Herbie Hancock
Z Wikipedii
Herbert Jeffrey Hancock (ur. 12 kwietnia 1940 w Chicago), amerykański pianista i kompozytor jazzowy, jeden z najsłynniejszych przedstawicieli gatunku.
Na estradzie zadebiutował w wieku 11 lat, grając koncert fortepianowy Mozarta wraz z Chicago Symphony Orchestra. Jako jazzman dał się poznać dopiero w latach 60., kiedy przeprowadzał się do Nowego Jorku i nawiązał współpracę z Blue Note Records.
W 1963 r. zrealizował swój debiutancki album "Takin' Off" w którego nagrywaniu udział wzięli m.in. Dexter Gordon i Freddie Hubbard. Płyta prezentowała zdolnego pianistę, ale także ciekawego kompozytora. Standardami stały się m.in. utwory "Watermelon Man", "The Maze", "Blind Man". Interesujące były też kolejne albumy, "My Point of View" oraz "Succotash".
Hancock znalazł się na początku lat 60. w centrum zainteresowania nowojorskiej elity jazzowej i chętnie był zapraszany do udziału w koncertach i nagraniach przez muzyków tej klasy do Sam Rivers, Wayne Shorter, Bobby Hutcherson. Z innymi muzykami (np. Tonym Williamsem, Ronem Carterem, Freddiem Hubbardem) realizował albumy firmowane własnym nazwiskiem (np. "Maiden Voyage", "Empyrean Isles").
W 1963 r. pianistą zainteresował się Miles Davis, który organizował swój legendarny już dzisiaj kwintet. W składzie grupy, która w połowie lat sześćdziesiątych wywarła znaczny wpływ na muzykę jazzową, znaleźli się: Wayne Shorter, Ron Carter, Tony Williams i Herbie Hancock. Wkrótce okazało się, że Miles potrzebował nie tylko doskonałych muzyków, którzy by perfekcyjnie zrealizowali jego pomysły, lecz także oczekiwał od poszczególnych jazzmanów własnej inwencji. To właśnie w zespole Davisa pianista (wraz z basistą Ronem Carterem i perkusistą Tonym Williamsem) stworzyli muzycznie nową kategorię dla jazzowej, nowoczesnej sekcji rytmicznej. To także dla zespołu Davisa Hancock skomponował (dzisiaj wielkie standardy jazzu) "Maiden Voyage", "Dolphin Dance", "Cantaloupe Islands", "The Sorcerer", "Speak Like A Child", "Madness" czy "Riot". W grupie Milesa Davisa muzyk po raz pierwszy zainteresował się fortepianem elektrycznym. Jedną z prób był jazzrockowy album "In A Silent Way", w którym fascynacje elektroniką stanowiły ciekawy, ale nie w pełni rozwinięty eksperyment. Hancock brał udział w licznych sesjach dla Blue Note Records, ale coraz wyraźniej interesował się własną muzyką.
W 1968 r. opuścił kwartet Milesa Davisa, by założyć własną grupę (z saksofonistą Joem Hendersonem) i wydać album o jazzowym i rhythmandbluesowyrn brzmieniu ("Fat Albert Rotunda"). Eksperymenty elektroniczne tak pochłaniają Hancocka, że decyduje się na konsekwentne wprowadzanie nowego brzmienia do swojej muzyki. Aby zrealizować własne koncepcje, pianista założył w 1968 r. własny sekstet. Wykonywanie własnego materiału w gronie muzyków takich, jak Julian Priester, Buster Williams i Eddie Henderson, sprawiło, że zespół ten wnet zyskał uznanie i popularność w rodzącym się wtedy jazz rocku i fusion. Od 1969 r. Hancock używał elektrycznego fortepianu oraz innych elektronicznych instrumentów klawiszowych, w tym syntezatorów. W 1973 r. trudności finansowe sprawiły, że okroił swój zespół do kwartetu, z Bennie Maupinem jako solistą (grał on już wcześniej w sekstecie). Zespół ten nadal wykonywał muzykę fusion, tym razem jednak mocniej nakierowaną na funky.
