Manchester United F.C.

Z Wikipedii

Manchester United

Pełna nazwa	Manchester United Football Club
Przydomek	Red Devils (Czerwone Diabły) ( rzadziej The Reds, United)
Data założenia	1878 jako Newton Heath L&YR
Stadion	Old Trafford Stretford Greater Manchester
Liczba miejsc	76 000
Prezes	David Gill (dyrektor wykonawczy)
Trener	Alex Ferguson
Liga	Premier League
2005-2006	miejsce drugie
Stroje podstawowe 　 Stroje dodatkowe

Manchester United – klub piłkarski z siedzibą w Manchesterze, grający w angielskiej lidze piłkarskiej Premier League. Jest jednym z najbardziej utytułowanych angielskich klubów. United zdobyli mistrzostwo Anglii 15 razy (Premier League wygrali 8 razy), Puchar Anglii 11 razy, Puchar Ligi Angielskiej 2 razy, Puchar Europy 2 razy i Superpuchar Europy 1 raz. Klub ma najwyższą średnią widzów na mecz w lidze, przewodzi tym statystykom od 15 sezonów. W sezonie 2005/2006, średnia widownia wynosiła 68 765. [1]

Klub został utworzony pod nazwą Newton Heath w 1878 jako zespół pracowników stacji kolejowej Lancashire and Yorkshire Railway w Newton Heath. W 1902 klub był bliski zbankrutowania, gdy pojawił się nowy właściciel J.H. Davies, który zmienił nazwę z Newton Heath na Manchester United. United po II wojnie światowej zatrudnili jako trenera Sir Matta Busby'ego. Jego młoda drużyna przyniosła wspaniałe sukcesy wygrywając Premier League w 1956 i 1957 roku. Sukcesy te zostały przyćmione katastrofą lotniczą, która wydarzyła się w Monachium w 1958 roku, zginęło w niej ośmiu zawodników klubu z Old Trafford. Przez tą tragedie potęga klubu podupadła, szybko jednak zdołano ją odbudować, dzięki czemu Manchester United znów wygrali ligę w roku 1965 i 1967, a także Puchar Europy w 1968 roku.

Klub nie odnosił znaczących sukcesów nie licząc Pucharu Anglii do 1990 roku. Kiedy to Alex Ferguson poprowadził ich w 11 lat do 8 tytułów mistrza ligi angielskiej. Najnowszy tytuł mistrzów Premier League przypadł im w sezonie 2002/03. W 1999 Manchester United stał się jedynym klubem który wygrał: Premier League, Puchar Anglii i Puchar Europy (Puchar Ligi Mistrzów) w tym samym sezonie. W 1999 roku rząd brytyjski zablokował próbę przejęcia klubu przez Ruperta Murdocha, ale w 2005 udało się to Malcolmowi Glazerowi. Wprowadził przez to klub w ogromne długi, jako, że większość pieniędzy za które kupił United była pożyczona.

Pierwszym polskim piłkarzem w MU jest bramkarz Tomasz Kuszczak, który trafił na Old Trafford 11 sierpnia 2006 z West Bromwich Albion. Manchester jest członkiem grupy G-14, skupiającej najbardziej utytułowane kluby europejskie i dążącej do utworzenia własnych rozgrywek.

---

Spis treści 1 Historia 1.1 Początki (1878-1945) 1.2 Lata Busby'ego (1945-1969) 1.3 1969-1986 1.4 Era Alexa Fergusona: przed potrójną koroną (1986-1998) 1.5 Potrójna korona (1998-1999) 1.6 Po potrójnej koronie (1999-do teraz) 2 Aktualny skład 3 Sukcesy 4 Rekordy 5 Menedżerowie 6 Zobacz też 7 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

[edytuj] Początki (1878-1945)

Klub został utworzony jako Newton Heath (Lancashire & Yorkshire Railway) (w skrócie Newton Heath (L&YR) przez grupę robotników kolejowych z Manchesteru w 1878 r. Nazwa wkrótce została skrócona do Newton Heath i lokalnie stała się znana jako "The Heathens". Drużyna stała się członkiem założycielskim Football Alliance w 1889 i dołączyła do Football League w 1892 kiedy to Football Alliance i Football League złączyły się w jedną całość.

Najstarszym znanym filmem o Manchester United jest zwycięstwo 2-0 w Burnley 6 grudnia 1902 r.

