Obrona Alechina
Z Wikipedii
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Obrona Alechina jest debiutem z grupy debiutów pół-otwartych, powstającym po posunięciach:
1.e4 Sf6 (patrz: szachowa notacja algebraiczna).
Jest ona nazwana na cześć Aleksandra Alechina, który dwukrotnie użył jej w rozegranym w 1921 turnieju w Budapeszcie. Raz przeciw Andre Steinerowi (wygrana) i ponownie przeciw Fritzowi Samischowi (remis). W rzeczywistości była stosowana już w XIX wieku przez rumuńskiego szachistę niemieckiego pochodzenia, Adolfa Albina, twórcę znanego kontrgambitu.
Najczęściej spotykaną kontynuacją jest 2.e5.
Po ruchach 1.e4 Sf6 2.e5 skoczek na ogół ucieka na pole d5 (ruch 2...Sd5), po czym ze strony czarnych następuje ruch 3...d6, dzięki czemu skoczek ma możliwość ewentualnej dalszej ucieczki przez pole b6 na d7, a także "poderwania" białego piona e5. W razie 3.c4 następuje od razu 3...Sb6. Białe, chcąc uniknąc obrony Alechina, po 1.e4 Sf6 mogą zagrać 2.Sc3, broniąc w ten sposób piona e4.
