Ochotniczy Legion Flandryjski

Z Wikipedii

Ochotniczy Legion Flandryjski (fl. Legion Flandern, niem. Freiwilligen-Legion Flandern) – flamandzka kolaboracyjna formacja zbrojna w służbie Niemiec podczas II wojny światowej

Po zajęciu Belgii przez Niemców flamandzkie organizacje faszystowskie i nacjonalistyczne, w tym głównie Flamandzki Związek Narodowy (Vlaamsch National Verband) Gustave’a de Clerq’a, postanowiły rozpocząc rekrutację do niemieckiego wojska w celu walki z "zagrożeniem bolszewickim". Jeszcze pod koniec 1940 r. i na początku 1941 r. powstały dwie pierwsze ochotnicze jednostki wojskowe złożone z belgijskich Flamandów – Pułk "Westland" i Pułk "Nordwest", które weszły następnie w skład 5. Dywizji Pancernej SS "Wiking". Jednakże wobec dużego napływu ochotników, którym Niemcy obiecywali zachowanie stopni i wysługi lat ze służby w armii belgijskiej, postanowiono z części kandydatów do Pułku "Nordwest" sformować ochotniczą jednostkę. Powstała ona w lipcu 1941 r. pod nazwą Flandryjski Legion Ochotniczy. Początkowo używano też nazw Verband Flandern, Landessverband Flandern czy Bataillon Flandern. Do Legionu byli przyjmowani mężczyźni w wieku od 17 do 40 lat z preferowaniem rezerwistów armii belgijskiej. Po krótkim przeszkoleniu zostali oni wysłani na dalsze szkolenie bojowe do Radomia, a następnie Dębicy (poligon Heidelager) na obszarze Generalnej Gubernii. 6 sierpnia do legionistów szkolących się w Radomiu dołączyło ponad 400 Flamandów, wywodzących się w większości z faszystowskiej organizacji "Zwarte Brigade" Raimonda Tollenaere. Pod koniec sierpnia liczebność Legionu osiągnęła 875 ludzi. Wobec nie przestrzegania przez Niemców wcześniejszych obietnic rekrutacja do Legionu znacznie zmalała, niskie też było morale Flamandów szkolących się w Radomiu. W tej sytuacji przywódca Flamandzkiego Związku Narodowego i inicjator stworzenia Legionu, G. de Clercq, zwrócił się do Reichsführera SS Heinricha Himmlera z prośbą o interwencję i zażegnanie konfliktu. W rezultacie Niemcy zrealizowali obietnice wprowadzenia narodowej komendy i zachowania stopni z armii belgijskiej. Na poligonie SS Heidelager Legion został zreorganizowany do standardowej struktury batalionu piechoty w składzie trzech kompanii piechoty i jednej kompanii karabinów maszynowych. W listopadzie 1941 r. Legion liczący ponad 1100 ludzi został wysłany na front leningradzki i włączony do 2. Brygady Pancernej SS. Pierwszym dowódcą legionu był Rene Largov, który poległ pod Kopsami w styczniu 1942 r. W tej samej bitwie poległ także Raimond Tollenaere. Nowym dowódcą został SS-Sturmbannführer Michael Lippert z 5. DPanc. SS "Wiking". W marcu Flamandowie uczestniczyli w kolejnej nieudanej próbie ataku na Leningrad, w czasie której został ranny M. Lippert, a jego miejsce zajął SS-Sturnbannfüfrer Konrad Schellong, także z 5. DPanc. SS "Wiking". W czerwcu Legion odesłano z frontu na odpoczynek i uzupełnienie. Już w listopadzie powrócił w rejon Wołchowa, skąd na początku 1943 r. przerzucono go z powrotem pod Leningrad. Po krótkim odpoczynku w lutym Legion został skierowany pod Krasnyj Bor, gdzie powstrzymywał natarcie Armii Czerwonej. Walki były bardzo zacięte i krwawe; straty wyniosły ponad 1 tys. zabitych i rannych legionistów. Ocalałych 60 Flamandów niemieckie dowództwo w maju wycofało z frontu do Dębicy, gdzie jednostka została rozformowana. Większość legionistów weszła następnie w maju 1943 r. w skład Ochotniczej Brygady Szturmowej SS "Langemarck".

Żołnierze Legionu nosili niemieckie umundurowanie Waffen-SS z opaską z napisem "Frw. Legion Flandern" nad lewym mankietem, tarczą z czarnym lwem na żółtym tle (godło Flandrii) oraz znakiem Trifos, czyli trójramienną swastyką wpisaną w okrąg, noszoną na prawej patce kołnierza zamiast runów Sig.