Dyskusja:Miasto
Z Wikipedii
Czy nie należałoby przenieść listy największych miast świata do odrębnego hasła, tak jak jest to w przypadku największych miast Polski?
- Największe miasta na świecie ?
- Największe miasta na świecie według liczby ludności ?
- jakies inne? Kajtq 21:14, 7 wrz 2004 (CEST)
[edytuj] wklejone do hasła przez 83.142.72.103
MIASTO to historycznie ukształtowana jednostka osadnicza, którą cechuje m.in: przewaga zwartej zabudowy i funkcje nierolnicze, posiadanie praw miejskich bądź statusu miasta nadane w trybie określonym przepisami. Cechy wskazujące na jego społeczną strukturę: prestiżowo-funkcjonalne zróżnicowanie architektury, podział na centrum, miejska przestrzeń. W średniowieczu było ono samorządną gminą, zajmującą ściśle określone miejsce, zarówno w przestrzeni, jak i w politycznej organizacji wielu krajów europejskich. Od otoczenia było ogrodzone murami. Poza miastem rozciągała się pusta przestrzeń, w której pewnym oddaleniu znajdowały się dostarczające żywności wsie i dalej inne miasta. DO CECH BEZPOŚREDNIO WSKAZUJĄCYCH NA SPOŁECZNĄ STRUKTURĘ MIASTA zaliczyć można prestiżowo - funkcjonalne zróżnicowanie architektury. Może ono być silne lub słabe, parostopniowe lub wielo stopniowe, lecz występuje niezmiennie we wszystkich miastach. W zróżnicowaniu tym przejawiają się zarówno podziały klasowe i ekonomiczne, przyjęta w danej społeczności hierarchia prestiżu, jak i podstawowe funkcje pełnione przez miasto. Drugim nieodłącznym rysem miasta, również wynikającym z jego struktury jest podział miejskiego obszaru na centrum (główny plac, śródmieście, dzielnice śródmiejskie) i otaczające je obszary (peryferie, dzielnice peryferyjne). CENTRUM JEST KONIECZNYM WARUNKIEM istnienia i rozwoju miasta. Obszar ten, który często nie pokrywa się wcale z geometrycznym środkiem miasta, wyznacza kilka podstawowych urbanistycznych jego rysów, a także przebieg wielu społecznych procesów wewnątrz murów (rozwój sieci ulicznej, lokalizacja i przeznaczenie innych placów itd). Jest rzeczą ciekawą, że w miastach wielomilionowych nadal określa się punkt stanowiący centrum metropolii. Ma to właściwie już charakter symboliczny. Trzecim elementem jest miejska przestrzeń. Rozważając przestrzeń społeczną, zwłaszcza miejską mamy w gruncie rzeczy na myśli przestrzenny aspekt określonych społecznych procesów lub instytucji. Bowiem zarówno przestrzenie uliczne jak i mieszkalne, parkowe czy cmentarne, interesują nas z punktu widzenia akcji społecznej, jaka w ich ramach przebiega lub może przebiegać. Tak rozumianą przestrzeń możemy klasyfikować np. na otwartą (place, ulice, mosty), półotwartą (podwórka podcienia, kawiarnie na ulicy pod daszkiem) i zamkniętą (wnętrza). LUDZIE I PRZESTRZEŃ Relacje człowiek, społeczeństwo – przestrzeń, są jednym z podstawowych tematów socjologii miasta. Zakres przeobrażeń oraz ich gwałtowny charakter powodują istotne trudności adaptacji człowieka do tworzonego przez niego środowiska. Pojawienie się na tym tle licznych napięć, konfliktów i innych negatywnie ocenianych zjawisk zwiększa znaczenie poznania wzajemnych związków między człowiekiem, społeczeństwem i materialnym kadrem życia, czyli zorganizowaną i zabudowaną przestrzenią. Czynniki kształtujące przestrzeń miasta Paweł Rybicki wyodrębnia 2 typy struktur przestrzennych: układy o rozwoju koncentrycznym i rozwoju jednostronnie ukierunkowanym. Inny autor, Zygmunt Pióro pisze:” obserwacja i refleksja wyraźnie prowadzą do zespołu czynników, które by można określić wspólnym mianem: ekologiczne. Stanowią one geograficzną, biologiczną i techniczno- ekonomiczną bazę życia człowieka i zbiorowości ludzkich”. Nad ową bazą ekologiczną nadbudowywałyby się systemy więzi, zachowań i struktur społecznych. Aleksander Wallis traktuje miejską przestrzeń jako obszar, z którego korzysta konglomerat grup i zbiorowości. Przestrzeń dla niego to dzieło ludzkie, społeczne, którego rozumienie i ocena nadaje jej dopiero znaczenie i sens. Dla Floriana Znanieckiego przestrzeń jest wartością jako element nie przestrzennego systemu wartości i w stosunku do niego uzyskuje dopiero treść i znaczenie. Wartość przestrzeni „jest składnikiem jakiegoś nie przestrzennego systemu wartości, w odniesieniu do którego posiada swoistą treść i znaczenie. Może to być system religijny, estetyczny, techniczno-wytwórczy, ekonomiczny, społeczny”. Równocześnie jednak poprzez społeczne naznaczenie przestrzeń ma pewną wartość samoistną.
ZACHOWANIA PRZESTRZENNE
Problem zachowań ludzkich w przestrzeni oraz postaw i motywacji związanych z zamieszkiwaniem i przemieszczaniem się należy również do głównych zainteresowań socjologii miasta. Kluczową kategoria dla zachowań przestrzennych jest niewątpliwie ruch w przestrzeni geograficznej oraz zagadnienie odległości i dystansów. Rodzaje zachowań wg. Zygmunta Pióro: komunikacyjne (pokonywanie przestrzeni), osadnicze (wybór określonego obszaru dla zamieszkiwania oraz dokonywania inwestycji), organizacyjne (spontaniczne lub planowe urządzanie przestrzeni). Zachowania jednostki w przestrzeni wyznaczone są w dużym stopniu poprzez rolę społeczną, jaką jednostka odgrywa w instytucji, której funkcja z kolei wynika z wymagań społeczeństwa.
--83.142.72.103 21:32, 18 sty 2006 (CET)A.S.
