkładane panele ogniw słonecznych. W pozycji rozłożonej miały one rozpiętość 5,2 m, od końca jednego do końca drugiego. Prąd elektryczny generowało 8 680 ogniw. Prąd zaś ładował akumulator AgZn. Miał on masę 11,5 kg i pojemność 1 kWh. Sonda zużywała (wytwarzała?) 135 W energii elektrycznej.

Kontrolę nad statkiem sprawował komputer pokładowy, programator oraz system przyjmujący polecenia z Ziemi. Położeniem statku kontrolowały wykrywacze Słońca i Ziemi, żyroskopy, oraz silniczki korekcyjne. System telemetrii składał się z dwóch nadajników pracujących na częstotliwości 960 MHz. Jeden miał moc 3 W, a drugi 50 mW. Korzystały one z anteny dużego zysku i anteny okólnej.

Kontrolę temperatury statku zapewniało białe malowanie fragmentów sondy, oraz dobrze odbijające pokrycia ze złota, chromu i srebra.

[edytuj] Ładunek

Kamera telewizyjna typu Vidicon - skanowanie jednego obrazu w 10 sekund
Detektor promieni gamma (CsI) - identyczny z przyrządem na pokładzie późniejszego Ranger 5. Eksperyment składał się z trzech części: detektora (na 1,8 m długości wysięgniku), 32-kanałowego analizatora amplitudowego i zasilacza wysokiego napięcia. Detektorem był ukośny kryształ CsI (3-calowej (76,2 mm) średnicy), otoczony przez 0,125-calowej grubości (3,175 mm) plastyczny scyntylator. Detektor był połączony z fotopowielaczem. Analizator amplitudowy umożliwiał zmagazynowanie 2x1016 impulsów w każdym kanale. Spektra były pozyskiwane w zakresach 0,1-3,0 MeV i 20-600 keV. Kalibrację umożliwiało pokładowe źródło promieniotwórcze. Średnie zmierzone kosmiczne promieniowanie gamma wynosiło 0,27 zliczeń/cm²/s w zakresie 0,5-2,1 MeV, i 0,67 zliczeń/cm²/s powyżej 2,1 MeV. Pomiary te były potwierdzeniem wcześniejszych pomiarów za pomocą balonów i rakiet suborbitalnych.
Wysokościomierz radarowy - miał posłużyć do wyzwolenia zapłonu silnika hamującego oraz badań odbijalności fal radarowych przez powierzchnię Srebrnego Globu
Sejsmometr - znajdujący się w kapsule, wraz ze wzmacniaczem, 50 mW nadajnikiem, anteną krzyżową i sześcioma bateriami srebrowo-kadmowymi (mającymi wystarczyć na 30 dni pracy nadajnika). Całość została zaprojektowana do twardego lądowania na powierzchni Księżyca, z prędkością 130-160 km/h