Język tybetański
Z Wikipedii
| བོད་ཡིག bod-skad | |
| Obszar | Tybet, Bhutan, Kaszmir |
| Liczba mówiących | ok. 6,5 miliona |
| Klasyfikacja genetyczna | Chińsko-tybetańska • Języki tybetańskie ••Języki tybeto-birmański •••Język tybetański |
| Pismo | alfabet tybetański |
| Status oficjalny | |
| Język urzędowy | Tybet, Bhutan |
| Regulowany przez | brak oficjalnej regulacji |
| Kody języka | |
| ISO 639-1 | bo |
| ISO 639-2 | tib |
| SIL | BOD |
| W Wikipedii | |
| Zobacz też: język, języki świata | |
Język tybetański to język z gałęzi tybeto-birmańskiej rodziny języków sino-tybetańskich. Jest językiem ojczystym Tybetańczyków. Używany w Tybecie, Syczuanie, Qinghai (regiony w granicach obecnej Chińskiej Republiki Ludowej) oraz w Bhutanie, Indiach, Nepalu, a także w diasporze Tybetańczyków rozproszonych m.in. w Norwegii, Szwajcarii, Republice Chińskiej, w USA. Posługuje się nim ok. 6,5 mln ludzi.
Wyróżniamy tu 9 grup dialektów. Klasyczny język tybetański powstał w oparciu o centralne dialekty Lhasy; najstarsze zabytki piśmiennictwa w tym języku pochodzą z VII wieku.
Jest językiem aglutynacyjnym. Szyk zdania: SOV.
Zobacz też: transliteracja Wyliego.
birmański • chiński • dzongka • jin • kantoński • klasyczny chiński • minnański • dialekt pekiński • sharchopkha • standardowy mandaryński • starochiński • średniochiński • tangucki • tybetański • wu
