Bitwa pod Austerlitz
Z Wikipedii
Bitwa pod Austerlitz, zwana także bitwą trzech cesarzy - jedna z najważniejszych bitew wojen napoleońskich i decydująca bitwa wojny z trzecią koalicją antynapoleońską, stoczona 2 grudnia 1805 między francuską Wielką Armią, a połączonymi armiami, austriacką i rosyjską.
Po fiasku planów inwazji na Anglię, Napoleon skierował swą Wielką Armię przeciwko wojskom trzeciej koalicji (Rosja, Anglia, Austria, Szwecja i Królestwo Neapolu) Najpierw pokonał 15 października w bitwie pod Ulm wojska austriackiego generała Macka, które broniły północnego podejścia do Wiednia. Stolica Austrii została zajęta, a wojska napoleońskie skierowały się na północny wschód, aby zmierzyć się z połączonymi w Ołomuńcu wojskami austro-rosyjskimi.
Bitwa rozegrała się pod Austerlitz na Morawach, obecnie miasto na terytorium Republiki Czeskiej - Slavkov u Brna. Stosunek sił przed bitwą był niekorzystny dla Francuzów: 73 000 żołnierzy wobec 90 000 żołnierzy połączonej armii austriacko-rosyjskiej dowodzonej przez Kutuzowa - a raczej przez cara Aleksandra. Bitwa rozpoczęła się 2 grudnia około 700 rano atakiem sił austriacko-rosyjskich na pozycje francuskie pod wsiami Telnice i Sokolnice. Broniący tego odcinka frontu marszałek Davout miał do dyspozycji 9 000 żołnierzy przeciw 27 000 przeciwnika, mimo to utrzymał pozycję i powstrzymał ataki. Kutuzow, chcąc rozbić centrum Francuzów rzucił do walki dalsze korpusy, które przez Wzgórza Prackie atakowały w kierunku linii francuskich, jednak ze względu na utrzymującą się w dolinach mgłę nie mogły dostrzec wojsk francuskich.
Około 1100 Napoleon rzucił do ataku na Wzgórza Prackie dywizję Soulta, która przy dźwiękach muzyki wojskowej zmusiła przeciwnika do pośpiesznego odwrotu, odcinając jednocześnie kolumny walczące z Davoutem. Car Aleksander I chcąc ratować sytuację polecił Kutuzowi rzucić do walki najlepsze oddziały - gwardyjski pułk preobrażeński i siemionowski oraz kawalerię pod dowództwem wielkiego księcia Konstantego. Kawaleria rosyjska z impetem uderzyła na Francuzów roznosząc w pył dwa pułki piechoty, lecz Napoleon zażegnał niebezpieczeństwo wysłając przeciwko Rosjanom kilka szwadronów mameluków gwardii cesarskiej i strzelców konnych pod dowództwem swego adiutanta, generała Rappa. Kontrszarża francuska zatrzymała jazdę rosyjską i zmusiła ją do odwrotu, a atak gwardii carskiej został powstrzymany przez grenadierów starej gwardii, którzy zadali Rosjanom ciężkie straty. Wycofujące się oddziały austriacko-rosyjskie zostały zdziesiątkowane przez artylerię francuską.
Armia austriacko-rosyjska straciła około 15 000 zabitych i rannych, 30 000 wziętych do niewoli i 186 armat. Napoleon przy stracie około 7 000 zabitych i rannych triumfował, a jego zwycięstwo historycy wojskowości określili jako drugie, po Kannach Hannibala, arcydzieło taktyczne w historii wojen.
4 grudnia cesarz austriacki Franciszek II Habsburg poprosił o rozejm. Podpisany 26 grudnia 1805 roku traktat pokojowy w Preszburgu (obecnie Bratysława) zakończył wojnę z trzecią koalicją antyfrancuską, a politycznym jego skutkiem był późniejszy rozpad Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego.
Określenie bitwa trzech cesarzy nie jest do końca prawidłowe, ponieważ na polu bitwy był tylko Napoleon Bonaparte i car Aleksander I.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
