Ahmed III
Z Wikipedii
Ahmed III (arab. أحمد الثال) - (ur. 30 grudnia, 1673—1 lipca, 1736), sułtan imperium osmańskiego w latach 1703-1730, czas jego rządów nazywany jest erą tulipanów.
Podstawą jego polityki zagranicznej było utrzymywanie dobrych stosunków z Anglią (od 1707 Wielką Brytanią) i Francją, które były zaniepokojone wzrostem potęgi Rosji na wschodzie Europy. W 1709, w czasie III wojny północnej udzielił schronienia w Turcji, pobitemu w bitwie pod Połtawą królowi Szwecji Karolowi XII. Wspierany przez dyplomację francuską zażądał wycofania wojsk rosyjskich z Rzeczypospolitej, a po odmowie cara Piotra I wypowiedział 20 listopada 1710 wojnę Rosji. Pobita Rosja, zmuszona została podpisać w 1711 traktat Prucki, w którym oddawała Turcji Azow i zobowiązywała się więcej nie mieszać w wewnętrzne sprawy Polski. W latach 1716-1718 prowadził przegraną wojnę z Austrią i Wenecją, zakończoną utratą Belgradu, północnej Bośni i Serbii. 20 września 1730 został obalony w wyniku przewrotu pałacowego janczarów, którzy wynieśli na tron jego bratanka Mahmuda I. Ahmed III zmarł 6 lat później.
| Poprzednik Mustafa II |
 |
sułtan Imperium osmańskiego 1703-1730 |
|
Następca Mahmud I |
