Henryk VIII Tudor

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Henryk VIII Tudor Z bożej łaski król Anglii, Francji i Irlandii, Obrońca Wiary i pod Jezusem Chrystusem Najwyższy Zwierzchnik Kościoła Anglii, a także Irlandii na Ziemi

Król Anglii
Okres urzędowania	od 22 kwietnia 1509 do 28 stycznia 1547
Poprzednik	Henryk VII Tudor
Następca	Edward VI Tudor
Dane biograficzne
Dynastia	Tudorowie
Urodzony	28 czerwca 1491 Greenwich
Zmarł	28 stycznia 1547 Whitehall
Ojciec	Henryk VII Tudor
Matka	Elżbieta York
Żona	Katarzyna Aragońska Anna Boleyn Jane Seymour Anna z Kleve Katarzyna Howard Katarzyna Parr
Dzieci	Maria I Tudor Elżbieta I Tudor Edward VI Tudor Henryk FitzRoy (nieślub.)

Henryk VIII Tudor (ur. 28 czerwca 1491 w Greenwich, zm. 28 stycznia 1547 w Londynie) – król Anglii od 22 kwietnia 1509 do końca życia, lord Irlandii w latach 1494-1542, następnie król Irlandii 1542-1547. Drugi monarcha z dynastii Tudorów (po swoim ojcu, Henryku VII). Słynny z powodu swoich sześciu żon oraz jako monarcha o najbardziej, spośród angielskich władców, nieskrępowanej władzy.

Wywód przodków:

4. Edmund Tudor
	2. Henryk VII Tudor
5. Małgorzata Beaufort
		1. Henryk VIII
6. Edward IV
	3. Elżbieta York
7. Elżbieta Woodville

Henryk VIII był żonaty aż sześciokrotnie, z:

Sześć żon króla Henryka VIII
Katarzyna Aragońska
Anna Boleyn
Jane Seymour
Anna z Kleve
Katarzyna Howard
Katarzyna Parr

1509 Katarzyną Aragońską (matka jego córki Marii),
1533 Anną Boleyn (matka jego córki Elżbiety I),
1536 Jane Seymour (matka jego syna Edwarda VI),
1539 Anną z Kleve,
1540 Katarzyną Howard,
1543 Katarzyną Parr.

Ważne wydarzenia z czasów jego panowania:

rozłam z Kościołem rzymskokatolickim oraz późniejsze ustanowienie niezależnego Kościoła anglikańskiego;
kasata klasztorów;
unia Anglii z Walią.

Znaczące akty prawne uchwalone za jego panowania:

kilka ustaw rozdzielających Kościół anglikański od Kościoła katolickiego oraz ustanawiających Henryka VIII głową Kościoła anglikańskiego;
Akty Unii 1536-1543 (łączące Anglię i Walię w jeden naród);
Dekret o Sodomii (tzw. Buggery Act) 1533 – pierwsze angielskie prawo przeciw sodomii;
Ustawa o Czarach (tzw. Witchcraft Act) 1542 – karząca śmiercią za "wywoływanie lub wyczarowywanie złych duchów".

Henryk znany był jako chciwy karciarz i gracz w kości. W młodości celował w sporcie – zwłaszcza w tenisie, lubił polowania. Był także utalentowanym muzykiem, kompozytorem i poetą; legenda przypisuje mu autorstwo popularnej piosenki "Greensleeves". Za napisanie popularnej (ok. 20 wydań w Anglii i Europie) książki atakującej Marcina Lutra i wspierającej Kościół katolicki w 1521 r. otrzymał od papieża tytuł "obrońcy wiary" (Defensor Fidei). Za jego panowania wybudowano i uświetniono kilka budowli, takich jak kaplica King’s College, kościół Christ Church, Oxford, Pałac Hampton Court, Pałac Nonsuch oraz Opactwo Westminsterskie. Inwestował we flotę, zwiększył liczbę okrętów z 5 do 53 (w tym "Mary Rose", której pozostałości znajdują się w Muzeum Morskim w Portsmouth).

Spis treści

1 Czy wiesz, że...
2 Tytulatura
3 Wczesne lata życia
4 Wczesny okres panowania
5 Wielka królewska sprawa
6 Przewrót religijny
7 Późne lata życia
8 Śmierć i sukcesja
9 Rodzina
10 Henryk VIII w literaturze i filmie
- 10.1 Literatura
- 10.2 Film

[edytuj] Czy wiesz, że...

Król Henryk VIII miał sześć żon, ale mało kto wie, że szósta żona, Katarzyna Parr miała czterech mężów.
jego córka Maria I Tudor (jej matką była pierwsza żona, Katarzyna Aragońska) zmarła na raka, choć wszyscy myśleli, że jest w ciąży.... (1558)
Henryk VIII pod koniec życia był tak otyły, że skonstruowano specjalną machinerię, która miała na celu wnoszenie króla po schodach; co dziwne, że za młodu król był szczupły i lubował się w sportach.
Wszystkie żony Henryka VIII były ze sobą spokrewnione.

