Stefan Kieniewicz
Z Wikipedii
Stefan Kieniewicz (ur. 20 września 1907 w Dereszewiczach, zm. 2 maja 1992 w Konstancinie), historyk polski.
Ukończył Uniwersytet Poznański (1930), wśród jego wykładowców byli Marceli Handelsman i Adam Skałkowski. W 1934 obronił doktorat. Pracował w Archiwum Skarbowym w Warszawie, po wojnie związany z Uniwersytetem Warszawskim. Po habilitacji (1946) był zastępcą profesora UW, od 1949 profesorem nadzwyczajnym, od 1958 profesorem zwyczajnym. Pracował także w Instytucie Historii PAN (1953-1968). W 1965 został członkiem-korespondentem PAN, w 1970 członkiem rzeczywistym. Był członkiem i przewodniczącym (1969-1984) Komitetu Nauk Historycznych PAN. Należał do Polskiego Towarzystwa Historycznego (1974 członek honorowy) oraz Węgierskiej Akademii Nauk (od 1975 członek zagraniczny). W 1975 Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie nadał mu doktorat honoris causa. W 1978 otrzymał nagrodę państwową I stopnia, był odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Specjalizował się w historii Polski XIX wieku. Opublikował ponad 500 prac naukowych, m.in.:
- Społeczeństwo polskie w powstaniu poznańskim 1848 r. (1935)
- Adam Sapieha (1939)
- Ruch chłopski w Galicji w 1846 r. (1951)
- Historia Polski 1795-1918 (1968)
- Powstanie styczniowe (1972)
[edytuj] Źródła
- Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, edycja 2, Warszawa 1989