آلبرتوس ماگنوس
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
آلبرت کبیر (۱۱۹۳؟-۱۲۸۰) که در زبان‌های اروپائی با نام لاتین آلبرتوس ماگنوس Albertus Magnus شناخته می‌شود، بزرگ‌ترین فیلسوف آلمان در سده‌های میانه بود. او از معدود کسانی است که از سوی واتیکان لقب دکتر کلیسا گرفته‌اند. «کبیر» در نام او نوعی لقب نیست و ترجمه لاتینی نام خانوادگی او de Groot است که معنی بزرگ یا کبیر دارد.
آلبرتوس ماگنوس در ایالت باواریا در کنار رود دانوب بدنیا آمد. برای تحصیلات به پادوا در ایتالیا رفت و با آثار ارسطو آشنا شد. در همین دوره مدعی دیدن مریم مقدس شد و به سلک راهبان فرقه دومینیکن درآمد. آثاری فلسفی در رد ابن رشد نوشت. توماس آکویناس شاگرد او بود و آلبرت آثاری در دفاع از راست‌کیشی او نوشت.
دانته از پیروان او بود و در کمدی الهی از او و توماس آکویناس نام می‌برد.