[edytuj] Tytulatura

W latach 1509-1521

Polski: Henryk VIII, z bożej łaski król Anglii i Francji, pan Irlandii.

Angielski: Henry VIII, by the Grace of God, King of England and France and Lord of Ireland.

W latach 1521-1535

Polski: Henryk VIII, z bożej łaski król Anglii i Francji, Obrońca Wiary i pan Irlandii.

Angielski: Henry VIII, by the Grace of God, King of England and France, Defender of the Faith and Lord of Ireland.

W latach 1535-1536

Polski: Henryk VIII, z bożej łaski król Anglii i Francji, Obrońca Wiary, pan Irlandii i pod Jezusem Chrystusem Najwyższy Zwierzchnik Kościoła Anglii na Ziemi.

Angielski: Henry VIII, by the Grace of God, King of England and France, Defender of the Faith, Lord of Ireland and of the Church of England in Earth, under Jesus Christ, Supreme Head.

W latach 1536-1542

Polski: Henryk VIII, z bożej łaski król Anglii i Francji, Obrońca Wiary, pan Irlandii i pod Jezusem Chrystusem Najwyższy Zwierzchnik Kościoła Anglii, a także Irlandii na Ziemi.

Angielski: Henry VIII, by the Grace of God, King of England and France, Defender of the Faith, Lord of Ireland and of the Church of England and also of Ireland in Earth, under Jesus Christ, Supreme Head.

W latach 1542-1547

Polski: Henryk VIII, z bożej łaski król Anglii, Francji i Irlandii, Obrońca Wiary i pod Jezusem Chrystusem Najwyższy Zwierzchnik Kościoła Anglii, a także Irlandii na Ziemi.

Angielski: Henry VIII, by the Grace of God, King of England, France and Ireland, Defender of the Faith and of the Church of England and also of Ireland in Earth, under Jesus Christ, Supreme Head.

[edytuj] Wczesne lata życia

Henryk urodził się w pałacu Placentia w Greenwich jako trzecie dziecko Henryka VII i Elżbiety York. Tylko troje spośród sześciorga rodzeństwa – Artur (książę Walii), Małgorzata i Maria – dożyło dorosłości. Jego ojciec został królem drogą podboju, ale umocnił swoją pozycję poprzez małżeństwo z Elżbietą, siostrą Edwarda V. Już we wczesnym dzieciństwie Henryk otrzymał wiele tytułów szlacheckich (w 1493 r.: konstabl zamku Dover, Lord Strażnik Pięciu Portów (Lord Warden of the Cinque Ports), w 1494 r.: książę Yorku, Lord Marszałek Anglii (Earl Marshal of England) i Lord Namiestnik Irlandii (Lord Lieutenant of Ireland)).

W 1501 r. uczestniczył w ślubie swojego starszego brata Artura z Katarzyną Aragońską, mających wtedy odpowiednio 15 i 16 lat. Nowożeńcy wyjechali do Walii, jak było wtedy w zwyczaju dla następcy tronu i jego małżonki, ale Artur wkrótce zachorował i umarł. Wskutek tego, w wieku lat jedenastu, Henryk został prawowitym następcą tronu. Wkrótce potem ogłoszono go księciem Walii.

Henryk VII wciąż pragnął podtrzymać związek matrymonialny między Anglią a Hiszpanią poprzez małżeństwo swego syna z Katarzyną. Jednakże, aby poślubić wdowę po bracie, książę Walii musiał najpierw otrzymać dyspensę od papieża. Katarzyna utrzymywała, że jej pierwsze małżeństwo nie zostało skonsumowane; gdyby mówiła prawdę, nie byłaby wymagana dyspensa. Mimo to, zarówno strona angielska, jak i hiszpańska uznały konieczność jej uzyskania, aby oddalić wszelkie wątpliwości co do ważności małżeństwa. Ze względu na niecierpliwość królowej Izabeli, matki Katarzyny, papież pospiesznie wydał bullę, w której udzielał dyspensy. I tak oto, czternaście miesięcy po śmierci męża, Katarzyna zaręczyła się z księciem Walii. W roku 1505 Henryk VII stracił jednak zainteresowanie sojuszem z Hiszpanią i młody książę Walii został zmuszony do oświadczenia, że zaręczyny zorganizowano bez jego zgody.

[edytuj] Wczesny okres panowania

Henryk wstąpił na tron w 1509 roku, po śmierci ojca. Ferdynand II Aragoński, ojciec Katarzyny, naciskał na jej ślub z nowym królem, gdyż pragnął poprzez swoją córkę sprawować kontrolę nad Anglią. Henryk poślubił Katarzynę około dziewięć tygodni po objęciu tronu, pomimo zastrzeżeń co do ważności małżeństwa wysuwanych przez papieża Juliusza II oraz arcybiskupa Canterbury, Williama Warhama. Oboje małżonkowie zostali koronowani w Opactwie Westminsterskim 24 czerwca 1509 roku. Pierwsza ciąża królowej Katarzyny zakończyła się poronieniem w 1510 roku. 1 stycznia 1511 roku urodziła syna Henryka, żył on jednak tylko do 22 lutego.

