یرد

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

اصطلاحاً به اردوگاه‌های بادیه‌نشینان در اطراف روستاها در بخش‌هایی از جنوب ایران یُرد می‌گویند.

[ویرایش] یُرد

یُرد واژه‌ای برگرفته از یورت ترکی است که معنی چادر کوچ‌نشینی می دهد. یرد به جائی اطلاق می‌شود که ایل نشینان و عشایر در آنجا خیمه می‌زنند و ساکن می‌شوند. این خیمه‌ها را از پشم گوسفند درست می‌کنند که البته رنگ آنها سیاه است و شکل این خیمه‌ها مستطیل است و سقف و اطراف آن از موی بز ساخته می‌شود وطول هر خیمه از جهار تا پنج متر است. این خیمه‌ها روی چند پایه اساسی بالا برده می‌شود و هر خیمه با چند طناب در اطراف آن با میخ در زمین نصب می‌شود. غالباً سوی خیمه رو به مشرق است بویژه در فصل زمستان برای دریافت آفتاب در درون خیمه. همچنین در فصلهای دیگر برای برپایی خیمه به عواملی چون جهت وزش باد، دمای هوا، موقعیت زمین و روشنی دقت کامل می‌شود. در فصل تابستان برای تهویه و ورود باد به درون خیمه اطراف خیمه را بالا می‌زنند، اما در زمستان اطراف (جوانب) خیمه را پائین می‌آورند و روی آن خاک می‌ریزند تا اینکه از ورود باد سرد و هوا و آب باران جلوگیری شود.

[ویرایش] یردهای غرب هرمزگان

از اردوگاههای صحرانشین در بادیه کوخرد و مشهورترین یرد منطقه می‌توان از «یُردعلی زینل » و «یُردعلی مــَّد عالی » نام برد که در (پس رود گپ) رودخانه مهران در جنوب غربی دهستان کوخرد واقع هستند.