Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie
Z Wikipedii
Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie były pod względem liczebności oddziałów walczących na froncie siódmą regularną armią aliancką walczącą przeciwko Niemcom (po radzieckiej, amerykańskiej, brytyjskiej, francuskiej jugosłowiańskiej i kanadyjskiej).
Pierwsze oddziały Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie zaczęto tworzyć już we wrześniu 1939 roku na terytorium francuskim spośród Polaków przebywających we Francji, Belgii, Holandii i Wielkiej Brytanii. Na mocy polsko-francuskiej umowy od stycznia 1940 roku ze zmobilizowanych ochotników zaczęto formować jednostki wojsk lądowych, lotnictwa i marynarki wojennej, działającej w składzie armii francuskiej.
W walkach o Norwegię (bitwa o Narwik, maj 1940 r.) uczestniczyła Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich oraz okręty Polskiej Marynarki Wojennej. W kampanii francuskiej (czerwiec 1940 r.) brały udział m.in. 1 Dywizja Grenadierów, 2 Dywizja Strzelców Pieszych i 10 Brygada Kawalerii Pancernej - w sumie około 84 tysięcy żołnierzy i oficerów.
Po klęsce Francji udało się ewakuować około 24 tysięcy żołnierzy i oficerów PSZ do Wielkiej Brytanii, gdzie powstał I Korpus Polski. Polacy otrzymali tam zadanie zorganizowania obrony wschodniego wybrzeża Szkocji. Od lipca do października 1940 r. polscy piloci uczestniczyli w powietrznej obronie Wielkiej Brytanii. W 1942 generał Stanisław Maczek został dowódcą nowosformowanej 1 Dywizji Pancernej, wchodzącej w skład 1 Korpusu. W 1943 w Iraku powstał 2 Korpus Polski. Polscy piloci brali też udział w bombardowaniu Niemiec oraz niemieckich obiektów wojskowych w krajach okupowanych. Od czerwca 1944 r. całe lotnictwo polskie wspierało inwazję wojsk alianckich w Europie Zachodniej. Polska Marynarka Wojenna uczestniczyła w 787 konwojach, w walkach o Atlantyk oraz operacjach na Morzu Śródziemnym.
Polskie jednostki wojskowe walczyły także na Bliskim Wschodzie. Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich brała udział w walkach w Syrii, Palestynie i w Egipcie. Od lipca 1941 r. uczestniczyła w operacjach na obszarze Libii, m.in. wsławiła się w obronie Tobruku.
W latach 1944-1945 jednostki Polskich Sił Zbrojnych walczyły na terenie Francji, Belgii, Włoch i Niemiec. W maju ich liczba wyniosła 210 000 żołnierzy. Po zakończeniu wojny w latach 1946-1947 żołnierze polscy pełnili służbę w okupowanych Niemczech i we Włoszech, aż do rozwiązania tych formacji w 1947. Specjalnie dla Polaków, którzy nie chcieli wracać do komunistycznej Polski alianci utworzyli Polski Korpus Przysposobienia i Rozmieszczenia. Część z żołnierzy powróciła do kraju, często padając ofiarami terroru stalinowskiego, część pozostała na emigracji.