Pierwsza nagrana przez Hancocka z kwartetem płyta "Headhunters", lansująca elektroniczną i przebojową muzykę, została doskonale przyjęta przez publiczność i krytyków. Kiedy album ukazał się w 1973 r., jazzowy świat zastanawiał się, czy styl, jaki prezentowała, zdominuje twórczość wybitnego jazzmana. Pierwszy zachwyt Hancocka elektroniką przyniósł nagranie "Mwandishi" i był konsekwencją mody fusion, którą proponował album Milesa Davisa "Bitches Brew". Na liczne zarzuty oraz pytania o sens takiej muzyki Hancock odpowiadał wtedy: "Ciężej pracuje mi się z jazzmanami, którzy chcą grać funk, niż z muzykami funky, którzy chcą grać jazz". Album "Grossings" był jeszcze nieśmiałą próba, ale kolejne płyty ("Mwandishi", "Sextant", a zwłaszcza "Headhunters") stanowiły już manifestację nowej konwencji i jazzfunkowej mody.
Po komercyjnym sukcesie "Headhunters" oraz nagraniu przebojowego "Watermelon Man" Hancock znalazł się w centrum zainteresowania środowisk pozajazzowych. Nagrany wspólnie z Donaldem Byrdem album "Black Byrd" spowodował także, że jazzman przyjmowany był jako gwiazda muzyki elektronicznej. Z kolei po skomponowaniu muzyki filmowej (np. "Blow-Up", "Fat Albert Rotunda", "Death Wish") Hancock wyrósł na idola muzyki pop.
W końcu 1976 r., zmęczony swym funkowym wcieleniem i statusem jazzoworockowej gwiazdy, artysta decyduje się wrócić do swych jazzowych zainteresowań. Zakłada zespół VSOP (Very Special Onetime Performance), w którego skład wchodzą muzycy słynnego kwintetu Milesa Davisa. Samego Davisa zastąpił Freddie Hubbard, co nie zmieniło konwencji przyjętej przez Hancocka i VSOP (na początku lat 90. Hancock powróci do tej koncepcji w ramach kwintetu Tribute To Miles, tym razem z trębaczem Wallace'em Roneyem). Entuzjastycznie przyjmowane koncerty utwierdziły Hancocka w przekonaniu, że akustyczny jazz ma wielu wiernych fanów, którzy nie poddali się przemijającej modzie fusion. W 1978 r. Hancock zorganizował zespół VSOP 2 (z Wyntonem i Brandfordem Marsalisami) oraz rozpoczął cykl recitali w duecie z pianistą Chickiem Coreą. Przedsięwzięcia te okazały się wielkim sukcesem, a artyście przyznano w końcu lat 70. liczne i prestiżowe nagrody.
Hancock zawsze był twórcą eksperymentującym. Nie oparł się także modzie popjazzowej, a jego nagrania trafiły nawet na listy bestsellerów rocka (np. albumy "Mr. Hands" i "Rock It"). Nie przeszkadzało to artyście rozwijać zainteresowań nowoczesnym jazzem. Entuzjastycznie przyjmowano jego kolejny kwartet (Hancock, Marsalis, Carter, Williams), a wielkim sukcesem okazała się także muzyka jazzowa do filmu "Round Midnight", kwintet Tribute To Miles, eksperymenty w ramach modnego hip-hop jazzu oraz powrót do akustycznego jazzu (np. w ramach duetu z Wayne'em Shorterem) i jazzowych przebojów formacji The New Standards.
Hancock wielokrotnie gościł z koncertami w Polsce, ale tylko raz grał z polskimi muzykami. W 2004 roku na dwóch koncertach wystąpił z "Roma Symphony Orchestra" (przygotowaną przez Macieja Pawłowskiego) pod batutą Roberta Sadina z programem "Gershwin`s World".
