Szczur wędrowny
Z Wikipedii
| Szczur wędrowny | ||||||||||||||||
 |
||||||||||||||||
| Systematyka | ||||||||||||||||
|
||||||||||||||||
| Nazwa systematyczna | ||||||||||||||||
| Rattus norvegicus |
Szczur wędrowny (Rattus norvegicus) wywodzi się z Azji południowo-wschodniej. Jako gatunek synantropijny rozprzestrzenił się na całym świecie. W wielu miastach populacja tych gryzoni może przewyższać liczbę mieszkańców danego miasta. Najchętniej zamieszkuje piwnice, kanalizację, magazyny i składy. Chętnie przebywa w okolicy wody, dobrze pływa. Jest wszystkożerny, ale korzysta w dużym stopniu z pokarmu zwierzęcego. Aktywny całą dobę, najbardziej w nocy.
- Opis budowy
- Długość tułowia i głowy - 19-30 cm. Długość ogona - 13-23 cm. Ciężar 240-550 gramów. Grzbiet brunatnoszary, z żółtawym odcieniem; spód białawy, żółtawy lub szary. Ciało krępe, pysk tępo zakończony, uszy krótkie.
- Rozmnażanie
- Samica ma 5-6 par sutków. Zdolność do rozrodu osiąga w wieku 3-4 miesięcy. Około 4 mioty na rok. W miocie średnio 7 młodych, które otwierają oczy w 13-17 dniu.
- Znaczenie
- Szkodnik i roznosiciel chorób. W średniowieczu odpowiedzialny za rozprzestrzenianie epidemii dżumy. Jest ważnym zwierzęciem laboratoryjnym.
[edytuj] Zobacz też
