Intifada
Intifada (Arabisch انتفاضة intifāḍah, "opstand") is de naam van een aantal opstanden in de Palestijnse gebieden tegen het Israëlische bezetting.
Het woord was voor het eerst gebruikt in 1987 om de Palestijnse opstand tegen de Israëlische militaire bezetting te benoemen. Later werd hier algemeen naar verwezen als de Eerste Intifada, die duurde tot ongeveer 1993.
In 2000 werd de term Tweede Intifada gebruikt voor een hernieuwing van het Israëlische-Palestijnse conflict na het bezoek van Ariel Sharon (toenmalig minister van Defensie van Israël) aan de Tempelberg. Deze Tweede Intifada wordt ook wel Al-Aqsa-Intifada of Aqsifada genoemd, verwijzend naar de Al-Aqsamoskee die op de Tempelberg gebouwd is.
Door sommige deskundigen en columnisten wordt de term 'derde intifada' gebruikt, die in verschillende betekenissen wordt gebruikt. Deze term is echter nog niet algemeen geaccepteerd. Voor een bespreking zie onder.
In andere delen van het Midden-Oosten is de term recentelijk ook gebruikt geweest, onder andere ter aanduiding van de oppositie in Libanon tegen de pro-Syrische regering na het overlijden van Rafik Hariri en de Sjiitische opstand tegen de Amerikaanse troepen in Irak.
De Elektronische Intifada is, naast de benaming van een website [1] die het verloop van de Eerste en Tweede Intifada documenteert, ook de term waaronder cyberaanvallen van Israëlische en Palestijnse computerkrakers vallen.
Inhoud |
[bewerk] Eerste Intifada (1987-1993)
De Eerste Intifada was een spontane uitbarsting van volksprotest tegen de Israëlische militaire bezetting. Dit protest werd gekenmerkt door algemene stakingen, burgerlijke ongehoorzaamheidsacties, het weigeren van betalen van door Israël opgelegde belastingen, politieke graffiti, het oprichten van een ondergronds scholennetwerk (na het uitbreken van de Eerste Intifada beval de Israëlische regering het sluiten van alle Palestijnse scholen), het boycotten van Israëlische producten en het gooien van stenen en molotov-cocktails.
De verschillende acties werden gecoördineerd door het Verenigd Leiderschap van de Intifada (een overkoepelend orgaan dat de 4 met de PLO gelinkte partijen – Fatah, PFLP, DFLP en PPP - die in de Bezette Gebieden actief waren omvatte) en niet door de PLO-leiding (toen nog in Tunis te vinden).
Het Israëlische leger, onder leiding van toenmalig minister van Defensie Yitzhak Rabin, reageerde middels een "gebroken botten-tactiek". Dit sloeg op het breken van de armen en benen van betogers & stenengooiende jongeren. Tussen 1987 en 1991 werden meer dan 1000 Palestijnen om het leven gebracht door Israëlische troepen (waarvan 20% jonger dan 16 jaar).
In 1990 waren de meeste leden van het Verenigd Leiderschap van de Intifada gearresteerd en verloor de Eerste Intifada haar samenhang. De Eerste Intifada had wel duidelijk gemaakt dat de status quo niet kon gehandhaafd blijven en leidde mee tot de Oslo-akkoorden van 1993.
[bewerk] Tweede Intifada (2000-)
Toen bleek dat de Palestijnse verwachtingen (verbetering van de leefomstandigheden, veiligheid, vrede en vrijheid) door de Oslo-akkoorden niet ingewilligd werden – de militaire bezetting bleef duren, nederzettingen werden uitgebreid en de economische situatie werd slechter dan deze vóór 1987 was – was de ontreddering groot. Het bezoek op 28 september 2000 van de toenmalige oppositieleider Ariel Sharon, omringd door 1000 Israëlische soldaten, aan de Tempelberg, waar de Al-Aqsamoskee zich bevindt, de 3de heiligste plaats van de Islam, bleek de druppel te zijn die de Palestijnse gemoederen deed overlopen. Massale demonstraties braken uit, ook in Israël zelf, door Israëlische Palestijnen. Het was bij een demonstratie van die laatste dat de Israëlische politie 13 Israëlisch-Palestijnse burgers neerschoot[2]. Gewelddadige reacties volgden en een onomkeerbare spiraal van geweld barstte los waarbij van 29 september 2000 tot en met 30 juli 2005 972 Israëliërs (waaronder 122 kinderen) en 3301 Palestijnen (waaronder 653 kinderen) de dood vonden. Vele tienduizenden mensen raakten gewond en soms invalide voor het leven.
[bewerk] "Derde Intifada"
Sinds midden 2004 wordt er gebruikgemaakt van de term Derde Intifada. Deze slaat op het grotendeels geweldloos verzet van Palestijnse dorpelingen (samen met bijvoorbeeld Arun Gandhi en de Israëlische groepering Anarchisten tegen de Muur ) tegen de inname van hun gronden voor de aanleg van de Israëlische Westoeverbarrière.
Andere commentatoren vrezen dat het verzet van fundamentalistische kolonisten tegen de geplande ontruiming van nederzettingen in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever kan uitmonden in inter-Israëlisch geweld en stellen dat dit een Derde Intifada zou kunnen worden.
Tenslotte zijn er nog commentatoren die stellen dat zodra Israël zich terugtrekt uit de Gazastrook, er mogelijk inter-Palestijns geweld tussen de PLO en machthebbers enerzijds en Hamas anderzijds uit kan breken.
Dat laatste bleef met name in 2006 niet uit.
[bewerk] Bronnen
[bewerk] Externe links
- Remember these children; database van overleden Israëlische en Palestijnse kinderen sinds het uitbreken van de Tweede Intifada.
- Israëlische Ministerie van Buitenlandse Zaken; database van het aantal gewonde en overleden Israëliërs sinds het uitbreken van de Tweede Intifada.
- Palestine Red Crescent Society; database van het aantal gewonde en overleden Palestijnen sinds het uitbreken van de Tweede Intifada.
- Overzicht van het aantal dodelijke slachtoffers bij de BBC (Engels)
