Maria Ludwika Austriaczka
Z Wikipedii
Cesarzowa Francuzów Maria Ludwika (fr. Marie-Louise Léopoldine Françoise Thérèse Joséphine Lucie, Impératrice des Français (później: Duchesse de Parme, Plaisance et Guastalla), *12 grudnia 1791, Wiedeń, † Parma 18 grudnia 1847, była drugą żoną Napoleona I i matką Napoleona II.
Spis treści |
[edytuj] Dzieciństwo i wczesna młodość
Maria Luiza była córką ostatniego władcy Świętego Cesarstwa - Franciszka II z rodu Habsburgów-Lotaryngia i jego drugiej żony Marii Teresy, córki króla Neapolu Ferdynanda IV. Otrzymała wychowanie typowe dla wszystkich arcyksiężniczek austriackich: otoczona przez wiele guwernantek z ochmistrzynią swego dworu na czele, uczyła się francuskiego, włoskiego, hiszpańskiego i angielskiego, a nawet poznała łacinę, by móc się porozumieć z węgierskimi poddanymi ojca. Miała duży talent muzyczny i malarski, malarstwo olejne musiała potem rzucić ze względu na alergię na terpentynę. Dobrze znała literaturę niemiecką i francuską. Była bardzo piękna, o nieskazitelnej figurze i cerze, miała piękne oczy i włosy, wrażenie psuła nieco tylko słynna warga habsburska, genetyczne dziedzictwo po Piastach mazowieckich, która u niej nie była na szczęście rażąca.
[edytuj] Ślub z Napoleonem
Po swych zwycięstwach roku 1809 pod Wagramem i Austerlitz Napoleon znajdował się u szczytu sławy i postanowił rozwieść się z dotychczasową małżonką Józefiną, która nie mogła mieć dzieci. Do wyboru miał którąś z wielkich księżnych z rodu Romanow, parę księżniczek z rodu Wettinów oraz parę arcyksiężniczek habsburskich. Wybrał najpierw Rosjankę, ale car Aleksander I, jeszcze w czasie rokowań pokojowych w Tylży przychylny mariażowi, zaczął dawać wymijające odpowiedzi, zatem wybór Napoleona padł na arcyksiężniczkę. Pierwsza reakcja Marii Luizy wyraziła się w słowach, że chce się ją pognać jako ofiarę dla Minotaura, ale wkrótce pogodziła się z losem. Małżeństwo per procuram zostało zawarte w Wiedniu 11 marca 1810, małżonka reprezentował stryj oblubienicy aks. Karol. 13 marca Maria Luiza wyruszyła w towarzystwie ciotki, królowej Neapolu w podróż do Francji i spotkała się z Napoleonem 28 tegoż miesiąca w okolicach Soissons. Małżonek przyznał jej miesięczną dotację w wysokości 50 000 franków w złocie oraz dodatkowe 10 000 na wspomaganie ubogich. Maria Luiza bardzo oszczędnie obchodziła się z tymi funduszami i trzymała zawsze u swej sekretarki rezerwową sakiewkę z sumą 25 000.
[edytuj] Narodziny syna i upadek I Cesarstwa
20 marca 1811 roku Maria Luiza urodziła Napoleonowi syna, późniejszego księcia Reichstadtu. W maju 1812 małżonkowie udali się na spotkanie monarchów europejskich do Drezna, które stało się ostatnią apoteozą cesarskiej chwały Bonapartego. Po przegranej kampanii rosyjskiej i bitwie pod Lipskiem Napoleon mianował Marię Luizę regentką i wyruszył w roku 1814 na ostatni bój o Paryż. Gdy zbliżały się oddziały nieprzyjacielskie, Maria Luiza wraz z synem i braćmi Napoleona Józefem i Hieronimem uszła do Rambouillet i stamtąd do Blois. Po abdykacji Napoleona wróciła do Rambouillet, gdzie zwycięzcy przedstawili jej warunki pokoju: i Napoleon i ona mieli zachować tytuły cesarskie, mężowi przekazano we władania wyspę Elbę, a jej w dziedziczne posiadanie księstwa Parma, Piacenza i Guastalla położone w Italii. Na zaproszenie ojca, który ją odwiedził w Rambouillet, Maria Luiza z synem udali się do Wiednia. Już wtedy nastąpiło ochłodzenie stosunków z Napoleonem - Maria Luiza nigdy nie odpowiedziała na jego listy, wzywające ją do przyjazdu na Elbę, nie połączyła się z nim w czasie Stu Dni i pozostała obojętna wobec jego losu na św. Helenie, choć za jego życia nigdy nie zażądała rozwodu. Być może grało tu rolę głębokie uczucie, które powzięła dla swego adiutanta hrabiego Adama Alberta Neipperga (1775 - 1829), którego poznała w roku 1815. Ostatnim aktem politycznym cesarzowej było pismo z 19 lutego tegoż roku, skierowane do monarchów Świętego Przymierza, w którym protestowała przeciw restauracji Burbonów i żądała tronu francuskiego dla swego syna.
[edytuj] Panująca księżna Parmy i Guastalli
Po roku 1818 Maria Luiza przebywała głównie w swych ksiąstewkach (dziedziczną władzę nad którymi odebrano jej w końcu roku 1815) w towarzystwie Neipperga, z którym zawarła w r. 1822 małżeństwo morganatyczne. Miała z nim troje dzieci, m.in. syna Wilhelma Alberta (1821 - 1897), któremu cesarz Franciszek Józef I nadał w r. 1864 tytuł księcia (Fürst) Montenuovo. 1834 zawarła drugie małżeństwo morganatyczne z hr. de Bombelles, marszałkiem dworu parmezańskiego. Dwa razy musiała uciekać przed włoskimi rewolucjonistami: w roku 1831, zanim armia austriacka pomogła jej odzyskać tron , i w 1847, gdy uciekła do Wiednia i dopiero 6 miesięcy później powróciła do swej stolicy, Parmy.
Zmarła na zapalenie opłucnej i pochowano ją w rodzinnej krypcie Habsburgów, Kapuzinergruft w Wiedniu.
[edytuj] Bibliografia
- Biographie Générale depuis les temps les plus reculés jusqu'a a nos jours,(Ed. Dr.Hoefer), Tome 37, Paris 1863
