Ranger 2

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Program Ranger

Ranger 2

Inne nazwy	Ranger RA-2
Zaangażowani	Jet Propulsion Laboratory
Indeks COSPAR	1961-032A
Rakieta nośna	Atlas Agena B
Miejsce startu	Centrum Lotów Kosmicznych imienia Johna F. Kennedy'ego, USA
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	150 km
Apogeum	242 km
Okres obiegu	88,30 min
Nachylenie	33,30°
Czas trwania
Początek misji	18 listopada 1961 (08:09 GMT)
Powrót do atmosfery	20 listopada 1961
Wymiary
Masa całkowita	304 kg

Ranger 2 — niedoszła amerykańska bezzałogowa sonda kosmiczna, druga z serii Ranger, mającej testować nowe technologie dla późniejszych lotów na Księżyc programu Apollo. Sonda miała badać przestrzeń międzyplanetarną pomiędzy Ziemią a Księżycem, a potem rozbić się o jego powierzchnię. Z powodu awarii rakiety nośnej, celu tego nie osiągnięto.

[edytuj] Przebieg misji

Ranger 2 był testową sondą wysłaną ku Księżycowi. Z powodu awarii ostatniego członu Agena B, w którym usterka systemu żyroskopowego uniemożliwiła powtórne włączenie silnika, statek pozostał na okołoziemskiej orbicie parkingowej (odłączony od ostatniego członu). 20 listopada wszedł w atmosferę Ziemi ulegając zniszczeniu.

[edytuj] Budowa i działanie

Statek był niemal identyczny jak Ranger 1.

Korpus statku miał kształt heksagonalny. Wykonany z aluminium. Do jego podstawy przymocowano dwa panele ogniw słonecznych o rozpiętości 5,2 metra. U spodu korpusu umieszczono talerzową antenę dużego zysku. Eksperymenty i podsystemy statku mieszczono w podstawie i we "wieży".

Energię elektryczną zapewniało 8 680 ogniw słonecznych, ważąca 53,5 kg bateria srebrowo-cynkowa, oraz kilka mniejszych baterii na potrzeby poszczególnych przyrządów.

System utrzymywania położenia składał się z elektronicznego układu czasowego, czujników Słońca i Ziemi, żyroskopów, oraz silniczków korekcyjnych.

Temperatura statku była utrzymywana metodami pasywnymi: pokrycia ze złotej folii, powierzchnie pomalowane białą farbą oraz wykonane z polerowanego aluminium.

System komunikacyjny sondy składał się z anteny dużego zysku, anteny dookólnej średniego zysku oraz dwóch nadajników: 0,25 watowego na częstotliwości 960,1 MHz, oraz 3 watowego pracującego na częstotliwości 960,05 MHz.

[edytuj] Ładunek

Teleskop w paśmie Lyman-alfa (105-135 nm)

Eksperyment został skonstruowany pod kątem zbadania zawartości wodoru w egzosferze. Składał się z teleskopu o parabolicznym lustrze i komory jonizacyjnej umieszczonej w ognisku optycznym. Teleskop osłonięty był cylindryczną powłoką chroniącą go od niepożądanego, rozproszonego światła. Przyrząd miał generować obrazy podobne do telewizyjnych, poprzez skanowanie widoku Ziemi. Jasność obrazu miała być proporcjonalna do ilości odebranego promieniowania Lyman-alfa. Napływające dane były niemożliwe do zinterpretowania ponieważ statek nie opuścił sąsiedztwa Ziemi, a zła orbita powodowała bardzo niestabilny lot niedoszłej sondy

Magnetometr

Oparty o opary rubidu. Zamontowany w środku kuli o średnicy 33 cm, wykonanej z włókna szklanego. Zaprojektowany do pomiaru natężenia i kierunku pola magnetycznego w przestrzeni międzyplanetarnej, i do wykrywania fluktuacji przestrzennych i czasowych. Dookoła kuli zamontowane były dodatkowe cewki używane przy pomiarach. W czasie sekwencji pomiarowej przesyłano przez nie prądy o znanych wartościach. Odpowiednio dobrany rozkład prądu we wszystkich cewkach umożliwiał pomiar wielkości i kierunku pola magnetycznego w przestrzeni. Zakres czułości przyrządu wynosił od 0,05 do 105 n T, z rozdzielczością 0,05 nT. Pomiary miały zostać wykonane zarówno w ziemskim polu magnetycznym, jak i do odległości 6 promieni Ziemi. Eksperyment przesyłał dane przez cały czas trwania misji, jednak nieopuszczenie orbity okołoziemskiej przez statek uniemożliwiło wykonanie wszystkich założonych celów dla tego instrumentu