Klub stawił czoła bankrutctwu w 1902 r. i został uratowany przez J.H. Daviesa który spłacił klubowe długi i zmienił jego nazwę na Manchester United, zmienił również kolory drużyny ze złotego i zielonego na znane nam dzisiaj. Z nową nazwą United wygrali ligę w 1908 r. i Puchar Anglii 26 kwietnia 1909 r. grając w Crystal Palace przeciwko Bristol City. Później dzięki wsparciu finansowemu Daviesa, United przeprowadzili się z Bank Street na nowy stadion Old Trafford w 1910 r. Wygrali ligę po raz drugi już w rok po przeprowadzce na nowy stadion czyli w 1911 r.

[edytuj] Lata Busby'ego (1945-1969)

Matt Busby został zatrudniony na stanowisko menadżera w 1945 r. i od razu zaszokował wszystkich wprowadzając wiele (nieznanych w tamtych czasach) nowości do treningu zawodników. Szybko przyniosło to efekt. Klub zajął drugie miejsce w lidze w 1947 r. i wygrał Puchar Anglii w 1948 r.

Prowadził politykę wprowadzania młodych zawodników na murawę, kiedy to tylko było możliwe. Zespół dzięki temu wygrał ligę w 1956 r., a średnia wieku zawodników wynosiła tylko 22 lata. Ta polityka stała się głównym powodem klubowych sukcesów. W następnym sezonie, wygrali ligę ponownie i doszli do finału Pucharu Anglii, przegrywając tylko z Aston Villą. Stali się również pierwszą angielską drużyną, która rywalizowała w Pucharze Europy i doszła do półfinału.

W kolejnym sezonie wydarzyła się tragedia. Samolot którym drużyna wracała do domu po meczu w Pucharze Europy rozbił się przy starcie z lotniska w Monachium. Tragedia ta wydarzyła się 6 lutego 1958 r., zabierając życia 8 piłkarzy i kolejnych 15 pasażerów. Zaczęto rozmawiać o tym czy klub powinien po tym co się stało zawiesić działalność, ale Jimmy Murphy który przejął pałeczkę menadżera do chwili wyzdrowienia Matta Busby'ego z urazów odniesionych w katastrofie nie dopuścił do tego. Klub kontynuował grę z tymczasowym trenerem. Pomimo tego, po raz kolejny doszli do finału Pucharu Anglii gdzie przegrali z Boltonem.

Busby kompletnie odbudował zespół we wczesnych latach 60., zatrudniając takich piłkarzy jak Denis Law i Pat Crerand. Zespół wygrał Puchar Anglii w 1963, później zwyciężył w lidze w 1965 i 1967, a następnie jako pierwszy angielski klub wygrali Puchar Europy w 1968 r. Manchester United stał się sławnym klubem ponieważ posiadał w swoich szeregach trzech zdobywców Złotej Piłki: Bobby'ego Charltona, Denisa Lawa i George'a Besta. Busby zrezygnował z bycia menadżerem United w 1969 r. i został zastąpiony przez trenera drużyny rezerw i zarazem byłego gracza United Wilfa McGuinnessa.

[edytuj] 1969-1986

United walczyli pod wodzą Wilfa McGuinnessa i Franka O'Farrella zanim menadżerem stał się Tommy Docherty pod koniec 1972 r. Docherty, albo "the Doc" ("Doktorek"), uratował United przed relegacją w tym sezonie, ale United zostali relegowani w 1974 r. Zespół wygrał promocję za pierwszym podejściem i doszedł do finału Pucharu Anglii w 1976 r., jednak zostali w nim pokonani przez Southampton. Doszli do finału ponownie w 1977 r., pokonując w nim Liverpool. Docherty był na fali sukcesu i popularności. Jednak wkrótce po finale został zwolniony z fotela menadżera, ponieważ zażarcie pokłócił się z żoną psychoterapeuty United.

Dave Sexton zastąpił Docherty'ego na stanowisku menadżera latem 1977 r., i sprawił, że zespół zaczął grać formacją bardziej defensywną. Ten styl gry był niepopularny wśród kibiców, którzy byli przyzwyczajeni do ofensywnej gry, którą preferowali Docherty i Busby. Sexton nie potrafił wygrać żadnego trofea, więc został zwolniony w 1981 r., pomimo wygrania przez United swoich siedmiu ostatnich meczów pod wodzą Sextona.

