Bylica piołun

Z Wikipedii

Bylica piołun
Systematyka
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	Rosopsida
Rząd	astrowce
Rodzina	astrowate
Podrodzina	rurkowate
Rodzaj	bylica
Gatunek	bylica piołun
Nazwa systematyczna
Artemisia absinthium L. 1753

Bylica piołun, piołun, psia ruta, absynt (Artemisia absinthium L. Sp.Pl. 1753) - gatunek byliny z rodziny astrowatych (Asteraceaea Dum.). Piołun występuje w stanie dzikim w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej, na terenie Europy i Azji. W Polsce pospolity.

[edytuj] Charakterystyka

Pokrój

Roślina wytwarza krótkie, płytkie podziemne kłącza, dzięki którym rozmnaża się wegetatywnie tworząc niewielkie "zarośla". Wiosną wytwarzają szereg przyziemnych rozetek liściowych, z których potem wyrastają łodygi kwiatostanowe.

Łodyga 

Bruzdkowana, z czasem jej nasada drewnieje, silnie rozkrzewiona, tworząca kępy, dorasta do około metra wysokości. Łodyga i liście mają srebrno-szare, filcowate owłosienie.

Liście 

Liście odziomkowe mają długie ogonki i są potrójnie pierzastodzielne. Wyższe liście łodygowe są siedzące, pierzastodzielne, o tępych odcinkach, najwyższe i wyrastające na łodyżkach kwiatonośnych równowąskolancetowate. Wierzchnia warstwa liści jest popielatozielona, spodnia srebrzystobiaława.

Kwiaty 

Koszyczek - drobny, kulisty, zwisający, zawierający wyłącznie kwiaty rurkowate, drobne i żółte. Koszyczki zebrane są w boczne grona, a te z kolei tworzą rozłożystą wiechę złożoną. Kwitnie od lipca do września. Kwiaty są wiatropylne.

Owoce 

Drobna, brązowo paskowana niełupka, bezżeberkowa.

Biotop 

Dobrze rośnie w miejscach suchych i nasłonecznionych, porasta słoneczne i kamieniste zbocza, przydroża, rumowiska.

[edytuj] Zastosowanie

Jest to od dawna znana jako roślina lecznicza oraz przyprawa - znano ją już w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie.

• Sztuka kulinarna : Ze względu na intensywny gorzki smak i silny aromat jako przyprawę stosuję się go rzadko i w małych ilościach. Służy głównie do sporządzania gorzkich likierów żołądkowych i wermutów oraz do aromatyzowania wódek. Najbardziej znanym alkoholem wyrabianym z piołunu jest absynt.
• Roślina lecznicza :
  • Surowiec zielarski : Ziele piołunu (Herba Absinthii), liść piołunu (Folium Absinthii). Piołun zawiera olejek lotny składający się głównie z tujonu i tujolu oraz azulenu, ponadto związki goryczkowe, flawonoidy i garbniki.
  • Przetwór : Nalewka (Tinctura Absinthii), wyciąg alkoholowy (Tinctura amara)
  • Działanie : Pobudza funkcje wydzielnicze przewodu pokarmowego, zwiększa apetyt, działa żółciopędnie i odkażająco oraz jest środkiem przeciwrobaczym. Odwar z ziela można także stosować zewnętrznie przy zwalczaniu pasożytów skóry (wszy, świerzbowce), gdyż działa na nie toksycznie. Stosowany jako lewatywa zwalcza owsicę.
  • Nie zaleca się amatorskiej uprawy i zbioru bylicy piołun, ponieważ stosowanie bez zaleceń lekarza może przy przedawkowaniu prowadzić do silnych zatruć i zaburzeń czynności mózgu.
• Uprawy : Uprawy piołunu spotkać można we Francji, Włoszech i Niemczech, także w Stanach Zjednoczonych i Brazylii. W Ameryce Północnej i Południowej gatunek zdziczał i zadomowił się.