Krótkofalarstwo

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Krótkofalarstwo (ang. ham radio, Amateur Radio - radiowa służba amatorska) - hobby polegające na nawiązywaniu łączności radiowych na wielu pasmach radiowych - od fal długich, poprzez średnie, krótkie i ultrakrótkie, aż do mikrofal przez krótkofalowców przy pomocy radiostacji z innymi krótkofalowcami, potwierdzaniu łączności za pomocą karty QSL, uczestnictwie w zawodach krótkofalarskich.

[edytuj] Historia

W ciągu swojej historii, amatorskie radio włożyło znaczący wkład w rozwój takich nauk jak projektowanie, przemysł i usługi socjalne. Ekonomiczne i społeczne korzyści wyniesione z badań operatorów amatorskich radiostacji stworzyły nowe gałęzi przemysłu, spowodowały finansowe oszczędności, przyczyniły się do łączenia narodów i uratowania wielu ludzkich istnień. Narodziny amatorskiego radia i radia w ogólnym znaczeniu łączą się z eksperymentami Guglielmo Marconiego który między 1895 a 1899 drogą radiową wysłał wiadomość na drugą stronę kanału La Manche i poraz pierwszy nadał audycję przez Atlantyk w 1902. Marconi nie jest jedynym pretendentem do tytułu odkrywcy radia, ponieważ niektóre części radia takie jak cewka zostały zaprojektowane przez Nikolę Teslę i Aleksandera Popowa.

W czasie następnych eksperymentów Marconiego (1900-1908) wiele ludzi na całym świecie zaczęło eksperymentować z radiem. Łączności były prowadzone za pomocą Alfabetu Morse'a przy użycie przerwy generowanej przez nadajnik iskrowy. Ci pierwsi amatorscy radiooperatorzy są korzeniami współczesnego międzynarodowego i zjawiska amatorskiego radia.

Po zatonięciu Titanica stało się oczywiste, że potrzebne są jakieś przepisy regulujące bezprzewodową komunikację. W 1912 roku Kongres Stanów Zjednoczonych przyjął ustawę radiową, która miała ograniczyć krótkofalowców do długości fal krótszych niż 200 metrów (powyżej 1500 kHz). Częstotliwości te w tamtych czasach powszechnie były uważane za nieprzydatne i liczba hobbystów radiowych spadła o około 88%.

Między 1927-28 w Waszyngtonie odbyła się Międzynarodowa konferencja radiotelegraficzna. Na konferencji zostało ustalone, że radioamatorskimi pasmami będą fale radiowe o długości 80, 40, 20 i 10 m. Oprócz bandplanu zostały przyjęte przedrostki przed znakami wywoławczymi.

W 1961 roku wystartował pierwszy krótkofalarski, orbitalny satelita Oscar. Oscar I był pierwszym z cyklu radioamatorskich satelitów konstruowanych na całym świecie.

W 1979 w Genewie, odbył się światowy administracyjny kongres radiowy. Wśród wielu dyskutowanych tematów na tym spotkaniu było tworzeniem trzech nowych pasm radioamatorskich 30, 17 i 12 m metrów.

W latach 80. XX wieku krótkofalowcy stworzyli system automatycznego przekazu i radiową transmisję cyfrowych pakietów zwaną Packet Radio. Ów skomputeryzowany system z powodzeniem został użyty do przekazywania komunikatów podczas katastrof.

Dawniej, aby korzystać z częstotliwości poniżej 30 MHz krótkofalowcy musieli kwalifikować się znajomością alfabetu Morse'a. W 2003 roku Światowa konferencja radiokomunikacji (WRC) na spotkaniu w Genewie ogłosiła, że znajomość telegrafii nie jest już wymagana do otrzymania uprawnień licencji radiooperatora w służbie amatorskiej.

Jednak rozporządzenie to, wcale nie uniemożliwia jakiemukolwiek organowi wydającemu zezwolenia nakładanie znajomości telegrafii, jednakże kraje nie są już zobowiązane według traktatu międzynarodowego do wymagania znajomości alfabetu Morse'a na egzaminach.

Według definicji ITU - służba radiokomunikacyjna mająca na celu samokształcenie, wzajemną łączność i studia techniczne, dokonywane przez amatorów, to jest przez należycie upoważnione osoby, zainteresowane techniką radiową jedynie dla celów osobistych i bez korzyści materialnych.

[edytuj] Radioamatorska aktywność i praktyka

Amatorska radiostacja

Krótkofalowcy lubią osobistą, dwukierunkową komunikację z przyjaciółmi, członkami rodzin i zupełnie obcymi ludźmi, którzy również muszą być licencjonowani. Wspierają społeczeństwo zapewniając łączność w nagłych wypadkach, podczas katastrof i klęsk żywiołowych. Powszechnymi aspektami krótkofalarstwa jest powiększanie przez każdą osobę wiedzy z elektroniki i teorii radia.

Żeby móc się z każdym skontaktować, amatorzy wykorzystują kilka rodzajów modulacji fali radiowej. Przesyłanie głosu nadawcy potrzebnego do nawiązania łączności odbywa się za pośrednictwem różnych typów emisji. Jedną z nich jest modulacja częstotliwości (FM). Oferuje wysoką jakość audio dla lokalnych operatorów, gdzie sygnał jest silny. Innym typem emisji jest pojedyncza wstęga boczna (SSB). Charakteryzuje się niezawodnością nawet wtedy, gdy sygnał jest słaby. Modulacja SSB zajmuje mniejszą szerokość pasma, dzięki czemu na wąskim skrawku pasma może rozmawiać większa liczba ludzi.

[edytuj] Krótkofalarstwo w Polsce

W Polsce krótkofalowcy używają znaków wywoławczych zaczynających się od liter: HF, SN, SO, SP, SQ, SR, SR, 3Z. W innych krajach krótkofalowcy używają znaków zaczynających się od liter lub cyfr. Na świecie jest ponad 4 miliony krótkofalowców. Najwięcej z nich jest w Japonii, USA, Niemczech. W Polsce jest około 10 000 krótkofalowców, w tym ok. 3000 zrzeszonych w PZK. Krótkofalowcy wymieniają miedzy sobą karty QSL jako potwierdzenie nawiązanej łączności (QSO).

Organizacją reprezentującą polskie krótkofalarstwo jest Polski Związek Krótkofalowców.

Według miłośników krótkofalarstwa zajęcie to ma wiele zalet: