7 Pułk Artylerii Lekkiej
Z Wikipedii
7 Pułk Artylerii Lekkiej – polska jednostka wojskowa okresu międzywojennego.
Pułk stacjonował w Częstochowie. Jego koszary znajdowały się na Zaciszu (obecnie część dzielnicy Stradom).
Święto pułkowe obchodzono 12 września.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Baterie, które później weszły w skład 7 Pułku Artylerii Lekkiej, zaczęto najpierw organizować w listopadzie 1918 w Warszawie, a od maja 1919 kolejne baterie zorganizowano w Częstochowie i Radomiu.
Po zakończeniu działań bojowych w 1921 pułk przemieszczono do Częstochowy, która stała się garnizonem pułku. Pułk wchodzi wtedy w skład 7 Dywizji Piechoty.
[edytuj] Udział w działaniach bojowych
[edytuj] Walki o latach 1919–1920
Pułk brał udział w walkach 1919, początkowo poszczególnymi bateriami. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej już jako pułk.
[edytuj] Walki w kampanii wrześniowej
W kampanii wrześniowej pułk wziął udział w ramach 7. Dywizji Piechoty, która była w składzie Armii „Kraków”.
Został zmobilizowany 24 września 1939. Poszczególne jego dywizjony zostały przydzielone do pułków 7 Dywizji Piechoty: I – 27 Pułku Piechoty, II – 25 Pułku Piechoty, III – 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty.
Po wymarszu z Częstochowy poszczególne dywizjony pułku zajęły stanowiska ogniowe za pozycjami piechoty na odcinku pomiędzy Krzepicami a Lublińcem na północnym skrzydle Armii „Kraków”.
1 września poszczególne dywizjony brały udział w bitwie granicznej, a następnie zaczęły wycofywać się w kierunku Częstochowy. W czasie odwrotu największe straty poniósł 3 dywizjon pułku, który wspólnie z 75 pułkiem piechoty musiał przebijać się z rejonu Kochanowic do Częstochowy.
2 września oddziały niemieckie zaczęły okrążać 7 Dywizję Piechoty i ta musiała rozpocząć odwrót na wschód w kierunku Janowa. Odwrót ten był utrudniony z uwagi na zatłoczenie dróg. 3 września oddziały dywizji zaczęły zbierać się w rejonie Złotego Potoku, lecz oddziały niemieckiej 2 Dywizji Lekkiej wyszły na tyły oddziałów polskich i zaatakowały je z rejonu Lelowa. W toku tych walk dywizjony 7 Pułku Artylerii Lekkiej stoczyły szereg walk z czołgami nieprzyjaciela. Dywizja uległa jednak rozbiciu na kilka grup, które już samodzielnie usiłowały się przebić sobie drogę w kierunku Szczekocin nad Pilicą.
4 września 1939, wobec braku możliwości dalszej walki, poszczególne grupy z 7 Dywizji Piechoty zaczęły poddawać się do niewoli. Z 7 Pułku Artylerii Lekkiej poddała się większość oddziałów. Jedynie jednej baterii haubic, która dołączyła do zaimprowizowanego batalionu, udało się wyjść z okrążenia i dotarła ona w rejon Końskich, gdzie znajdowały się stanowiska 36 Dywizji Piechoty. Bateria ta następnie walczyła w składzie tej dywizji.
[edytuj] Obsada personalna w 1939
- ppłk Mieczysław Hubert – dowódca pułku
- mjr Stanisław Ihnatowicz – dowódca I dywizjonu
- kpt. Ludomir Łuczkowski – dowódca II dywizjonu
- mjr Juliusz Możdżeń – dowódca III dywizjonu