Zwłaszcza w początkach panowania Henryk unikał osobistego angażowania się w rządzenie i administrację. Przez dwa lata po objęciu tronu sprawy państwowe nadzorowali: Richard Fox, biskup Winchester i Lord Tajnej Pieczęci, oraz William Warham. Począwszy od 1511 roku władzę przejął inny duchowny, Tomasz Wolsey. W 1511 roku Henryk przyłączył się do Świętej Ligi, grupy europejskich władców przeciwnych francuskiemu królowi Ludwikowi XII. Członkami Ligi byli między innymi papież Juliusz II, cesarz rzymsko-niemiecki Maksymilian I oraz Ferdynand II. Z tym ostatnim Henryk podpisał też Układ Westminsterski. Podczas inwazji na Francję przez kanał La Manche Henryk osobiście brał udział w oblężeniach i bitwach razem z angielską armią.

W 1514 roku Ferdynand opuścił sojusz, a pozostałe strony zawarły pokój z Francją. Zatarg z Hiszpanią pociągnął za sobą dyskusję na temat rozwodu Henryka z Katarzyną. Jednak po objęciu tronu Francji przez króla Franciszka I w 1515 roku, stosunki angielsko-francuskie znów stały się wrogie i Henryk pojednał się z Ferdynandem. W 1516 roku królowa Katarzyna urodziła dziewczynkę Marię, co obudziło w Henryku ponowną nadzieję na męskiego potomka, pomimo wcześniejszych nieudanych ciąż jego żony (jedno dziecko urodzone martwe, jedno poronienie i dwoje dzieci zmarłych w niemowlęctwie).

Ferdynand umarł w 1516 roku, a następcą został jego wnuk Karol – siostrzeniec królowej Katarzyny. W 1519 roku, kiedy zmarł także Maksymilian, Wolsey – w tym czasie już kardynał – w tajemnicy zaproponował Henryka jako kandydata na tron cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, choć oficjalnie popierał króla Francji Franciszka. Ostatecznie jednak elektorzy wybrali Karola. W późniejszej rywalizacji między Franciszkiem i Karolem Henryk został mediatorem między nimi, utrzymując równowagę władzy w Europie. Zarówno Franciszek, jak i Karol prosili Henryka o wsparcie – pierwszy w olśniewający i okazały sposób na Polu Złotogłowia, drugi bardziej uroczyście w Kent. Jednakże po roku 1521 wpływ Anglii na sytuację w Europie zaczął słabnąć. Henryk wszedł w sojusz z Karolem V i Franciszek I szybko został pokonany. Zaufanie Karola do Henryka osłabło, podobnie jak władza Anglii w Europie.

[edytuj] Wielka królewska sprawa

Objęcie tronu przez Henryka VIII było pierwszym od wielu lat pokojowym przejęciem władzy w Anglii; jednak prawa dynastii Tudorów do tronu wciąż mogły być kwestionowane. Anglicy nie żywili zaufania do rządzących kobiet, więc Henryk sądził, że jedynie męski potomek będzie mógł utrzymać tron. Ponadto, Korona w rękach kobiety niosła ze sobą ryzyko przejęcia władzy przez obce siły (poprzez małżeństwo). Mimo, że królowa Katarzyna była w ciąży co najmniej siedem razy (ostatni raz w 1518 roku), to tylko jedno dziecko, księżniczka Maria, przeżyła dzieciństwo. Henryk już wcześniej miał kochanki, w tym Marię Boleyn i Elżbietę Blount, z którą miał nieślubnego syna – Henryka FitzRoy'a. W 1526 roku, kiedy jasne było że królowa Katarzyna nie będzie mogła mieć więcej dzieci, Henryk związał się z siostrą Marii Boleyn, Anną. Tak więc pragnienie posiadania męskiego potomka, a nie Anna sama w sobie, było prawdopodobnie podstawowym powodem starań w kierunku pozbycia się królowej Katarzyny.

Długie i żmudne starania o zakończenie małżeństwa z królową Katarzyną nazwane zostały "królewską wielką sprawą". Kardynał Wolsey i William Warham skrycie wszczęli dochodzenie na temat ważności małżeństwa. Królowa Katarzyna zeznała jednak, że jej małżeństwo z Arturem, księciem Walii nigdy nie zostało skonsumowane, w związku z czym nic nie stało na przeszkodzie jej późniejszemu ślubowi z Henrykiem. Dochodzenie nie mogło być dalej prowadzone i zostało zarzucone.

