Stadsvernieuwing
Stadsvernieuwing is de term die wordt gebruikt voor het proces van renovatie en/of sloop-/nieuwbouw in stedelijke achterstandsgebieden in Nederland.
In de jaren '60 van twintigste eeuw is de term ontstaan toen veel gemeentebesturen de achterstandswijken in hun stad wilden slopen om met na-oorlogs elan nieuwe winkel- en kantoorgebieden te (laten) bouwen. Een bekend voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld Hoog Catharijne in Utrecht, waarvoor een woonwijk is gesloopt om aan bouwgrond te komen. De tegenbeweging van bewoners die ijverde voor kleinschaliger bouwen voor de buurt begon in oude wijken in de grote steden, zoals Crooswijk in Rotterdam en de Dapperbuurt in Amsterdam. De stadsvernieuwing is uit deze tegenbeweging ontstaan en werd onder invloed van de progressieve politiek van die tijd in heel Nederland gemeengoed.
Tijdens het kabinet-Den Uyl werd in 1977 de Interim Saldo Regeling (ISR) van kracht. Onder deze regeling is een groot deel van de Nederlandse vooroorlogse woningvoorraad verbeterd of vervangen.
In 1985 werd de Wet op de Stads- en Dorpsvernieuwing (WSDV) van kracht. Hiermee verdween de ISR-regeling en dit luidde het einde in van de klassieke stadsvernieuwing.
De Stedelijke Vernieuwing is de officiële opvolger van de stadsvernieuwing. In de volksmond blijft echter de term stadsvernieuwing gangbaar.