Został zastąpiony przez przebojowego Rona Atkinsona, który od razu pobił brytyjski rekord transferowy zatrudniając Bryana Robsona z West Bromwich Albion. Zespół Atkinsona został wzmocniony kolejnymi nowymi graczami, takimi jak: Jesper Olsen i Gordon Strachan grającymi obok dawnych klubowych młodzików: Normana Whiteside'a i Marka Hughesa. United wygrali Puchar Anglii w 1983 i 1985 r. i były duże szanse na wygranie ligi w sezonie 1985/86, po tym jak wygrali 10 pierwszych ligowych meczów. Bardzo wcześnie bo już na początku października mieli 10 punktową przewagę nad drugim zespołem w tabeli. Jednak forma zespołu spadła i United ukończyli sezon na czwartym miejscu w lidze. Słaba forma pozostała do następnego sezonu i United mieli w nim minimalną przewagą nad strefą spadkową, Atkinson został zwolniony.

[edytuj] Era Alexa Fergusona: przed potrójną koroną (1986-1998)

Alex Ferguson przybył z Aberdeen FC by zastąpić Atkinsona i poprowadził klub do 11 miejsca w lidze na koniec sezonu. W następnym sezonie 1987/88, United zajęli 2 miejsce z Braianem McClairem w składzie, który zdobył w lidze 20 goli dla United, po raz pierwszy od czasów Georga Besta.

Jednak mimo to, United szło bardzo źle do 1989 r. i klub był bliski spadku z ligi. Dodatkowo wiele transferów Fergusona nie znalazło akceptacji fanów. Pojawiły się pogłoski o możliwości zwolnienia Fergusona na początku 1990 r., ale zwycięstwo w 3 rundzie Pucharu Anglii nad Nottingham Forest dało nadzieję na w miarę udany sezon. United zwyciężyli Puchar, pokonując w finale Crystal Palace.

United wygrali Puchar Zdobywców Pucharów w sezonie 1990/91, pokonując w finale mistrza Hiszpanii – Barcelonę, ale kolejny sezon okazał się rozczarowaniem dla United, ponieważ przegrali w końcówce tytuł mistrza ligi na rzecz Leeds United. W miedzyczasie tj. w 1991 klub wszedł na Londyńską Giełdę Kapitałową i został wyceniony na 18 milionów funtów, od tej pory finanse klubu są dostępne do wglądu publicznego.

Przybycie do drużyny Erica Cantony w listopadzie 1992 r. było punktem zwrotnym w historii United. Gdy Cantona zgrał się z najlepszymi zaufanymi talentami: Garym Pallisterem, Denisem Irwinem i Paulem Incem, tak dobrze jak zrobił to Ryan Giggs który już stawał się gwiazdą, skończyli sezon 1992/93 z tytułem mistrza Anglii. Był to ich pierwszy tytuł od roku 1967. W następnym sezonie po raz pierwszy wygrali dublet (ligę i Puchar Anglii), ale klub przeżył też smutne wydarzenie w tym sezonie. 20 stycznia 1994 r. umarł legendarny menadżer i prezydent klubu Matt Busby.

W sezonie 1994/95, Cantona dostał zawieszenie na osiem miesięcy za wskoczenie w publiczność i zaatakowanie fana Crystal Palace Matthew Simmonsa, w meczu United na stadionie Selhurst Park. Remisując swój ostatni ligowy mecz (niewygrywając przez to ligi) i przegrywając z Evertonem w finale Pucharu Anglii, zostali największymi przegranymi sezonu. Wtedy Ferguson rozwścieczył kibiców sprzedając kluczowych zawodników i zastępując ich młodymi wychowankami klubu takimi jak: David Beckham, Gary Neville, Phil Neville i Paul Scholes. Nowi zawodnicy szybko stali się regularnymi reprezentantami Anglii. Radzili sobie zaskakująco dobrze i United wygrali dubla ponownie w sezonie 1995/96. Po raz pierwszy zdarzyło się, że angielski zespół zdobył dubla dwa razy.

Wygrali ligę ponownie w 1997 r. i Eric Cantona ogłosił, że przechodzi na futbolową emeryturę w wieku lat 30. Kolejny sezon (1997/1998) zaczęli dobrze, ale ukończyli go na drugim miejscu, za Arsenalem, który wygrał dubla w tym sezonie.