Nie informując kardynała Wolseya, Henryk bezpośrednio zwrócił się do Stolicy Apostolskiej. Wysłał swojego sekretarza Williama Knighta do Rzymu, aby dowiódł, że bulla Juliusza II była uzyskana podstępem i w związku z tym nieważna. Ponadto poprosił on papieża Klemensa VII, aby udzielił dyspensy na małżeństwo z jakąkolwiek kobietą, nawet o pierwszym stopniu pokrewieństwa; taka dyspensa była konieczna dlatego, że wcześniej Henryk utrzymywał stosunki z siostrą Anny Boleyn – Marią. Knight zorientował się, że papież Klemens VII był praktycznie więźniem cesarza Karola V. Miał problem z uzyskaniem dostępu do papieża, a kiedy wreszcie udało mu się to, i tak niewiele osiągnął. Klemens VII nie zgodził się na anulowanie małżeństwa, ale udzielił upragnionej dyspensy, prawdopodobnie przypuszczając, że nie będzie ona miała znaczenia tak długo jak Henryk pozostanie mężem Katarzyny.

Poinformowany o kłopotach króla, kardynał Wolsey wysłał do Rzymu Stephena Gardinera i Edwarda Foxa. Prawdopodobnie obawiając się siostrzeńca Katarzyny, Karola V, papież Klemens VII początkowo sprzeciwił się. Fox wrócił z upoważnieniem do rozpoczęcia postępowania, ale było ono praktycznie bez znaczenia wobec nałożonych ograniczeń. Gardiner starał się o "papieskie pełnomocnictwo", które z góry określało kwestie prawne, a pozostawiało do ustalenia jedynie fakty. Klemens VII został zmuszony do zaakceptowania propozycji Gardinera i zezwolił kardynałom Wolseyowi i Lorenzo Campeggio na wspólne zbadanie sprawy. Jego papieskie pełnomocnictwo zostało wydane w tajemnicy; nie miało być nikomu pokazywane i zawsze pozostawać w posiadaniu kardynała Campeggio. Ustalono w nim już kwestie prawne: bulla papieska zezwalająca na małżeństwo Henryka i Katarzyny miała być uznana za nieważną, o ile przyczyny na które się w niej powoływano były fałszywe. Przykładowo, bulla byłaby nieważna gdyby fałszywie dowodziła, że małżeństwo to było bezwzględnie niezbędne do utrzymania sojuszu angielsko-hiszpańskiego.

Kardynał Campeggio przyjechał do Anglii w roku 1528. Postępowanie jednak zostało wstrzymane, kiedy Hiszpanie przedłożyli drugi dokument rzekomo udzielający koniecznej dyspensy. Utrzymywano, że kilka miesięcy przed udzieleniem dyspensy w oficjalnej bulli, papież Juliusz II sekretnie udzielił tejże w tajnym brewe wysłanym do Hiszpanii. Jednakże papieskie pełnomocnictwo wymieniało jedynie bullę; nie upoważniało kardynałów Wolseya i Campeggio do ustalania ważności brewe. Przez osiem miesięcy strony spierały się o autentyczność brewe. W międzyczasie królowa Katarzyna zwróciła się do swojego siostrzeńca, Karola V, który wywarł nacisk na papieża, aby odwołał kardynała Campeggio do Rzymu w 1529 roku. Rozgniewany na Wolseya za opóźnienie, Henryk pozbawił go majątku i władzy. Został on oskarżony o praemunire – podkopywanie autorytetu króla poprzez zgodę na reprezentowanie papieża – ale zmarł w drodze na rozprawę. Razem z kardynałem Wolseyem nastąpił upadek innych możnych duchownych w Anglii; świeccy objęli urzędy takie jak lorda kanclerza czy Lorda Tajnej Pieczęci, które wcześniej przypisane były do kleru.

Władza następnie przeszła w ręce Thomasa Cranmera (od 1532 r. arcybiskupa Canterbury) oraz Thomasa Cromwella (od 1533 r. kanclerza skarbu). Dnia 25 stycznia 1533 r., Cranmer uczestniczył w ślubie Henryka z Anną Boleyn. W maju Cranmer ogłosił ślub Henryka z Katarzyną nieważnym, a wkrótce potem potwierdził ważność ślubu z Anną. Księżniczka Maria została uznana za dziecko z nieprawego łoża i na miejscu ewentualnej dziedziczki tronu zastąpiła ją nowa córka Anny, księżniczka Elżbieta. Katarzyna utraciła prawo do tytułu królowej i stała się księżną-wdową Walii; Maria nie miała już tytułu księżniczki, a tylko lady. Księżna-wdowa Walii zmarła na raka w 1536 r.

[edytuj] Przewrót religijny

Papież odpowiedział na powyższe wydarzenia ekskomunikując Henryka w lipcu 1533 r. Wynikł z tego poważny przewrót religijny. Ponaglony przez Tomasza Cromwella, parlament uchwalił wiosną 1534 r. kilka ustaw, które przypieczętowały rozłam z Rzymem. Ustawa o Zakazie Apelacji nie pozwalała angielskim sądom kościelnym na zwracanie się do papieża. Uniemożliwiała również Kościołowi uchwalanie jakichkolwiek przepisów bez zgody króla. Ustawa o Stanowiskach Kościelnych z roku 1534 wymagała, aby kler mianował biskupów wskazanych przez monarchę. Ustawa o Zwierzchnictwie (tzw. Akt Supremacji) z roku 1534 głosiła, że król jest "jedyną, najwyższą na ziemi głową Kościoła anglikańskiego"; Ustawa o Zdradzie z tego samego roku uznawała za najwyższą zdradę, karaną śmiercią, odmowę uznania króla za takowego. Papież został pozbawiony źródeł dochodu, takich jak świętopietrze.

