Antoni Kępiński
Z Wikipedii
Antoni Kępiński (urodzony 16 listopada 1918 w Dolinie koło Stanisławowa - zmarł 8 czerwca 1972 w Krakowie) był jednym z najbardziej znanych polskich psychiatrów.
Urodził się w koło Stanisławowa w zachodniej Ukrainie, edukację odbył w Gimnazjum Nowodworskiego w Krakowie, które ukończył w 1936 roku. Rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale przerwała je wojna. Jako ochotnik uczestniczył w Kampanii wrześniowej, a następnie został internowany na Węgrzech, skąd uciekł, przedostając się do Francji. Po przeprawie przez Pireneje do Hiszpanii, został schwytany przez władze faszystowskie i uwięziony w obozie jenieckim Miranda del Ebro. Po uwolnieniu udał się do Anglii, gdzie przez krótki czas wchodził w skład polskich sił zbrojnych.
Ostatecznie w latach 1944-1945 skończył studia medyczne w Edynburgu i uzyskał dyplom w 1946 roku. Wkrótce wrócił do kraju. Swoje losy związał z Kliniką Psychiatrii Collegium Medicum UJ. Na krótko przed śmiercią w 1972 roku został mianowany profesorem tej Katedry.
Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
Kępiński był nie tylko lekarzem, naukowcem, ale także myślicielem humanizmu i filozofem. Jest również znany jako twórca koncepcji metabolizmu energetyczno-informacyjnego i psychiatrii aksjologicznej.
Jego dorobek naukowy to ponad 140 publikacji i wiele książek z których najbardziej znane to :
- Psychopatologia nerwic
- Lęk
- Rytm życia
- Psychopatie
- Schizofrenia
- Melancholia
- Podstawowe zagadnienia współczesnej psychiatrii
- Poznanie chorego
- Psychopatologia życia codziennego
- Z psychopatologii życia seksualnego
- Autoportret człowieka (myśli - aforyzmy)
Antoni Kępiński brał udział w programie leczenia osób więzionych w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu.
