Lublica

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).


Lublica
Województwo	podkarpackie
Powiat	jasielski
Gmina	Kołaczyce
Położenie	49° 49' N 21° 31' E
Populacja (2006) - liczba ludności	688
Strefa numeracyjna (do 2005)	13
Kod pocztowy	38-214 Bieździedza
Tablice rejestracyjne	RJS

Lublica – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie jasielskim, w gminie Kołaczyce.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.

Kosciół w Lublicy

Od wschodu sąsiaduje z Sieklówką, od zachodu z Bieździadką, od północy z Gogołowem. Od południa z Warzycami. Przez miejscowość przebiega droga powiatowa Kołaczyce-Lubla.

Wieś jest otoczona dwoma pasmami leśnymi od strony północnej i południowej. W północnej części wioski za przysiółkiem Rzeki Lublickie wznosi się zalesiona góra zwana Narożnik (455 m.n.p.m), na którego szczycie znajduje się grób żołnierza Mariana spod Tarnowa, partyzanta poległego 30.10.1916 r (żył 36 lat). W południowej części wioski na pograniczu Lublicy i Warzyc znajduje się źródło wody mineralnej, żelazowej, posiadającej swój naturalny dwutlenek węgla posiadający właściwości lecznicze, która wypływa ze zbocza góry Mezelom (Mazendol) znajdującej się blisko Babiej Góry (387 m n.p.m.), największego szczytu pasma zwanego Wzgórzami Warzyckimi. Wzgórzami tymi przebiega międzygminny szlak turystyczny, biegnący z Przybówki do Święcan(ORINOCO). Przy drodze z Bieździedzy do Lublicy, po lewej stronie, znajduje się cmentarz wojenny nr 41 z I wojny światowej.

Góra Narożnik

Nazwa wsi pochodzi od imienia męskiego Lubla, w jego skróconej, zdrobniałej postaci. Zdrobnienie dotyczyć miało dwuczłonowego imienia staropolskiego typu Lubomir, Lubosław czy Lubowid. Także w języku czeskim występuje imię Lubla. Istnieją miejscowości, w których widoczny jest pień lubl- np.: Lublin, Lubliniec, Lublinek, Lublinów. Językoznawcy odrzucają pochodzenie nazwy wsi od czasownika lubiec - rosyjskiego lublu.

Założycielem wsi był najprawdopodobniej wiec osadnik o podanym imieniu, wieś Lubla istnieje do dziś, zaś jej wsią siostrą została po rozpadzie wieś Lublica. Do dziś nie wiadomo ile jest prawdy w legendzie o przebywającym w tych okolicach królu Łokietku i podkowie znalezionej pod jednym z dębów. Sama wieś powstała dopiero w wieku XV, wcześniej stanowiła wraz z obecna Lubla jedna całość / Lubia /. Obszar parafii Bieździedza, wedle danych z 1347 roku w skład której wchodziła wieś, wynosił 30 km i miał 45 mieszkańców. Majątek dziedziczny trzech braci - rycerzy był w ten sposób, że duży obszar, nazywany w dokumencie lokacyjnym "Nowa Bieździedza", przyznano braciom w częściach. Z ówczesnej Bieździedzy wydzielono teren, który nazwano "Bieździadka" i przyznano go drugiemu z braci, trzeci zaś otrzymał osady: Sowina i Lublica wraz z późniejszą Sieklówką. W ten sposób przestała istnieć "Stara Bieździedza", którą podzielono na trzy małe wsie. Dopiero założenie wsi Sieklówka przez osadnika Sieklucha spowodowało rozłączenie się od swej wsi macierzystej. Wieś w roku 1480 przeszła na własność Weroniki Czarnowieckiej. Wieś została w czasie II wojny światowej przesiedlona, zaś żydowska rodzina Chaberow rozstrzelana w Kołaczycach.

Na uwagę zasługuje również pozostałość po parku dworskim należącym do Marii Dąbrowskiej z licznymi starymi akacjami, grabami oraz kilkoma dębami. Park szybko niszczeje poprzez rabunkową wycinkę drzew- aleje klonowe oraz grabowe zostały wycięte, sam budynek dworski został rozebrany a na jego miejscu stoi Klub Wiejski oraz Remiza OSP.

Przysiółek Rzeki

We wsi znajduje się szkoła podstawowa, gimnazjum wraz z nowoczesną salą gimnastyczną, przystanek PKS, kościół filialny parafii w Bieździedzy, na którym znajduje się nadajnik radiowy do odbioru Internetu. Budowę rozpoczęto 13 września 1989 roku - w czynie społecznym parafii Bieździedza oraz sąsiednich parafii. Również z funduszy otrzymanych od rodaków tej parafii z Polonii Amerykańskiej np.: witraż główny oraz okna witrażowe. Konsekracja kościoła nastąpiła 23 sierpnia 1998 roku i jest on pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej. Kościół o powierzchni 500 m², 34m - wieża, ma 2 ołtarze boczne, prezbiterium, kruchtę i chór, zakrystię, na I piętrze pomieszczenie dla ministrantów. Prezbiterium z płytek gref, ołtarz z marmuru karara (włoski marmur), mównica z marmuru, chrzcielnica i paschał również. Konstrukcja z cegły, wieża żelbetowa, pokryta blachą miedzianą. Krzyż wykonał z drewna rzeźbiarz z Zarzecza. Drzwi rzeźbił miejscowy rzeźbiarz Mamroł z Lublicy, projektował inż. architekt Królicki z Krosna.