Paweł Włodkowic
Z Wikipedii
Paweł Włodkowic z Brudzenia herbu Dołęga (urodzony ok. 1370 w Brudzeń koło Dobrzynia - zmarł 1435 lub 1436 w Krakowie) - znakomity mówca, uczony, pisarz religijny i polityczny, obrońca interesów Polski w sporach z Krzyżakami.
Pochodził z rodu Dołęgów. Studiował na uniwersytecie w Pradze, gdzie w 1393 roku uzyskał tytuł magistra na wydziale artium i bakałarza na wydziale prawa. Studia prawnicze kontynuował w Padwie w latach 1404-1408. W 1411 lub 1412 roku doktoryzował się z prawa kanonicznego na uniwersytecie w Krakowie, gdzie też rozpoczął wykłady. W 1413 roku wyjechał jako poseł Władysława Jagiełły na proces z zakonem krzyżackim w Budzie na Węgrzech. W latach 1414-1415 był rektorem a od 1418 został prorektorem krakowskiej uczelni. Pozostawał pod wpływem filozofii Williama Ockhama oraz Mateusza z Krakowa i Stanisława ze Skarbimierza.
Brał udział w soborze w Konstancji (1414-1418), gdzie wystąpił z traktatem o władzy papieża i cesarza (Tractatus de potestate papae et imperatoris respectu infidelium), w którym postawił tezę o możliwości pokojowego współistnienia państw chrześcijańskich i pogan. Potępił krzyżacką politykę nawracania innowierców mieczem. W swych pismach podejmował także problemy prawa międzynarodowego, tolerancji i organizacji państwa. Jeden z czołowych zwolenników koncyliaryzmu, czyli wyższości soboru nad papieżem. W 1420 roku, jako polski przedstawiciel wziął udział w kolejnym procesie z Krzyżakami we Wrocławiu przed sądem rozjemczym cesarza Zygmunta Luksemburczyka a następnie po niekorzystnym wyroku posłował z odwołaniem do papieża Marcina V. Dzięki jego staraniom papież wysłał do Polski w końcu 1421 roku swojego legata Antionego Zeno, który prowadził dochodzenie w sprawie krzyżackiej. Zwalczał pisma dominikanina Jana Falkenberga, w których stawał on po stronie Krzyżaków.
W znacznym stopniu swoimi wystąpieniami przyczynił się do wzrostu międzynarodowego znaczenia Polski na początku XV wieku. Po 1424 został proboszczem parafii w Kłodawie.
