Gubin

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Gubin


Herb Gubina	Flaga Gubina

Województwo

lubuskie

Powiat

krośnieński (lubuski)

Gmina
- rodzaj

Gubin
miejska

Burmistrz

Bartłomiej Bartczak
(e-mail)

Powierzchnia

20,68 km²

Położenie

51° 57' N
14° 43' E

Liczba mieszkańców (2004)
- liczba ludności
- gęstość

17 150
829,3 os./km²

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

66-620

Tablice rejestracyjne

FKR

TERC10
(TERYT)

4081102011

Urząd miejski³

ul. Piastowska 24
66-620 Gubin
tel. 68 455-81-00; faks 68 455-81-02

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Strona internetowa miasta

Ruiny kościoła farnego i ratusz miejski.

Nowy kwartał starówki miejskiej w centrum Gubina.

Most graniczny Gubin - Guben, na prawo elektrownia wodna.

Gubin (niem. Guben) - miasto w polskiej części Dolnych Łużyc na prawym brzegu Nysy Łużyckiej, nad Lubszą w województwie lubuskim (powiat krośnieński). W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa zielonogórskiego. Leży na granicy z Niemcami i do 1945 roku było wschodnią częścią miasta Guben. Zlokalizowane są tutaj drogowe i kolejowe przejścia graniczne.

[edytuj] Historia

Po raz pierwszy wzmiankowany w pocz. XIII w. (1211) w dokumencie Henryka Brodatego zwalniającym z opłat celnych sól importowaną z Gubina i podającym, że posiadał prawo składu. 1 czerwca 1235 roku nadano Gubinowi przywilej lokacyjny i magdeburskie prawa miejskie a w roku 1311 prawo do bicia własnej monety.

W XVI wieku (od 1526) miasto należało do Czech, następnie w 1620 roku wraz z całymi Dolnymi Łużycami weszło w skład Saksonii, by po klęsce Napoleona i wspierającej go Saksonii, na mocy postanowień kongresu wiedeńskiego w 1815 stać się częścią Prus a następnie Brandenburgii. W XIX wieku budowa linii kolejowych: w 1846 otwarcie linii do Berlina i Wrocławia (jedna z najstarszych w Polsce), a w 1870 do Krosna Odrzańskiego. Od 1904 do 1938 w Gubinie kursowały tramwaje (więcej nt.), duże zniszczenia (ok. 90%) zabudowy w czasie II wojny światowej, szczególnie zacięte walki o tzw. Góry Śmierci zakończone 28 lutego 1945 zdobyciem miasta przez odziały sowieckie

W latach 1951 – 2002 Gubin był dużym garnizonem wojskowym. Stacjonowały w nim jednostki 5 Dywizji Piechoty przeformowanej w 1956 roku w 5 Saską Dywizję Pancerną. W wyniku zmian organizacyjnych dywizję pancerną przekształcono w 5 Kresową Dywizję Zmechanizowaną, by w 2002 roku całkowicie zlikwidować Garnizon Gubin

[edytuj] Gospodarka

Miasto miało "od zawsze" handlowy charakter, ze względu na swoje dogodne położenie – pogranicze słowiańsko-germańskie, ważne szlaki handlowe z północy na południe z Pomorza Zachodniego do Czech (wzdłuż Odry i Nysy Łużyckiej) oraz z zachodu na wschód z Łużyc do Wielkopolski. Handlowano wołami i zbożem z kupcami szkockimi, węgierskimi i polskimi. Ponadto uprawiano tu winorośl i wytwarzano wino, z którego swego czasu Gubin słynął. Zajmowano się również żeglugą na Nysie i Odrze.
W XIX w. założono na lewobrzeżnych, zachodnich przedmieściach Gubina pierwszą na Łużycach mechaniczną przędzalnię wełny. Od tego czasu Gubin staje się znanym ośrodkiem włókienniczym.

[edytuj] Struktura powierzchni

Według danych z roku 2002⁶, Gubin ma obszar 20,68 km², w tym:

użytki rolne: 61%
użytki leśne: 5%

Miasto stanowi 1,49% powierzchni powiatu.

[edytuj] Demografia

Od końca XIX wieku miasto notowało dynamiczny rozwój demograficzny – w roku 1860 miasto liczyło ok. 15000 mieszkańców, by w roku 1939 posiadać ich ~45800 (z czego ok. 28000 w części prawobrzeżnej).

Dane z 30 czerwca 2004²: