Doktor Kościoła
Z Wikipedii
Tytuł doktora w Kościele katolickim określa tych świętych, którzy wnieśli znaczący wkład w pogłębienie zrozumienia misterium Boga i wydatnie powiększyli bogactwo doświadczenia chrześcijańskiego. O ile tytuł Ojciec Kościoła zarezerwowany jest dla osobistości z jego pierwszych wieków, to tytuł doktora stosowany jest do świętych każdej praktycznie epoki.
Pierwszym, który przekazał listę powszechnie uznanych doktorów Kościoła, był w VIII w. św. Beda Czcigodny (później również ogłoszony doktorem Kościoła). Obejmuje ona następujących świętych:
Dołączyli do nich czterej doktorzy Kościoła wschodniego:
W średniowieczu:
W XVI w. papież Pius V rozciągnął na cały Kościół wspólne rubryki liturgiczne, odnoszące się do celebrowania dni wspomnień świętych doktorów. W 1970 r. papież Paweł VI przyznał tytuł doktora Kościoła dwom kobietom: św. Katarzynie ze Sieny i św. Teresie z Ávila, a Jan Paweł II - św. Teresie z Lisieux.
W roku 2000 r. liczba doktorów Kościoła wynosiła 33.
Pozostali, wyżej nie wymienieni doktorzy Kościoła:
- Anzelm z Canterbury
- Izydor z Sewilli
- Piotr Chryzolog
- Leon Wielki
- Piotr Damiani
- Bernard z Clairvaux
- Hilary z Poitiers
- Alfons Liguori
- Franciszek Salezy
- Cyryl Jerozolimski
- Cyryl Aleksandryjski
- Jan z Damaszku
- Efrem Syryjski
- Piotr Kanizjusz
- Jan od Krzyża
- Robert Bellarmin
- Albert Wielki
- Antoni z Padwy
- Wawrzyniec z Brindisi
Zobacz też: Patrystyka.
