Dysocjacja elektrolityczna
Z Wikipedii
Dysocjacja elektrolityczna to proces rozpadu cząsteczek związków chemicznych na jony np.
- NaCl → Na+ + Cl-
Dysocjacja może następować jako końcowy etap solwatacji w rozpuszczalnikach polarnych (np. woda) lub może być incjowana w inny sposób (np. łukiem elektrycznym). Dysocjacja może też przebiegać w fazie gazowej pod wpływem wyładowań elektrycznych, lub bezpośredniego bombardowania gazu elektronami.
Do dysocjacji są zdolne związki, w których występują wiązania jonowe lub bardzo silnie spolaryzowane kowalencyjne. Zdysocjowany roztwór związku chemicznego nazywa się elektrolitem.
W roztworach dysocjacja jest zawsze procesem odwracalnym. Między formą niezdysocjowaną i zdysocjowaną związku występuje w tych warunkach równowaga. W zależności od własności rozpuszczalnika i związku chemicznego, temperatury, oraz występowania jonów pochodzących z innych związków równowaga ta może być bardziej przesunięta w stronę formy niezdysocjowanej lub zdysocjowanej związku.
Dysocjacji elektrolitycznej w wodzie ulegają prawie wszystkie rozpuszczalne sole, większość kwasów i wodorotlenki. Logarytm stałej dysocjacji jest miarą ich mocy chemicznej.
Wiele związków chemicznych w stanie ciekłym i gazowym ulega też samorzutnej dysocjacji, choć jej stopień jest zazwyczaj dość niski, np. woda ulega samorzutnej dysocjacji wg schematu:
- H2O + H2O → H3O+ + OH-
Stała tej dysocjacji warunkach normalnych wynosi ok 10-14, co oznacza że na każde 1014 (100 000 000 000 000) cząsteczek wody tylko jedna ulega samorzutnej dysocjacji. Stała ta jest podstawą skali pH.
Zobacz też: jonizacja, Svante Arrhenius
