Muzeum Żydowskie w Berlinie
Z Wikipedii
Muzeum Żydowskie w Berlinie (niem. Jüdisches Museum Berlin), muzeum w Berlinie podsumowujące dwutysięczną historię Żydów niemieckich.
Muzeum Żydowskie w Berlinie swoją początkową siedzibę w 1933 roku miało przy Oranienburger Strasse. W 1938 roku muzeum na rozkaz nazistów, zostało zamknięte przez policję miejską Berlina. Idea, aby ponownie otworzyć muzeum po raz pierwszy pojawiła się w 1971 roku, a w 1975 powstało w związku z tym "Towarzystwo Muzeum Żydowskiego". Dział żydowski Muzeum Berlińskiego został otwarty po głośnej wystawie na temat historii Żydów w tymże muzeum w 1978 roku. W 1999 roku Żydowskie Muzeum w Berlinie otrzymało prawo do samodzielnego istnienia, jako niezależna instytucja. Budynek muzeum, zaprojektowany przez Daniela Libeskinda został ukończony w 1998 roku i oficjalnie otwarty w 2001; kamień węgielny pod budowę muzeum złożono w listopadzie 1992 roku. Obecnie, muzeum jest żywym centrum żydowskiej historii i kultury.
Celem Libeskinda było stworzenie otwartej przestrzeni otoczonej przez wewnętrzne ściany muzeum, co miało napawać zadumą zwiedzających nad historią Żydów, a przede wszystkim nad holokaustem. Dzieło Shalechet Menashe Kadishmana, to ekspozycja, którą wypełnia 10 000 żelaznych inicjacji twarzy ludzkich.
Dyrektorem muzeum jest profesor W. Michael Blumenthal, który pochodzi z Berlina, sprawował funkcję Sekretarza Stanów Zjednoczonych ds. skarbu państwa w administracji prezydenta Jimmy'ego Cartera.
