Kazimierz Rolewski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Kazimierz Jan Adam Rolewski (ur. 2 czerwca 1887 w Poznaniu, zm. 13 marca 1936 w Poznaniu) - polski ksiądz katolicki, profesor i rektor Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu; kandydat na ołtarze, nazywany męczennikiem konfesjonału.

Był synem Stanisława (urzędnika kolejowego) i Elżbiety z Kinowskich. Uczęszczał do gimnazjów w Inowrocławiu (Królewskie Gimnazjum Męskie) , Kostrzynie, Kwidzynie i Lipsku, w 1907 zdał ezgamin dojrzałości. Podjął następnie studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Poznaniu, święcenia kapłańskie przyjął 22 stycznia 1911. Został skierowany do Saksonii, aby pełnić posługę kapłańską wśród polskich emigrantów; prowadził m.in. aktywną działalność w Bractwie św. Wojciecha w Saksonii. Po powrocie (1916) pracował w parafiach w Poznaniu-Głuszynie (wikariusz), w Starołęce (administrator), w Ceradzu Kościelnym (proboszcz w 1922) i w Ostrowie Wielkopolskim (proboszcz od 1922). W 1924 został dziekanem dekanatu ostrowskiego, kontynuował jednocześnie studia uzupełniające z historii i pedagogiki na Uniwersytecie Poznańskim oraz z teologii moralnej na Uniwersytecie Warszawskim (1928 uzyskał magisterium, rok później doktorat na podstawie pracy Przeszkody społeczne dla wolności woli). W 1927 r. został Filistrem honorowym poznańskiej Korporacji Magna-Polonia. W grudniu 1928 został przez prymasa Augusta Hlonda nominowany profesorem teologii pastoralnej i rektorem w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu. Obowiązki rektora pełnił do września 1935. W ostatnich latach życia poważnie chorował (gruźlica płuc, cukrzyca); na wieść o jego śmierci prymas Hlond powiedział: Nie dziwiłbym się, gdyby nad otwartą jego mogiłą działy się cuda. W grudniu 1966 miało miejsce pierwsze posiedzenie trybunału informacyjnego, stanowiące początek ewentualnej drogi do beatyfikacji. Ks. Rolewski został pochowany początkowo na cmentarzu archikatedralnym w Poznaniu, w 1966 spoczął w konkatedrze pw. św. Stanisława Biskupa w Ostrowie Wielkopolskim.

Był aktywnym działaczem społecznym. Udzielał się m.in. w Towarzystwie Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych oraz Towarzystwie Pomocy Naukowej im. Karola Marcinkowskiego. Był inicjatorem wzniesienia pomnika kardynała Ledóchowskiego w Ostrowie Wielkopolskim. Redagował pisma "Dzwon Misyjny" i "Wiadomości Parafialne". Podobno dwukrotnie odmówił przyjęcia nominacji biskupiej, został natomiast w lutym 1930 papieskim prałatem domowym. Był znanym kaznodzieją, część jego kazań ukazała się drukiem (m.in. Znaczenie papiestwa jako siły moralnej w życiu ludzkości. Kazanie na 10-lecie pontyfikatu Piusa XI, 1932); ponadto ogłosił m.in. Nauka katolicka o małżeństwie. Instrukcja duszpasterska dla oblubieńców (1930), Sakrament małżeństwa podstawą rodziny chrześcijańskiej (1931), Duszpasterstwo więzienne (1934), Droga krzyżowa dla kapłanów (1939). Przypisywano mu szczególne zdolności w nawracaniu grzeszników.