Odrzucając decyzje papieża, parlament zatwierdził małżeństwo Henryka i Anny poprzez wydanie Aktu Sukcesji w 1534 roku. Córka Katarzyny, księżniczka Maria została uznana za dziecko z nieprawego łoża, a potomstwo Anny ogłoszono następcami tronu. Wszyscy dorośli mieli obowiązek zatwierdzić postanowienia ustaw; ci, którzy odmówili, podlegali karze dożywotniego więzienia. Wydawca lub drukarz jakiejkolwiek literatury podważającej ważność ślubu Henryka z Anną miał być automatycznie uznany za winnego zdrady i skazany na śmierć.

Przeciwnicy polityki religijnej Henryka zostali szybko zlikwidowani (wśród nich Tomasz Morus, stracony za zdradę w 1535 r.). Kilku dysydenckich mnichów torturowano i stracono. Cromwell, dla którego utworzono stanowisko "wicekróla ds. duchowych", był upoważniony do wizytowania klasztorów, pozornie w celu sprawdzania, czy wypełniają królewskie postanowienia, a w rzeczywistości aby opodatkować ich majątki. W roku 1536 uchwała parlamentu zezwoliła Henrykowi na konfiskatę dóbr pomniejszych klasztorów (tych, których roczny dochód nie przekraczał 200 funtów).

W 1536 roku królowa Anna zaczęła popadać w niełaskę. Po urodzeniu księżniczki Elżbiety była jeszcze dwukrotnie w ciąży, kończyły się one jednak poronieniem lub narodzinami martwego dziecka. Henryk VIII w tym czasie zaczął zwracać uwagę na inną damę dworu, Jane Seymour. Być może za namową Tomasza Cromwella, Henryk aresztował Annę pod zarzutami używania czarów w celu skłonienia go do małżeństwa, cudzołóstwa z pięcioma innymi mężczyznami, kazirodczego związku z jej bratem Jerzym Boleyn – wicehrabią Rochford, działania na szkodę króla i spiskowania, aby go zabić – co równało się zdradzie. (Zarzuty były według wszelkiego prawdopodobieństwa sfabrykowane.) Sądowi rozpatrującemu sprawę przewodniczył własny wuj Anny, Tomasz Howard, 3. książę Norfolk. W maju 1536 r. sąd skazał Annę i jej brata na śmierć, poprzez spalenie na stosie lub ścięcie, zależnie od woli króla. Pozostali czterej mężczyźni z którymi królowa była rzekomo związana mieli zostać powieszeni, wleczeni za koniem i poćwiartowani. Lord Rochford został ścięty niedługo po zakończeniu rozprawy; pozostałym wplątanym w sprawę złagodzono wyroki, z powieszenia, wleczenia i ćwiartowania na ścięcie. Annę również ścięto wkrótce potem. Jej małżeństwo z Henrykiem zostało anulowane przed samą egzekucją. Tak więc, skoro Anna nie była oficjalnie małżonką Henryka, ani ona ani pięciu już straconych mężczyzn nie mogło popełnić cudzołóstwa. Ten drobny szczegół został jednak wygodnie pominięty.

Parę dni po egzekucji Anny, Henryk poślubił Jane Seymour. Akt Sukcesji z 1536 r. ogłaszał dzieci Henryka z królową Jane następcami tronu, a wyłączał lady Marię i lady Elżbietę jako nieprawowite potomstwo. Król zyskał możność dalszego określania następstwa tronu według swojej woli. Jane urodziła syna, księcia Edwarda, w 1537 r. i sama zmarła dwa tygodnie później.

Mniej więcej w tym samym czasie co ślub z Jane Seymour, Henryk zatwierdził Akt Unii (1536), który formalnie anektował Walię, jednocząc ją w jeden naród z Anglią. Akt ustanawiał język angielski jedynym oficjalnie używanym w Walii, narażając na trudności liczne osoby władające językiem walijskim.