[edytuj] Potrójna korona (1998-1999)

1998/1999 był sezonem, w którym Manchester United odniósł największe sukcesy, w całej angielskiej historii klubów piłkarskich. Jako, że stali sie pierwszym i jedynym angielskim zespołem, który wygrał "potrójną koronę" – Premier League, Puchar Anglii i Ligę Mistrzów w jednym sezonie. W finałowym meczu tego sezonu pokonali Bayern Monachium w finale Ligi Mistrzów 2-1, obydwa gole zostały strzelone w doliczonym czasie gry, przez późno wprowadzonych rezerwowych Teddyego Sheringhama i Ole Gunnar Solskjæra. Alex Ferguson został później mianowany na Sir Alexa Fergusona za swój wkład w futbol.

[edytuj] Po potrójnej koronie (1999-do teraz)

United wygrali ligę w 2000 i 2001 r., ale prasa zauważyła, że w tych sezonach zawalali walkę o odzyskanie Pucharu Ligi Mistrzów. Ferguson zaadoptował bardziej defensywne taktyki, aby sprawić, by United byli ciężsi do pokonania w Europie, ale nie przyniosło to spodziewanych efektów i United skończyli sezon na 3 miejscu w 2002 r. Odzyskali tytuł mistrza Premiership w następnym sezonie (2002/03) i zaczęli dobrze kolejny sezon, ale ich forma spadła znacząco kiedy Rio Ferdinand został zawieszony na osiem miesięcy, za nie zgłoszenie się na badanie antydopingowe. Jednak wygrali Puchar Anglii w 2004 r. eliminując z rozgrywek Arsenal (późniejszego zwycięzcy Premiership), który stał na ich drodze do finału, w którym pokonali Millwall.

Sezon 2004/05 charakteryzował się w grze United małą skutecznością strzelecką, spowodowane to było głównie przez kontuzję napastnika Ruuda van Nistelrooya. United zakończyli ten sezon bez żadnego trofeum i na 3 miejscu w lidze. Tym razem nawet "nagroda pocieszenia" (Puchar Anglii) przepadła im, gdyż przegrali w finale w rzutach karnych po bezbramkowym meczu z Arsenalem. Poza murawą głównym tematem była możliwość przejęcia klubu na koniec sezonu, przez biznesmena z Tampy na Florydzie Malcolma Glazera, który aktualnie posiadał na własność zespół Tampa Bay Buccaneers, który gra w futbol amerykański. Glazer przejął kontrolę nad interesami klubu. United mieli kiepski start w sezon 2005/2006, ponieważ opuścił ich pomocnik Roy Keane i dołączył do Celtic Glasgow – klubu któremu kibicował za młodu. Keane odszedł, gdy publicznie skrytykował grę niektórych swoich klubowych kolegów, za marną postawę w fazie grupowej Ligi Mistrzów. United zjęli 4 (ostatnie) miejsce w grupie i odpadli przed fazą pucharową. Zdarzyło się to po raz pierwszy od ponad dekady. Ten sezon wypadł słabo również dlatego, że czołowi gracze zespołu m.in. Gabriel Heinze, Alan Smith i Paul Scholes doznali poważnych kontuzji. Jednakże nie skończyli sezonu z pustymi rękami, wygrali Puchar Ligi Angielskiej 2006, pokonując w finale beniaminka Wigan Athletic 4-0. United zapewnili sobie także 2 miejsce w lidze i co za tym idzie automatyczną kwalfikację do fazy grupowej Ligi Mistrzów, pokonując w finałowym dniu sezonu Charlton Athletic 4-0. Także w 2006 roku nowym sponsorem United zostało AIG, którego logo widniaje na koszulkach Manchesteru od początku nowego sezonu 2006/7. Czerwone Diałby rozpoczęły swoją batalię o Premiership od pogromu Fulham London 5:1, co zapewniło im pozycję lidera po raz pierwszy od 3 lat. Sir Alex Ferguson z pewnością będzie walczył o zatrzymaniu 1 pozycji do końca sezonu.

