De 7 wonderen van Leuven
De universiteit van Leuven heeft Leuven veel geschonken, zoals de kennis over de zeven wereldwonderen. Toen de Leuvenaren hierover in de 17de eeuw hoorden, zochten en vonden ze er in hun eigen stad ook zeven. Enkel de eerste drie kunnen vandaag nog in Leuven teruggevonden worden.
De toren zonder nagels
Toen de toren van de abdij- en parochiekerk Sint-Geertrui in 1453 voltooid werd, gebeurde dit zonder dat er ook maar één spijker aan te pas kwam. Hij is namelijk volledig van steen, met inbegrip van de spits. En omdat er daarom geen leien of hout gebruikt werden, waren er geen spijkers nodig.
De klok buiten de toren
Een andere bijzonderheid is één van de klokken van de Sint-Jakobskerk. Deze — volgens de legende ongedoopte, en dus duivelse klok — mocht niet binnen de kerk hangen en hangt dus buiten aan de toren.
Het altaar buiten de kerk
En het laatste nog bestaande wonder, is de voormalige Jezuïetenkerk, nu de Sint-Michielskerk. Pater W. Van Hees, de ontwerper, schiep een waar barok kunstwerk. De gelijkenis met een altaar zou zo frappant zijn —zelfs de H. Hostie is bovenaan afgebeeld— dat dit een waar 'altaar buiten de kerk' is. Ook valt de kerk erg op tussen de vele gotische kerken van Leuven.
De levenden lopen onder de doden
Tot in 1781 was het volgende wonder te bezichtigen aan de Hoelstraatpoort, één van de poorten van de oudste Leuvense omwalling, in de Tiensestraat. Op deze omwalling, en deels ook op de poort, stond de Romaanse Sint-Michielskerk. Zoals gebruikelijk werden er in de kerk zelf vele vooraanstaande personen begraven. Maar deze mensen lagen dus begraven op de poort, zodat men onder hen door kon lopen.
De mensen gaan onder de wortels der bomen
Ook aan de huidige Tervuurse poort was er vroeger een stadspoort, de Groefpoort. Bovenop deze poort groeiden zeven olmen. En dus kon men hier onder de bomen doorlopen. Dit wonder verdween in de 19de eeuw, toen de poort gesloopt werd.
Het water dat stroomopwaarts stroomt
Dit wonder hangt samen met de legende van het Fiere Margrietje. Volgens de legende dreef het lijk van Margriet stroomopwaarts op de Dijle. Dit is (was) echter perfect mogelijk. De Dijle splitst zich in Leuven in vele armen, meestal uitgerust met sluizen. En door de sluizen aan het Oratoriënhof kon men het water terug de stad in laten stromen. De arm waarlangs dit gebeurde is echter later gedempt.
De toren lager dan de kerk
Het laatste wonder is weer te vinden aan een kerk. De barokke kerk van het klooster van de Ongeschoeide Karmelietessen of Theresianen had namelijk geen toren. De klokkentoren bevond zich boven de sacristie en kwam nauwelijks hoger dan de nok van het dak. De kerk werd echter in 1808 afgebroken.
