Język kantoński
Z Wikipedii
Język kantoński (chiń. tradycyjny: 粵語; uproszczony: 粤语, kantoński (jyutping): Jyut6jyu5; pinyin: Yueyu) to jeden z języków chińskich używany na południu Chin, w Hongkongu i Makau, a także przez potomków chińskich emigrantów w Azji Południowo-Wschodniej i innych rejonach świata. Jego nazwa wywodzi się od Kantonu (Guangzhou), stolicy prowincji Guangdong. Liczbę użytkowników kantońskiego szacuje się ogółem na 66 mln (dane na rok 1996; z uwzględnieniem wszystkich pokrewnych dialektów z grupy Yue).
Z innymi językami chińskimi kantoński dzieli pismo, jednak jego wymowa jest bardziej skomplikowana od mandaryńskiego (większa ilość tonów i wygłosów). Od języka średniochińskiego kanotński oddzielił się ok VII wieku, kiedy Chińczycy skolonizowali tereny dzisiejszego południa kraju. W trakcie ewolucji kantoński przeszedł mniejsze zmiany, niż mandaryński i uważa się, że jest bardziej zbliżony do średniochińskiego, którego wymowę próbują zrekonstruować sinolodzy. Na przykład wiersze z epoki Tang czytane po kanońsku rymują się częściej, niż kiedy czytać je w lekcji mandaryńskiej.
W piśmie słownictwo języka kantońskiego częściowo różni się od języka ogólnonarodowego. Istnieje nawet kilkaset znaków używanych jedynie do zapisu słów kantońskich. Z tego też powodu powstała odrębna Wikipedia po kantońsku.
Chociaż kantoński ma nieporównanie mniej użytkowników niż putonghua, można go usłyszeć nieporównanie częściej, niż wskazywałaby na to liczba użytkowników. Kantoński jest bowiem językiem popularnej na świecie hongkońskiej popkultury. To w nim najczęściej nagrywane są dialogi w filmach z Hongkongu oraz miejscowe piosenki (patrz: Cantopop).
birmański • chiński • dzongka • jin • kantoński • klasyczny chiński • minnański • dialekt pekiński • sharchopkha • standardowy mandaryński • starochiński • średniochiński • tangucki • tybetański • wu
