نبی (قرآن)
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
نِبی نام پارسی قرآن است.
در پارسی میانه واژه نبیگ (nibeg) واژه رایجی به معنی کتاب در کل بوده‌است (در معنی سنگنوشته یکبار بکار رفته است: آکتا ایرانیکا Acta Iranica، ج ۱۵، ص ۳۳۷). در پارسی نو واژه نِبی یا نُبی به معنی قرآن (لغتنامه دهخدا: زیر نُبی) تحول‌یافته همین واژه پارسی میانه است.
همانگونه که مسیحیان از آغاز کتاب انجیل را bible به معنی کتاب نامیدند ایرانیان نیز قرآن را در زبان خود نبی یعنی کتاب نام نهادند.
[ویرایش] منابع
- کتیبه‌های ایران باستان نوشته محمدتقی راشدمحصل، دیمه (صفحه) ۱۳.
- لغتنامه دهخدا