[edytuj] Aktualny skład

Aktualizacja 12 sierpnia 2006:

Nr.		Gracz	Pozycja	Rok przyjścia	Poprzedni klub
Bramkarze
29		Tomasz Kuszczak	GK	2006	West Bromwich Albion
1		Edwin van der Sar	GK	2005	Fulham
?		Ben Foster (obecnie wypożyczony do Watford)	GK	2006	Stoke City
?		Tim Howard (obecnie wypożyczony do Evertonu)	GK	2006	MetroStars
Obrońcy
2		Gary Neville (kapitan)	RB	1991	wychowanek
3		Patrice Evra	LB/LM	2006	AS Monaco
4		Gabriel Heinze	LB	2004	Paris Saint-Germain
5		Rio Ferdinand	CB	2002	Leeds United
6		Wes Brown	CB/RB	1996	wychowanek
15		Nemanja Vidić	CB	2006	Spartak Moskwa
22		John O'Shea	LB	1998	wychowanek
26		Phil Bardsley	RB	2001	wychowanek
27		Mikael Silvestre	CB/LB	1999	Inter Mediolan
28		Gerard Piqué (obecnie wypożyczony do Realu Saragossa)	CB	2004	FC Barcelona / akademia
Pomocnicy
7		Cristiano Ronaldo	LW/RW	2003	Sporting Lizbona
11		Ryan Giggs (wice-kapitan)	LW	1990	wychowanek
13		Park Ji-Sung	LM/RM	2005	PSV Eindhoven
16		Michael Carrick	CM	2006	Tottenham Hotspur
18		Paul Scholes	MF	1991	wychowanek
23		Kieran Richardson	LW/LB	2001	West Ham United / akademia
24		Darren Fletcher	MF	2000	wychownek
25		David Jones	MF	2001	wychowanek
35		Kieran Lee	MF	-	wychowanek
Napastnicy
8		Wayne Rooney	CF	2004	Everton
9		Louis Saha	CF	2004	Fulham
14		Alan Smith	CF/DM	2004	Leeds United
?(17)		Henrik Larsson (dołączy 1 sty. w ramach 3 m-cznego wypożyczenia)	CF	2007	Helsingborgs IF
20		Ole Gunnar Solskjær	CF	1996	Molde FK
19		Giuseppe Rossi (obecnie wypożyczony do Newcastle United)	CF	2004	AC Parma
Trener
-		Alex Ferguson	-	1986	Aberdeen FC

Odeszli w 2006 roku: Ruud van Nistelrooy (Real Madryt), Quinton Fortune (Bolton Wanderers), Liam Miller (Sunderland AFC).

[edytuj] Sukcesy

• Puchar Europy: (2) 1968, 1999,
• Superpuchar Europy: (1) 1991,
• Puchar Zdobywców Pucharów: (1) 1991,
• Puchar Interkontynentalny: (1) 1999
• Mistrzostwo Anglii (Premiership): (15) 1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965, 1967, 1993, 1994, 1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2003,
• Puchar Anglii: (11) 1909, 1948, 1963, 1977, 1983, 1985, 1990, 1994, 1996, 1999, 2004
• Puchar Ligi Angielskiej: (2) 1992, 2006

[edytuj] Rekordy

Najwyższe zwycięstwo u siebie
Mecz	Wynik	Data
Manchester - RSC Anderlecht	10:0	26.09.1956
Manchester - Wolverhampton	10:1	15.10.1892
Manchester - Lincoln	10:1	21.11.1892
Manchester - Ipswich Town	9:0	4.03.1995
Manchester - RSC Anderlecht	10:0	26.09.1956
Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe
Nottingham Forest - Manchester	1:8	6.02.1999
Northampton Town - Manchester	2:8	7.02.1970
Najwyższa porażka u siebie
Manchester - Blackburn Rovers	0 : 7	10.21.1926
Najwyższa porażka na wyjeździe:
Blackburn Rovers - Manchester	7:0	26.12.1931
Grimsby Town - Manchester	7:0	26.12.1890
Newcastle United - Manchester	7:1	10.09.1927

Najwięcej występów Zawodnik Ilość Lata  Bobby Charlton 759 1956 - 1973  Bill Foulkes 688 1952 - 1969  Ryan Giggs 676 1991 - ?  Tony Dunne 540 1960 - 1973  Alex Stepney 539 1966 - 1978  Dennis Irwin 529 1990 - 2002  Gary Neville 511 1992 - ?  Joe Spence 510 1919 - 1933  Paul Scholes 493 1994 - ?  Arthur Albiston 482 1974 - 1988  Roy Keane 480 1993 - 2005  Mark Hughes 470 1983 - 1995  Brian McClair 470 1987 - 1998  George Best 466 1963 - 1974  Bryan Robson 465 1981 - 1994  Martin Buchan 456 1972 - 1983  Jack Silcock 449 1916 - 1934  Gary Pallister 438 1989 - 1998  Jack Rowley 424 1937 - 1955  Sammy McIlroy 418 1969 - 1982  Steve Bruce 414 1987 - 1996  Denis Law 409 1962 - 1973