Henryk kontynuował prześladowania przeciwników religijnych. W 1536 r. w północnej Anglii wybuchło powstanie znane jako "Pielgrzymka Łaski". Aby uciszyć buntowniczych katolików, Henryk zezwolił parlamentowi na rozpatrzenie ich wniosków. Ponadto, dał zgodę na generalną amnestię dla wszystkich w to zaangażowanych. Nie dotrzymał żadnej z obietnic i kolejne powstanie wybuchło w 1537 r. W wyniku tego przywódcy rebelii zostali skazani za zdradę i straceni. W 1538 r. usankcjonował niszczenie relikwiarzy katolickich świętych. W 1539 r. wszystkie pozostałe w Anglii klasztory zostały rozwiązane, a ich mienie przejęła Korona. W nagrodę za swoją rolę w tych wydarzeniach Tomasz Cromwell został hrabią Essex. Opaci i przeorowie stracili prawo do zasiadania w Izbie Lordów; tylko arcybiskupi i biskupi mogli obejmować kościelną część gremium. Lordowie Świeccy po raz pierwszy w historii zyskali przewagę liczebną nad Lordami Duchownymi, pod jaką to nazwą byli znani członkowie kleru zasiadający w Izbie Lordów.

[edytuj] Późne lata życia

6 żon Henryka VIII

Jedyny ocalały syn Henryka, Edward książę Kornwalii, nie był zdrowym dzieckiem. Dlatego też Henryk pragnął ponownie się ożenić, aby zagwarantować sobie męskiego potomka i następcę. Tomasz Cromwell zasugerował Annę, siostrę protestanckiego księcia Cleves, który był postrzegany jako ważny sojusznik w razie katolickiego ataku na Anglię. Hans Holbein młodszy został wysłany do Cleves, aby namalował dla króla portret Anny. Po obejrzeniu wyidealizowanego wizerunku, a także nakłoniony przez pochlebne opinie wypowiadane przez jej dworzan, Henryk zgodził się poślubić Annę. Kiedy przyjechała do Anglii, ponoć uznał ją za wyjątkowo nieatrakcyjną. Mimo to, ślub odbył się 6 stycznia 1540 r.

Wkrótce potem Henryk zapragnął jednak zakończyć małżeństwo, nie tylko z powodów osobistych, ale również politycznych. Książę Cleves wdał się w spór z cesarzem rzymsko-niemieckim, z którym Henryk wolał nie zadzierać. Królowa Anna była wystarczająco inteligentna, aby nie utrudniać Henrykowi dążenia do anulowania małżeństwa. Zeznała, że nie było ono skonsumowane. Małżeństwo zostało następnie unieważnione na podstawie faktu, iż wcześniej Anna obiecana była innemu europejskiemu szlachcicowi. Otrzymała tytuł "królewskiej siostry" oraz zamek Hever, wcześniejszą rezydencję rodziny Anny Boleyn. Tomasz Cromwell w tym czasie popadł w niełaskę ze względu na swoją rolę w planowaniu tego związku, został następnie pozbawiony praw i ścięty. Urząd wicekróla ds. duchowych, utworzony specjalnie dla niego, nie został ponownie obsadzony i do dnia dzisiejszego pozostaje wolny.

Dnia 28 lipca 1540 r. – tego samego dnia, kiedy lord Essex został stracony – Henryk poślubił młodziutką Katarzynę Howard, kuzynkę Anny Boleyn. Niedługo po ślubie królowa Katarzyna wplątała się jednak w romans z dworzaninem Tomaszem Culpeperem. Zatrudniła też Franciszka Derehama – który był z nią wcześniej nieoficjalnie zaręczony i miał z nią przedślubny romans – jako swojego sekretarza. Tomasz Cranmer, będący w opozycji do możnej katolickiej rodziny Howardów, zwrócił królowi uwagę na dowody działalności królowej Katarzyny. Mimo że początkowo Henryk odmówił uznania zarzutów, pozwolił jednak Cranmerowi poprowadzić śledztwo, które zaowocowało wciągnięciem w to samej Katarzyny. Podczas przesłuchania królowa mogła przyznać się do uprzedniej umowy małżeńskiej z Derehamem – co uczyniłoby jej późniejszy ślub z Henrykiem nieważnym – ale zamiast tego zeznała, że Dereham zmusił ją do cudzołóstwa. W międzyczasie Dereham ujawnił związek Katarzyny z Tomaszem Culpeperem.

W grudniu 1541 r. Culpeper i Dereham zostali straceni. Katarzynę skazano nie podczas rozprawy sądowej, ale poprzez Akt Utraty Praw, uchwalony przez parlament. W akcie wyliczano dowody przeciw królowej i Henryk musiałby wysłuchać całego tekstu przed udzieleniem królewskiej zgody. Ponieważ "powtarzanie tak smutnej historii i relacjonowanie tak haniebnego występku" w obecności króla "mogłoby otworzyć ranę już zabliźniającą się w królewskim sercu", do aktu włączono specjalną klauzulę pozwalającą pełnomocnikom rządowym na udzielenie królewskiej zgody w zastępstwie króla. Taka metoda zatwierdzania dokumentów nie była nigdy wcześniej używana, lecz podczas rządów następców Henryka zastąpiła tradycyjne osobiste uczestnictwo władcy w obradach parlamentu.

Małżeństwo Katarzyny anulowano krótko przed jej egzekucją. Podobnie jak w przypadku Anny Boleyn, Katarzyna Howard nie mogła być winną cudzołóstwa, jeżeli małżeństwo od początku było nieważne. Ponownie argument ten został zignorowany i Katarzyna została stracona 13 lutego 1542 r. Miała wtedy zaledwie osiemnaście lat.

