Flagelanci
Z Wikipedii
Flagelanci, flagellanci, biczownicy, kapnicy (łac. flagellantes, flagellarii) - członkowie bractw religijnych, istniejących od XIII do XV wieku, głównie we Włoszech, Niemczech, później także w Hiszpanii i Polsce, które praktykowały publiczne biczowanie się jako formę pokuty. Początkowo byli pozytywnie oceniani przez Kościół katolicki i objęli znaczną część ludności różnych stanów. Zwłaszcza podczas wielkich epidemii chorób charakterystyczne były procesje i wędrówki półnagich biczujących się do krwi kobiet i mężczyzn, prowadzonych przez ksieży z krzyżami i flagami. Z czasem do głosu dochodziła tłumiona seksualna podszewka tych aktów i część flagelantów praktykować poczęła potajemnie sado-masochistyczne orgie.
Hierarchia kościelna z czasem zaczęła krytycznie postrzegać biczowników, obawiając się ekscesów oraz utraty kontroli nad ruchem (niektórzy biczownicy odrzucali sakramenty). Wreszcie procesje biczowników zostały zakazane w 1349 r. przez papieża Klemensa VI w bulli Inter sollicitudines pod groźbą klątwy. W efekcie część biczowników podporządkowała się władzom, a część "zeszła do podziemia" przekształcając się w heretycką sektę, tropioną przez inkwizycję.
Biczowanie utrzymano jako dozwoloną praktykę pobożnościową w zakonach, a także w Wielki Piątek. Tak rozumiane biczownictwo było popularne do XVIII wieku. Biczownikami byli między innymi królowie polscy Zygmunt III Waza, Władysław IV Waza, Jan Kazimierz.
