Rafael Osuna
Z Wikipedii
Rafael Herrera Osuna (15 września 1938 w mieście Meksyk - 6 czerwca 1969), tenisista meksykański.
Jest uznawany za najwybitniejszego zawodnika w historii tenisa meksykańskiego. Zdobył jeden tytuł wielkoszlemowy w grze pojedynczej, wygrywał również w deblu. W 1963 zwyciężył w turnieju US Open, pokonując w finale Franka Froehlinga III 7:5, 6:2, 6:4; grze Froehlinga, opartej przede wszystkim na potężnym serwisie, przeciwstawił tenis kombinacyjny, z lobami, wolejami i drop-szotami, ze znakomitą pracą nóg.
W latach 1961-1963 wystąpił w trzech kolejnych finałach gry podwójnej US Open. Jego partnerem był Antonio Palafox, również Meksykanin. We wszystkich tych finałach para Osuna/Palafox zmierzyła się z Amerykanami Ralstonem i McKinleyem. W 1961 zwyciężyła para amerykańska, rok później meksykańska; w 1963 ponownie wygrali Ralston i McKinley, mimo że Meksykanie mieli w piątym secie finału piłkę meczową.
Z jego nazwiskiem są związane jedyne zwycięstwa Meksyku w turnieju wimbledońskim, w grze podwójnej. W 1960, z Ralstonem w parze, pokonali w finale Mike Daviesa i Bobby Wilsona 7:5, 6:3, 10:8. Osuna miał wtedy 21 lat, Ralston 17; byli nierozstawieni w turnieju i stanowią jedną z najmłodszych triumfujących par w historii Wimbledonu. W 1963 para Osuna/Palafox pokonała w finale Pierre Darmona i Jeana Claude Barclaya.
Osuna wygrywał także inne turnieje i przez kilka lat był notowany w ścisłej czołówce światowej. W ocenie specjalistów był najlepszym graczem sezonu 1963.
Obok występów indywidualnych zaliczył także wiele udanych meczów reprezentacji w Pucharze Davisa. Debiutował w maju 1958 i występował do końca życia, osiągając bilans daviscupowy 42 wygrane mecze i 23 porażki. W 1962 był współtwórcą awansu Meksyku do finału Pucharu Davisa; w ostatecznej rozgrywce Meksykanie ulegli Australijczykom w grudniu t.r. w Brisbane. Osuna przegrał zarówno obie gry pojedyncze (z Rodem Laverem i Nealem Fraserem), jak i debla w parze z Palafoxem (przeciw Laverowi i Royowi Emersonowi); finał zakończył się wynikiem 5:0 dla Australii.
Również z reprezentacją Australii Rafael Osuna rozegrał swój ostatni mecz w Pucharze Davisa. W maju 1969 w mieście Meksyk nastąpił udany rewanż za porażkę w finale kilka lat wcześniej. Osuna tym razem wygrał wszystkie swoje mecze, pokonując w singlu Raya Ruffelsa i Billa Bowreya oraz w deblu - w parze z Vicente Zarazuą - Johna Alexandra i Phila Denta. Tym samym meczem zakończył swoją wieloletnią pracę kapitan Australijczyków, Harry Hopman.
Kilka tygodni potem Osuna zginął w katastrofie lotniczej.
Wśród jego występów w reprezentacji daviscupowej znalazł się również mecz z Polską. W czerwcu 1958 w Warszawie Osuna w parze z Palafoxem pokonali parę Józef Piątek/Jan Radzio. Mecz ostatecznie zakończył się zwycięstwem Polski 3:2.
W 1979 został pośmiertnie przyjęty do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