Najwięcej występów w lidze Zawodnik Ilość Lata  Bobby Charlton 606 1956 - 1973  Bill Foulkes 566 1952 - 1969  Joe Spence 481 1919 - 1933  Ryan Giggs 478 1991 - ?  Alex Stepney 433 1966 - 1978  John Silcock 423 1919 - 1934  Tony Dunne 414 1960 - 1973  Jack Rowley 380 1937 - 1955  Arthur Albiston 379 1974 - 1988  Martin Buchan 376 1972 - 1983  Dennis Irwin 368 1990 - 2002  Gary Neville 342 1992 - ?  Paul Scholes 342 1994 - ?  Roy Keane 326 1993 - 2005

Najwięcej występów w europejskich pucharach Zawodnik Ilość Lata  Gary Neville 92 1992 - ?  Ryan Giggs 87 1991 - ?  Paul Scholes 84 1994 - ?  David Beckham 83 1994 - 2003  Dennis Irwin 75 1991 - 2002  Bill Foulkes 52 1956 - 1969  Bobby Charlton 45 1957 - 1969  Peter Schmeichel 42 1991 - 1999  Pat Crerand 41 1963 - 1969  Tony Dunne 40 1963 - 1969  Gary Pallister 40 1990 - 1998  Nobby Stiles 36 1963 - 1969

Najwięcej bramek
Zawodnik	Ilość	Lata
Bobby Charlton	249	1956 - 1973
Denis Law	236	1962 - 1973
Jack Rowley	211	1937 - 1955
George Best	178	1963 - 1974
Dennis Viollet	178	1949 - 1962
Joe Spence	168	1919 - 1933
Mark Hughes	164	1983 - 1995
Ruud van Nistelrooy	150	2001 - 2006
Stan Pearson	149	1935 - 1954
David Herd	145	1961 - 1968
Ryan Giggs	136	1991 - ?
Paul Scholes	130	1994 - ?
Brian McClair	128	1987 - 1998
Tommy Taylor	128	1953 - 1958
Andy Cole	121	1995 - 2001
Ole Gunnar Solskjaer	116	1996 - ?
Joe Cassidy	100	1893 - 1900
Sandy Turnbull	100	1906 - 1915
Bryan Robson	98	1981 - 1994
George Wall	98	1906 - 1915
Lou Macari	97	1973 - 1984

[edytuj] Menedżerowie

• A.H. Albut: (1892 - lipiec 1900)
• James West: (lipiec 1900 - 28 września 1903)
• Ernst Mangnall: (30 września 1903 – 19 sierpnia 1912)
• John Bentley: (sierpień 1912 – grudzień 1914)
• John Jack R. Robson: (21 grudnia 1914 – październik 1921)
• John Chapman (1 listopada 1921 – 7 października 1926 (zawieszony przez FA z nieujawnionego powodu)
• Clarence Lal George Hilditch (październik 1926 - kwiecień 1927 (jedyny grający trener Manchesteru)
• Herbert Bamlett (kwiecień 1927 – kwiecień 1931)
• Walter Crickmer (kwiecień 1931 - lipiec 1932)
• Scott Matthewson Duncan (1 sierpnia 1932 – listopad 1937)
• Walter Crickmer: (listopad 1937 – 1945)
• Matt Busby 19 lutego 1945 – czerwiec 1969)
• Jimmy Murphy: (luty – sierpień 1958) (opiekun drużyny w czasie rekonwalescencji Sir Matta Busby'ego po katastrofie w Monachium)
• Wilf McGuinness (czerwiec 1969 – 29 grudnia 1970)
• Matt Busby (29 grudnia 1970 - czerwiec 1971)
• Frank O'Farrell (9 czerwca 1971 - 19 grudnia 1972)
• Tommy Docherty (30 grudnia 1972 – 4 lipca 1977)
• Dave Sexton (14 lipca 1977 - 30 kwietnia 1981)
• Ron Atkinson (czerwiec 1981 - 6 listopada 1986)
• Alex Ferguson (6 listopada 1986 - ?)

[edytuj] Zobacz też

• FC United of Manchester

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Manchesteru United