Henryk poślubił ostatnią żonę, majętną wdowę Katarzynę Parr, w 1543 r. Sprzeczali się o religię; on był protestantem, ona pozostała katoliczką. Jej odpychające zachowanie niemal doprowadziło ją do zguby, ale ocaliła siebie samą pokazem uległości i posłuszeństwa. Pomogła Henrykowi pojednać się z jego dwiema pierwszymi córkami, lady Marią i lady Elżbietą. W 1544 r. ustawą parlamentu przywrócono im miejsce w linii sukcesji zaraz po Edwardzie, księciu Kornwalii, mimo że wciąż uznawane były za dzieci z nieprawego łoża. Ta sama ustawa pozwalała Henrykowi na ustalanie kolejności dziedziczenia tronu według swojej woli.

[edytuj] Śmierć i sukcesja

W późnych latach życia Henryk miał dużą nadwagę – z obwodzie brzucha mierzył 137 cm, możliwe jest też, że cierpiał na podagrę. Dość wiarygodna jest teoria, jakoby chorował na syfilis. Jego nadwaga miała początek w wypadku podczas turnieju w 1536 roku. Poniesiona wtedy rana na udzie nie tylko uniemożliwiła zażywanie ruchu, ale też stopniowo jątrzyła się i możliwe, że pośrednio doprowadziła do jego śmierci, która nastąpiła 28 stycznia 1547 roku w pałacu Whitehall. Henryk VIII został pochowany w kaplicy św. Jerzego w Zamku Windsor, obok swojej żony Jane Seymour.

Na mocy Aktu Sukcesji z 1544 roku, koronę odziedziczył Edward, jedyny żyjący syn Henryka, przyjmując imię Edwarda VI. Był on pierwszym protestanckim monarchą rządzącym Anglią – Henryk zadbał, aby kształcono go w duchu protestanckim, ze względu na chęć ugruntowania pozycji swojej dynastii oraz antypapieskiego charakteru reformacji. W tamtej chwili miał tylko 9 lat, nie mógł więc sprawować faktycznej władzy. W testamencie Henryk wyznaczył szesnastu wykonawców, aby służyli jako rada regentów do czasu osiągnięcia przez Edwarda wieku 18 lat. Wykonawcy wybrali Edwarda Seymoura, 1. hrabiego Hertford, starszego brata Jane Seymour, na Lorda Opiekuna Królestwa. Wymagali jednak, aby Lord Hertford "nie czynił żadnej ustawy bez rady i zgody pozostałych współwykonawców". Mimo to, Lord Hertford przejął władzę i został jedynym regentem. Został obalony przez Johna Dudleya, 1. księcia Northumberland, i stracony za zdradę. Książę Northumberland nie objął jednak stanowiska Lorda Opiekuna; zamiast tego, nakłonił Edwarda do ogłoszenia pełnoletności przed osiągnięciem wieku 18 lat, przez co naruszył wolę Henryka.

Na podstawie Aktu Sukcesji z 1544 r. oraz testamentu Henryka VIII, następczynią Edwarda (w razie braku jego potomstwa) miała być córka Henryka i Katarzyny Aragońskiej, Lady Maria. Gdyby Lady Maria nie miała dzieci, jej następczynią miała być córka Anny Boleyn, Lady Elżbieta. I w końcu, gdyby Lady Elżbieta też nie miała dzieci, następcami mieli być potomkowie zmarłej siostry Henryka, Marii Tudor, Księżnej Suffolk. Edward VI i jego doradcy mieli jednak inne plany. Leżąc na łożu śmierci, Edward stworzył testament, który stał w sprzeczności z postanowieniami testamentu Henryka. Lady Maria i Lady Elżbieta zostały wyłączone z linii sukcesji jako nieprawowite. Frances Brandon, księżną Suffolk (córkę Marii Tudor, księżnej Suffolk) pominięto, gdyż Edward obawiał się, że jej mąż Henry Grey, 1. książę Suffolk, może żądać korony dla siebie. Edward ostatecznie wybrał lady Jane Grey, córkę księżnej Suffolk i synową potężnego księcia Northumberland. Po śmierci Edwarda w 1553 roku, lady Jane została ogłoszona królową. Według prawa jednak nie mogła dziedziczyć tronu; ustawa parlamentu wyraźnie pozwalała Henrykowi zapisać Koronę według własnej woli, ale żaden podobny akt nie był uchwalony dla Edwarda. Z takim uzasadnieniem Maria pozbawiła tronu i straciła Jane, biorąc Koronę dla siebie.

