Supercondutividade
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Supercondutividade é a característica intrínseca de certos materiais, cando se enfrían a temperaturas extremamente baixas, para conducir corrente sen resistencia nen perdas.
Esta propriedade foi descoberta en 1911 polo físico Alemán H. Kamerlingh Onnes, cando observou que a resistencia eléctrica do mercurio desaparecía cando se enfriaba a 4K (-452°F).
A supercondutividade existe só baixo:
- A Temperatura Crítica
- A Corrente Crítica
- O Campo Magnético Crítico
Este fenómeno físico presentase en certas substancias, como metais ou cerámicas especiais, caracterizado pola diminución da resistencia elétrica a temperaturas moi baixas. Con iso a corrente elétrica pode fluir polo material sen perda de enerxía. Teoricamente, a supercondutividade permitiría o uso máis eficiente da enerxía elétrica, pois evitaría as perdas de enerxía nos cabos de counducción. O fenómeno surxe despois dunha determinada temperatura de transición, que varía de acordo co material utillizado. O holandés Heike Kamerlingh-Onnes fai a demonstración da supercondutividade na Universidade de Leiden, en 1911. Para producir a temperatura necesaria, usa helio líquido. O material é mercurio, por baixo de 4,2º K (-268,8º C).
Ata 1986, a temperatura máis elevada á que un material se comporta como superconductor é presentada por un composto de xermanio-niobio; temperatura de transición: 23,2º K (ou -249,8º C). Para iso tamén se usa helio líquido, material caro e pouco eficiente, o que impede o seu uso en tecnoloxías que procuren explotar o fenómeno.
A partir de 1986, varias descobertas mostran que certas cerámicas feitas con óxidos de certos elementos, como bario ou lantanio, tornanse supercondutoras a temperaturas ben máis altas, que permitirian usar como refrixerante o nitróxeno líquido, a unha temperatura de 77º K (-196º C). As aplicacións son varias, aínda que non teñan revolucionado aínda a electrónica ou a eletricidade, como se prevía polos entusiastas. Teñen sido usados en investigacións para criar electromagnetos capaces de xerar grandes campos magnéticos sen perda de enerxía ou en equipamentos que meden a corrente elétrica con precisión. Poden ter aplicacións en computadores máis rápidos, reactores de fusión nuclear con enerxía practicamente ilimitada, trens que levitan e a diminución na perda de enerxía elétrica nas transmisións.
[editar] Artigos relacionados
- Física
- Lev Davidovich Landau
