Nabożeństwo czterdziestogodzinne
Z Wikipedii
Nabożeństwo czterdziestogodzinne jest związane z końcem okresu karnawału i przygotowaniem do Wielkiego Postu. Jego inspiracją jest biblijna symbolika liczby 40 - jest to zarówno okres 40 dni postu Jezusa na pustyni, jak też czas 40 godzin przebywania Jezusa w grobie. Swoimi początkami sięga ono okresu późnego średniowiecza i miało początkowo charakter czterdziestogodzinnego postu połączonego z modlitwą. W obecnie obowiązującej formie pojawiło się w końcu XVI wieku, najprawdopodobniej z inspiracji zakonu jezuitów, choć nie mamy w tej kwestii jasnych przekazów źródłowych.
Nabożeństwo to ma obecnie charakter pokutny i ekspijacyjny. Ma ono być wynagrodzeniem za grzechy popełnione w karnawale. Jego istotą jest całodzienna adoracji Najświętszego Sakramentu. Zaczyna się ono w niedzielę poprzedzającą rozpoczęcie Wielkiego Postu, a kończy się we wtorek wieczorem przed Popielcem.
Ma ono ożywić pobożność wiernych, a także być przygotowaniem do pokutnego okresu Wielkiego Postu. Adoracja zawsze jest zakorzeniona w liturgii eucharystycznej, dlatego jest ono zaczynane i kończone Mszą Świętą.