[edytuj] Dyskografia
1963 TAKIN' OFF
1964 EMPYREAN ISLANDS
1965 INVENTIONS AND DIMENSIONS
1966 MAIDEN VOYAGE
1966 MY POINT OF VIEW
1966 BLOW-UP
1969 SPEAK LIKE A CHILD
1969 THE PRISONER
1971 MWANDISHI
1971 THE BEST OF HERBIE HANCOCK
1972 CROSSINGS
1973 SEXTANT
1973 HEAD HUNTERS
1974 Chameleon
1974 DEDICATION
1974 THRUST
1974 Spank-a-lee
1974 FAT ALBERT ROTUNDA
1974 Fat Mama
1975 BEST OF (Columbia)
1975 DEATH WISH
1975 LOVE ME BY NAME
1975 IN CONCERT, VOLUME 2
1975 HERBIE HANCOCK
1975 SUCCOTASH
1976 LIVE IN JAPAN
1976 MAN-CHILD
1976 SECRETS
1976 Doin' It
1976 KAWAIDA
1977 FLOOD
1977 HERBIE HANCOCK TRIO
1977 V.S.O.P. VOLUME 1
1977 V.S.O.P. THE QUINTET
1977 TEMPEST IN THE COLOSSEUM
1978 I Thought It Was You
1978 SUNLIGHT
1979 You Bet Your Love
1979 FEETS DON'T FAIL ME NOW
1979 V.S.O.P. - LIVE UNDER THE SKY
1979 DIRECT STEP
1979 AN EVENING WITH HERBIE HANCOCK AND CHICK COREA IN CONCERT
1979 Tell Everybody
1979 THE BEST OF HERBIE HANCOCK (CBS)
1979 Ready Or Not
1980 THE PIANO
1980 MONSTER
1980 Go For It
1980 Saturday Night
1980 Making Love
1980 HANCOCK ALLEY
1980 MR. HANDS
1981 MAGIC WINDOWS
1981 Everybody's Broke
1981 DOUBLE RAINBOW
1981 BY ALL MEANS
1981 HERBIE HANCOCK QUARTET
1982 LITE ME UP
1982 Lite Me Up
1982 Gettin' To The Good Part
1983 Rockit
1983 FUTURE SHOCK
1983 Auto Drive
1984 Hardrock
1984 SOUND-SYSTEM
1984 Metal Beat
1984 Mega-Mix Medley
1984 HOT AND HEAVY
1985 VILLAGE LIFE
1986 THIRD PLANE
1988 PERFECT MACHINE
1988 Vibe Alive
1988 Beat Wise
1988 SONGS FOR MY FATHER
1988 THE BEST OF HERBIE HANCOCK: THE BLUE NOTE YEARS
1990 JAZZ AFRICA
1991 A JAZZ COLLECTION
1992 COLLECTION
1994 A TRIBUTE TO MILES
1994 CANTALOUPE ISLAND
1994 MWANDISHI: THE COMPLETE WARNER BROS. RECORDINGS
1995 DIS IS DA DRUM
1995 Call It
1995 JAMMIN' WITH HERBIE
1995 JAZZ PORTRAIT
1996 THE NEW STANDARD
1997 JAZZ PROFILE
1997 1 + 1
1998 THIS IS JAZZ, VOLUME 35
1998 GERSHWIN'S WORLD
1998 RARE TRACKS
1998 RETURN OF THE HEAD HUNTERS
1998 Funk Hunter
1998 THE COMPLETE BLUE NOTE SIXTIES SESSIONS
1999 RIOT
1999 BACKTRACKS
2000 LES INCONTOURNABLES
2000 THE BEST OF HERBIE HANCOCK: THE HITS!
2000 NIGHT WALKER
2000 KEN BURNS JAZZ
2000 PORTRAIT
2001 FUTURE 2 FUTURE
2002 DAY DREAMS
2002 THE HERBIE HANCOCK BOX
2003 ESSENTIAL HERBIE HANCOCK
2004 BLUE NOTE YEARS V2.0
2004 JAZZ MOODS: 'ROUND MIDNIGHT
2005 POSSIBILITIES