Kiedy Maria zmarła bezpotomnie w 1558 roku, tron objęła jej siostra Elżbieta. Elżbieta I nie miała męża ani nie wyznaczyła dziedzica, powodując kryzys dynastyczny. Nie chcąc dopuścić, aby Szkoci stworzyli dynastię królewską, Elżbieta I nakazała egzekucję Marii, królowej Szkotów, aby nie mogła objąć tronu. Zgodnie z wolą Henryka VIII, następczynią Elżbiety miała być spadkobierczyni Marii Tudor, księżna Suffolk (lady Anna Stanley). Faktycznie jej następcą został jednak Jakub VI, król Szkotów, syn Marii, królowej Szkotów. Był on już wtedy potężnym władcą w Szkocji oraz najbliższym żyjącym krewnym Elżbiety. Dowodził, że jego dziedziczne prawo do tronu jest większe niż ustawowe prawo lady Anny. Jakub był wystarczająco potężny, a jego przeciwnicy słabi – tak więc jego wstąpienie na tron wzbudziło mały opór. Jakub VI przyjął imię Jakuba I, pierwszego króla Anglii z dynastii Stuartów.

[edytuj] Rodzina

11 czerwca 1509 r. poślubił w Greenwich wdowę po swoim starszym bracie Katarzynę Aragońską (16 grudnia 1485 – 7 stycznia 1536), córkę Ferdynanda II Katolickiego, króla Aragonii i Izabeli I Katolickiej, królowej Kastylii, córki króla Jana II Kastylijskiego. Małżeństwo zakończyło się rozwodem 23 maja 1533 r. Henryk miał z Katarzyną sześcioro dzieci:

córka (31 stycznia 1510), urodziła się martwa
Henryk (1 stycznia – 22 lutego 1511), książę Kornwalii
syn (listopad 1513)
Henryk (grudzień 1514), książę Kornwalii
Maria I Krwawa (18 lutego 1516 – 17 listopada 1558), królowa Anglii
dziecko (10 listopada 1518), urodziło się martwe

25 stycznia 1533 r. Henryk poślubił Annę Boleyn (1501/1507 – 19 maja 1536), córkę Tomasza Boleyna, 1. hrabiego Wiltshire i lady Elżbiety Howard, córki Tomasza Howarda, 2. księcia Norfolk. Małżeństwo zakończyło się rozwodem 17 maja 1536 r. Henryk miał z Anną 2 synów i córkę:

Elżbieta I (7 września 1533 – 24 marca 1603), królowa Anglii
Henryk (1534), istnienie niepewne
Edward (ur. i zm. 29 stycznia 1536)

30 maja 1536 r. Henryk poślubił lady Jane Seymour (1507/1508 – 24 października 1537), córkę sir Johna Seymoura i Margaret Wenthworth. Henryk miał z Jane jednego syna:

Edward VI (12 października 1537 – 6 lipca 1553), król Anglii

6 czerwca 1540 r. Henryk poślubił w Greenwich Annę z Kleve (22 września 1515 – 16 lipca 1557), córkę Jana III księcia Kleve i Marii, córki Wilhelma VIII, księcia Jülich-Berg. Małżeństwo pozostało bezdzietne i zakończyło się rozwodem 9 lipca 1540 r.

28 lipca 1540 r. Henryk poślubił w Oatlands Katarzynę Howard (1520/1525 – 13 lutego 1542), córkę lorda Edmunda Howarda i Joyce Culpeper. Małżeństwo pozostało bezdzietne i zakończyło się rozwodem.

12 lipca 1543 r. Henryk poślubił Hampton Court Katarzynę Parr (ok. 1512 – 7 września 1548), córkę sir Tomasza Parra i Maud Green. Małżeństwo pozostało bezdzietne.

Henryk miał również co najmniej jednego syna ze związku pozamałżeńskiego.

Z Elisabeth Blount:

Henryk FitzRoy (15 czerwca 1519 – 18 czerwca 1536), książę Richmond i Somerset

[edytuj] Henryk VIII w literaturze i filmie

[edytuj] Literatura

William Szekspir "Henryk VIII"
Robert Bolt "A Man for All Seasons"

[edytuj] Film

"Prywatne życie Henryka VIII" (The Private Life of Henry VIII) z 1993 r. w reżyserii Alexandra Kordy. W roli Henryka wystąpił Charles Laughton.
"A Man for All Seasons" z 1966 r. w reżyserii Freda Zinnermanna. W roli Henryka wystąpił Robert Shaw.
"Anna Tysiąca Dni" (Anne of the Thousand Days) z 1969 r. w reżyserii Charlesa Jarrota. W roli Henryka wystąpił Richard Burton.
"6 żon Henryka VIII" (The Six Wives of Henry VIII) z 1970 r. w reżyserii Naomi Capon i Johna Glenistera. W roli Henryka wystąpił Keith Michell.
"A Man for All Seasons" z 1988 r. w reżyserii Charltona Hestona. W roli Henryka wystąpił Martin Chamberlain.
"Henryk VIII" (Henry VIII) z 2003 r. w reżyserii Pete'a Travisa. W roli Henryka wystąpił Ray Winstone.
"The Tudors" z 2006 r. w reżyserii Charlesa McDougalla. W roli Henryka wystąpił Jonathan Rhys Meyers.